DE
VERZAMELING UFO-BOEKEN EN –DOSSIERS VAN
PROFESSOR J. VAN WATERSCHOOT
Door Paul Harmans
Augustus 2005
“Belachelijk maken is geen wetenschap,
geheimhouding geen democratie.”
John van Waterschoot
Op 9 December 2000 overleed professor, baron John van Waterschoot
John van Waterschoot
Wie
was John van Waterschoot?
John van Waterschoot was wiskundige en econoom. Hij was de eerste titularis
van de leerstoel econometrie aan de Katholieke Universiteit van Leuven
(België). Dankzij zijn veelzijdige belangstelling was hij ook betrokken
bij de journalistiek, de bedrijfsorganisatie en de nationale en Europese
politiek. In 1991 verhief koning Boudewijn hem tot de adelstand. De
fascinerende vraag naar de realiteit van het verschijnsel ‘UFO’
hield hem ruim veertig jaar bezig en in 1997 gaf uitgever Lannoo zijn
boek uit met de titel: ‘UFO’s Boven België’ Vijftig
jaar waarneming, onderzoek en verklaringen.
Het volgende is overgenomen uit ‘De
Krant van West Vlaanderen’:
John van Waterschoot las in
1954 de HUMO-reeks over ‘vliegende schotels’, geschreven
door Jef Anthierens, en hoewel aanvankelijk erg sceptisch, raakte hij
gaandeweg geïnteresseerd. Sindsdien verzamelde en las hij zoveel
mogelijk gegevens over UFO’s. Hij raakte voornamelijk onder de
indruk van het pionierswerk van de Amerikaanse wetenschapper Allen Hynek,
diens strijd tegen de geheimhouding van gegevens met betrekking tot
UFO’s door hogere instanties. De geleidelijk aan ‘opener’
wordende sfeer rond UFO’s – ook door officiële instanties
zoals het Spaanse leger en de Belgische luchtmacht – en de opzienbarende
waarnemingsgolf boven België in 1989-1991, brachten hem ertoe een
boek te schrijven over het fenomeen van de UFO’s. De Belgische
golf van 1989-1991 is trouwens de best gedocumenteerde waarneming ter
wereld. Er werden in die periode meer dan 2000 waarnemingen geregistreerd
door vooral SOBEPS (Société Belge pour l’Etude de
Phénomènes Spatiaux). De getuigenissen zijn grotendeels
gelijklopend. Twee rijkswachters, Heinrich Nicoll en Hubert von Montigny,
slaagden er bovendien in een UFO boven Eupen gedurende twee uur te observeren
en een gedetailleerd verslag op te maken van de karakteristieken van
de UFO. Gegevens die nadien bevestigd werden door luitenant-kolonel
van de Landmacht André Amond, ook niet ‘zomaar iemand’.
John van Waterschoot: “Ik ga uit van het standpunt dat er iets ís. We weten niet wàt, maar er is een fenomeen. Het wordt dus hoogtijd dat we uitzoeken wàt het is. De wereldbevolking heeft recht op informatie. Waar halen ambtenaren het recht om te bepalen wat u en ik mogen of niet mogen weten? Men houdt UFO’s bewust buiten het maatschappelijk debat, door achterhouden van informatie, door het belachelijk maken van ‘waarnemingen’ en van mensen die willen te weten komen wat er aan de hand is.”
Zijn
nabestaanden en zijn verzameling UFO-bescheiden
In de maand juni van 2005 krijg ik van de nabestaanden de vraag of ik
interesse heb om de verzameling UFO-boeken en -dossiers over te nemen
die van Waterschoot gedurende zijn leven verzameld en aangelegd heeft.
