PRINTBARE VERSIE

HEEFT NASA GEHEIMEN?

Door: Russel Callaghan

©UFO DATA januari/februari 2008

Vertaling: Paul Harmans april 2008 met toestemming van Russel Callaghan

www.ufodata.co.uk

Gedurende mijn tijd bij UFO-Magazine had ik het voorrecht behoorlijk wat foto’s en video’s van onderzoekers en enthousiastelingen van over de gehele wereld te bekijken. Veel van wat werd gepresenteerd was zeer eenvoudig te identificeren, en niet om verwaand te doen of om de reputatie van de getuige te bezoedelen, maar veel voorvallen werden gecreëerd door onervarenheid bij het bedienen van video-camera’s en het vertrouwen op de automatische instellingen om resultaat te ‘garanderen’. Totdat Martyn Stubbs zich bij UFO-Magazine introduceerde, toen veranderden de spelregels opeens.

Ik ben lang geïnspireerd en geïntrigeerd geweest door het UFO-onderwerp. Sinds de eerste zwart-wit video’s en tv-documentaires met hun wat twijfelachtige beelden, tot aan de big budget History Channel presentaties, allemaal hadden ze een mix van zowel een: “Doe niet zo belachelijk,” of een: “Nou, dat is behoorlijk interessant” gevoel. Maar jaar in jaar uit zijn we bestookt met een mengsel van derde klasse rommel met van tijd tot tijd zeer moeilijk te verwerpen materiaal.

Veel was er te doen over BBC’s ‘Warminster Mystery’ van zo’n veertig jaar geleden, maar, ter overweging, als je de documentaire nu bekijkt, ging het meer over de mensen van Wiltshire dan over de soms angstaanjagende ervaringen van de inwoners van dit gebied met buitenaardse ontmoetingen.

Ik denk dat de grote Amerikaanse productie ‘UFO’s: It Has Begun’ één van de meest serieuze producties op het gebied van dit onderwerp is dat ooit is gemaakt. Toen Blue Book tot haar mislukte conclusies kwam, introduceerde dit programma piloten, militairen en doorsnee mensen van de straat die allemaal iets zeer ongewoons aan de kijker hadden te vertellen en ons achterlieten met een serieuze gedachte dat overheden rondom de wereld inderdaad over informatie beschikten en grote interesse hadden in het fenomeen.

Pas toen ik dr. Jack Kasher’s, van de universiteit van Nebraska, wetenschappelijke verklaring van vreemde gebeurtenissen in NASA’s gefilmde ontmoetingen gedurende de shuttle missie STS-48 zag, werd mijn persoonlijke geloof in het onderwerp heel sterk. Het is begrijpelijk dat als het gaat over UFO-ontmoetingen, individuen fouten kunnen maken en geloven dat ze iets compleet anders zien dan wat werkelijk voorvalt. Ik geloof echter geen minuut dat al die duizenden personen die een dergelijk voorval hebben gemeld, zich allemaal vergisten. Sommige UFO-waarnemingen blijken echt te zijn…

Maar wanneer vreemde dingen worden opgenomen door camera’s die zijn opgehangen aan multi-miljoenen dollars kostende hardware, hardware welke eigendom is van NASA, en de beelden worden vrij aan de gehele wereld vertoond, dan moet ik dergelijk materiaal en bewijs wel zeer serieus nemen.

Het was na het bestuderen van de Kasher documenten dat ik mij begon te realiseren dat als deze wetenschapper de feiten accuraat weergaf (en ik heb geen enkele reden daaraan te twijfelen), de debunkers-gemeenschap er een hell of a job aan had om dit bewijs onder het tapijt te vegen.

Nadat het werk van Jack Kasher voor iedereen beschikbaar was gekomen, duurde het niet lang voordat er meer ongewone film door NASA werd geschoten. STS-80 is de missie die meteen in gedachten springt. Dat laat een nog spectaculairdere gebeurtenis zien waarbij iets uit de aardse atmosfeer de ruimte in komt. De camera aan boord van de shuttle was gericht op een specifiek deel van de aarde en in de film die werd overgeseind zien we dat de camera zich gedurende een minuut scherpstelt op een gebied boven de aarde, en dat er dan plotseling, vanuit het niets een object verschijnt dat door het wolkendek breekt. Het is gigantisch en het lijkt te roteren. De camera volgt het object terwijl het een hoekige manoeuvre maakt.