Er wordt een goede bestemming voor gezocht omdat men bang is dat het
anders in de loop der tijd tussen het oud papier zal geraken. Over een
dergelijke vraag hoef ik natuurlijk geen moment na te denken, een verzameling
van één van de vooraanstaande UFO-promotors uit België
is natuurlijk zeer interessant en mag zeker niet verloren gaan. Na het
uitwisselen van enkele e-mails heb ik het materiaal op 4 juli in België
opgehaald. Ik ben de nabestaanden zeer erkentelijk voor het kiezen van
mijn persoon (op basis van de inhoud van mijn website zo deelden zij
mij mede) als degene die zij als meest gunstige beheerder van de verzameling
zagen. Ik zal ervoor zorgen dat een dergelijke verzameling compleet
blijft en voor een ieder die het voor onderzoek wil inkijken beschikbaar
is.
Boeken van Waterschoot
Dossiers van Waterschoot
Mijn eigen verzameling UFO-boeken, -tijdschriften en –documentatie beslaat al een complete boekenkast, dus zal ik er een kast bij moeten kopen om al het materiaal van van Waterschoot een degelijke plaats te geven.
Eigen verzameling
Alleen al het doorkijken van de dossiers geeft een idee van de gedrevenheid van deze moedige UFO-voorvechter. Hij correspondeerde met een aantal bekende ufologen zoals J. Allan Hynek, Mark Rodeghier, Marie R. Galbraith, en Tin Vankerkom.
Van Waterschoot beschrijft in zijn boek hoe hij bijvoorbeeld ook met enkele vooraanstaande politici het thema besprak, zo schrijft hij:
‘Wijlen Gaston Eyskens, verscheidene keren eerste minister, heeft mij steeds monkelend aangehoord wanneer ik het onderwerp durfde op te rakelen. Theo Lefevre, ook gewezen premier en destijds in 1972 minister van wetenschapsbeleid, heb ik eens de vraag gesteld of hij niet enkele miljoenen franken ter beschikking wilde stellen voor zuiver en toegepast onderzoek omtrent de UFO-waarnemingen.’
Na
slechts drie dossiermappen te hebben uitgeplozen kwam ik al een juweeltje
van een reactie tegen. Het betrof een brief van Generaal-majoor Wilfried
De Brouwer aan John van waterschoot over een artikel dat Wim Van Utrecht
had geschreven nadat hij De Brouwer een interview had afgenomen, hieronder
een paar van zijn opmerkingen ten aanzien van Wim Van Utrecht en Marc
Broux. (Ik heb getracht contact op te nemen met De Brouwer om hem toestemming
te vragen zijn gehele brief weer te geven. Dat is mij niet gelukt vandaar
dat ik slechts een paar van zijn opmerkingen aanhaal. P. Harmans.)
‘Ik vraag mij af wat de uiteindelijke bedoeling is van mensen
zoals Wim Van Utrecht en Marc Broux. Trachten zij opzettelijk controversiële
standpunten naar voren te brengen om zoveel mogelijk verwarring te zaaien?
Is het jaloersheid omdat zij onvoldoende betrokken zijn geweest in de
UFO-waarnemingen van 1989-91? Of trachten zij zichzelf een imago te
geven van kritisch-objectief Ufoloog, om aldus regelmatig in de belangstelling
te komen. In feite zijn hun stellingen kritisch-negatief, op de rand
van het oneerlijke.
Blz. 165; het geheel wordt geïntroduceerd met de verwarring rond de disco lichtshows. Een ideale introductie om de Belgische UFO-vlaag in een verkeerd daglicht te stellen. Verder tracht Van Utrecht voor een paar afzonderlijke elementen van de waarnemingen een uitleg te geven, maar “vergeet” het geheel van de observatie te vermelden.
Enkele voorbeelden. Blz. 167: “..three white lights and a red flashing light are consistent with standard lighting configuration of an aircraft”. Van Utrecht “vergeet” eraan toe te voegen dat de drie witte lichten minstens 20-maal meer lichtsterkte hadden dan de landingslichten van een transportvliegtuig en dat de lichten afkomstig waren van een immobiel platform.
Immobiel platform
Zelfde blz: “these circumstances make it very likely that Venus was responsible for this phase of the sighting.” Van Utrecht “vergeet” eraan toe te voegen dat de rijkswachters het tuig in beweging hebben gevolgd tot het uiteindelijk tot stilstand is gekomen boven de stuwdam. Prof Meesen heeft hem persoonlijk aangeschreven en de bewijzen voorgelegd dat de observatie van de rijkswachters niet kon verward worden met Venus, maar tevergeefs.
Blz. 168: De kritiek op SOBEPS heeft een ziekelijk jaloers tintje.
Jan van Eetveld heeft de informatie aan Van Utrecht doorgespeeld die ik hem tijdens een persoonlijk onderhoud heb overgemaakt. Van Utrecht “vergeet” te vermelden dat ik het zeppelin verhaal van Kuzmek als absoluut ongeloofwaardig heb geklasseerd. Ik zal de volgende keer tweemaal nadenken vooraleer ik nog een onderhoud toesta.’
Generaal-majoor Wilfried De Brouwer is gewezen adjunct-stafchef van de Belgische luchtmacht. Als kolonel-piloot was hij in de jaren 1989-1990 belast met het onderzoek van de ongewone verschijnselen boven België. De moedige objectiviteit waarmee hij dit onderzoek leidde, bezorgde hem internationale faam.
Wim Van Utrecht is voorzitter van de sceptische ‘Studiegroep Vreemde Luchtverschijnselen’ (SVL), en hoofdredacteur van het Belgische magazine ‘Caelestia’. Regelmatig verschijnen zijn artikelen ook in het lijfblad ‘Skepter’ van de Nederlandse ‘Stichting Skepsis’.
Marc Broux is van hetzelfde laken een pak en heeft een negatieve recensie op het boek van Professor van Waterschoot geschreven in het magazine 'UFO Belgium vzw'.
Van Utrecht en Broux zijn ‘negatieve’ UFO-onderzoekers. Hun doel is (maar vraag me niet waarom) te bewijzen dat UFO’s alleen, maar dan ook alleen maar verkeerd geïnterpreteerde aardse voertuigen of natuurverschijnselen zijn. Daarbij laten zij gemakshalve de feiten weg die hun hypothese dwars zitten. Zij zijn dus het tegenovergestelde van de ‘positieve’ UFO-onderzoekers die willen aantonen dat er wel degelijk zeer onbekende objecten in het aardse luchtruim rondvliegen en op zoek zijn naar de enkele waarnemingen en voorvallen die echt onverklaarbaar lijken en dat na gedegen onderzoek ook blijken te zijn. De oprechte positieve UFO-onderzoeker zal nooit beweren voor 100% zeker te zijn dat het om buitenaardse voertuigen gaat, maar veel feiten duiden daar wel op. Een tweede doel van de negatieve onderzoekers is om, zodra de positieve onderzoekers hun bevindingen openbaar maken, het onderzoek, de bevindingen alsook de onderzoeker in een kwaad daglicht te stellen of zelfs belachelijk te maken. Maar vraag mij weerom niet wat hun drijfveer daartoe is.
Wim Van Utrecht
Zoals ik wel vaker opmerk, concentreer je aandacht op de UFO-onderzoekers, -voorvallen en –boeken die door dergelijke gedreven sceptici bekritiseerd worden, valselijk worden voorgesteld en belachelijk worden gemaakt en je hebt de crème de la crème van het UFO-fenomeen te pakken. Onbedoeld wijzen dergelijke sceptici nadrukkelijk op de meest belangrijke en invloedrijke personen binnen de UFO-gemeenschap. Dat is het enige positieve aan hun inspanningen.
Om het bovenstaande te onderstrepen het volgende: in de dossiers vond ik tevens de negatieve boekrecensie van de gedreven scepticus Marc Broux betreffende het boek van van Waterschoot. De complete recensie zal ik je onthouden, als je wel eens een artikel van de heren van ‘Stichting Skepsis’ hebt gelezen dan weet je hoe dergelijke lieden hun mening formuleren. Enkele opmerkingen in de recensie zijn: ‘De lezing van van Waterschoot had geen inhoud.’ - Het boek dat opent met een voorwoord van Generaal-majoor Wilfried De Brouwer is voor de rest oninteressant.’ - ‘In geen enkel hoofdstuk is een bepaalde lijn te vinden.’ De laatste alinea van Broux’s recensie is deze: “UFO’s boven België” van professor John van Waterschoot, niet kopen dus of je moest een verzamelaar zijn.
Meteen onder deze recensie staat de recensie van het boek ‘UFO!’ van de welbekende supersceptic Marcel Hulspas en dat wordt de hemel in geprezen door Broux. Ach, sceptici bijten elkaar niet zullen we maar denken.
John van Waterschoot reageert kort en ad rem op de recensie:
Geachte Marc Broux,
Sinds maanden zag ik uit naar uw boek en stel nu vast dat u het mijne ronduit niet welkom noemt. U stelt het als het ware op uw persoonlijke lijst van verboden boeken. De geschiedenis leert dat die meestal héél wat belangstelling wekken.
John van Waterschoot.
Terug naar de brief van Wilfried De Brouwer: De Brouwer schreef zijn
brief aan John van Waterschoot omdat zij elkaar al jaren kenden. Beiden
kenden elkaar vanwege het feit dat van Waterschoot in zijn boek ruime
aandacht besteedt aan de UFO-golf boven België, die zich voordeed
van 1989 tot en met 1991 en waarbij vooral driehoekige objecten werden
waargenomen. De Brouwer was daar uit hoofde van zijn functie ook bij
betrokken en de twee spraken met elkaar over deze zaak.
Onderstaand een compilatie van diverse krantenartikelen die ik aantrof in de dossiers van van Waterschoot, die berichten over deze UFO-golf en waarin regelmatig zowel van Waterschoot als De Brouwer aan het woord komt. O.a. uit ‘De Krant van West-Vlaanderen’, ‘De Morgen’ en ‘Het Laatste Nieuws’.
UFO’s
boven België: de wetenschap kan er niet meer omheen
Ons land leefde tussen 1989 en 1991 in de ban van UFO’s (ongeïdentificeerde
vliegende voorwerpen). Maandenlang zagen honderden mensen veelkleurige
driehoeken door het luchtruim boven de Oostkantons suizen. Niet alleen
de Belgische luchtmacht bevestigde de UFO-golf: er kwamen meer dan 13.500
meldingen van burgers binnen, waarvan 2500 schriftelijke.
Professor van Waterschoot schrijft in zijn boek ‘UFO’s boven België’ onder de indruk te zijn van de kwaliteit van de getuigenissen. ‘Ze zijn zeer authentiek. Zowel burgers, rijkswachters als hooggeplaatste militairen gaven precies dezelfde beschrijving van het fenomeen. Het ging dus niet zomaar om grappenmakers of fantasten en het was evenmin massahysterie, want de verschijningen werden telkens door kleine groepjes mensen gezien.’
Aan de andere kant van de taalgrens werkt professor Auguste Meesen al jaren aan een verklaring voor de fenomenen uit ’90. Hij neemt UFO’s ernstig en knoopt daar zelfs buitenaardse wezens aan vast. Ook hij is van de echtheid van de getuigenissen overtuigd. “Ik sprak lange tijd met de rijkswachters en burgers die de driehoeken meer dan twee uur zagen vliegen. Ze zeiden dat op een bepaald moment enkele rode bollen de UFO verlieten, terugkeerden en rond het tuig draaiden. Dat kan geen ster zijn, noch een beweging van een vliegtuig. Dat moét gewoon een UFO zijn.”
Dit
is het sterkste dossier aller tijden
De geloofwaardigheid van het Belgische dossier werd nog eens bevestigd
op een congres aan de Koninklijke Militaire School. In aanwezigheid
van binnen- en buitenlandse professoren werd via een computeranalyse
bewezen dat de foto’s die gemaakt werden tijdens de UFO-golf in
België authentiek waren.
“Aanvankelijk werden de de foto’s door veel wetenschappers gewoon weggelachen. Ze spraken over trucage. Dat is nu definitief ontkracht,” zegt professor Auguste Meesen. “Maar nog belangrijker was dat op de ene foto iets te zien was dat de maker ervan niet met het blote oog had waargenomen: een driehoek met lichtgevende punten aan de hoeken en een lichtexplosie in het midden.”
De Belgische luchtmacht heeft nooit een verklaring kunnen vinden voor een reeks UFO-waarnemingen die ons land tussen 1989 en 1991 in de ban hielden. In die periode liet het leger zes keer vliegtuigen opstijgen om de golf meldingen van abnormale fenomenen te doorgronden. In de nacht van 30 op 31 maart 1990 zette een F-16 een half uur lang de achtervolging in op drie geheimzinnige stipjes die op de radars van de basis in Bevekom waren verschenen. Enkele maanden later, op 11 juli 1990, hield kolonel Wilfried De Brouwer een druk bijgewoonde persconferentie waarop hij beelden liet zien van wat de F-16 piloot op zijn boordradars te zien had gekregen. De Brouwer gaf toen openlijk toe dat de stipjes ook voor de luchtmacht een onverklaarbaar fenomeen vormden. Het opmerkelijke aan deze waarnemingen was dat eerst vanop de grond door een rijkswachter melding was gemaakt van “een vreemde veelkleurige driehoek in de lucht” en dat een F-16 vlucht kort daarna eveneens tot vreemde vaststellingen kwam. De stipjes leken te vluchten voor de F-16 en verplaatsten zich met een snelheid die geen enkel militair vliegtuig kan halen. De piloot kreeg de stipjes nooit zelf te zien. Hij zag ze alleen op radar.
Wilfried De Brouwer
Tot zover de kranten. Uit de aantekeningen die ik in de dossiers vond maak ik op dat ook voor van Waterschoot de buitenaardse hypothese de meeste kans maakt als verklaring voor het fenomeen, maar zoals het een goed ufoloog betaamt, beweerde hij niet daar voor 100% zeker van te zijn, omdat het echte harde bewijs daarvoor ontbreekt. Laten we echter niet vergeten dat John van Waterschoot een zeer moedig man was. Helaas hadden (en hebben) de orthodoxe wetenschap en politiek heel weinig of geen enkele belangstelling voor het UFO-fenomeen en om daar, terwijl je geen geheim maakt van je UFO-interesse, als collega je werk tussen te moeten doen, is niet bepaald gemakkelijk. Het is te hopen dat er in de nabije toekomst meer wetenschappers, militairen en politici een dergelijke moed durven tonen.
We sluiten af met een stukje tekst uit het boek van John van Waterschoot:
‘Na vijftig jaar UFO-vraagtekens is het de hoogste tijd om de ontsluiering met grotere inzet en meer middelen te bevorderen. Wetenschap en politiek hebben daarbij hun rol te spelen. De politiek door het thema uit de sfeer van de geheime diensten te halen en publiekelijk bespreekbaar te maken. De wetenschap door het bestaan van het verschijnsel reëel te bewijzen en de karakteristieken ervan duidelijk af te bakenen. Zulks kan de aanloop betekenen tot de uiteindelijke verklaring van het raadselachtige fenomeen en wellicht tot het bruikbaar maken van de geheimzinnige krachten die het veroorzaken.’
Boek: 'UFO's Boven België' Vijftig jaar waarneming, onderzoek en verklaringen.
UFO
PAGINA