Allemaal zeer interessant, ik ben er zeker van dat je dat met mij eens bent, maar kreeg dit belangstelling van buiten de UFO-gemeenschap? Het zou het zes uur journaal hebben moeten halen, maar, je raadt het al, geen woord erover. Bijna 20 jaar later herinneren wij, de ufologen, ons de beelden nog, maar wanneer onderzoekers naar het kantoor van UFO Data komen om te zoeken in het bronmateriaal, dan blijkt negen van de tien keer dat de onderzoekers totaal onwetend zijn van het bestaan van deze beelden.

De eerste STS beelden werden door een handvol toegewijde onderzoekers bekeken en zij zagen uit naar meer van hetzelfde. Maar het zou nog enkele jaren duren eer de UFO-gemeenschap in haar geheel werd getrakteerd op de grootste en meest controversiële opeenvolging van gebeurtenissen ooit door NASA op film gevangen.

Ik ontmoette Martyn Stubbs persoonlijk in 1999. Martyn had contact opgenomen met UFO-Magazine om te zeggen: “Hey, ik heb jullie magazine bekeken en heb gelezen over de geheimen van NASA en ik heb hier iets waarvan ik denk dat jullie daar wel interesse in hebben.” Na een telefoontje naar enkele Australische collega’s was ik een paar uur later al onderweg naar Vancouver, Canada, met een statief en een camera en een eenvoudige opdracht: “Ga kijken of dit waar is…”

Ik arriveerde na een lange vlucht vanuit Amsterdam in Vancouver en bracht de nacht door in een klein hotel in Downtown Vancouver. Martyn had het zo geregeld dat hij mij daar de volgende morgen vroeg zou ophalen. Martyn Stubbs is in vele opzichten een uniek persoon. Hij deelde met ons het feit dat hij leed aan een hersentumor en omdat ik alleen met hem over de telefoon had gesproken en via e-mail, wist ik niet precies wat ik kon verwachten. Hij had mij over zijn achtergrond verteld en dat hij was gestopt met zijn werk als manager van een kabel tv-station, dus had ik een beeld voor me van een ouder, wellicht mager persoon dat mij bij de ingang van het hotel zou opwachten. Hoe mis had ik het.

Om ongeveer 09:30 op mijn tweede dag in Canada, liep er een bijna twee meter lang Pete Fonda type het hotel binnen, met een dikke bos lang blond haar en met een baseballpet op. Hij schudde mij stevig de hand en vanaf dat moment was zijn enthousiasme voor zijn werk duidelijk aanwezig. Martyn was gearriveerd.

Martyn woont op Bowen Island, een drie mijl breed rotsblok gelegen in de oceaan op een afstand van 20 minuten varen met de ferry door de Horseshoe Bay in Vancouver. Toen hij zijn auto de ferry opreed, begon het avontuur.

Toen we Bowen bereikten was het nog maar een korte rit van vijf minuten naar Martyn’s prachtige huis in de heuvels, met een zicht over de Horseshoe Bay, waar we in de verte Vancouver Airport konden zien liggen. Het leek wel een beetje op de locatie voor een James Bond film, met schepen en een excentriek watervliegtuig dat allemaal zichtbaar was vanuit het huis. Martyn stelde zijn aardige vrouw Lesley aan mij voor en zijn hond Walter. Hij waarschuwde me dat Walter een neusprobleem had en dat ik moest oppassen voor zijn snuiven en niezen zonder waarschuwing.

Ik verbleef in het enige gasthuis op het eiland waar ik de enige gast was, maar ik spendeerde de meeste tijd bij Martyn thuis, waar hij mij enthousiast door eindeloze uren video loodste.

Toen Martyn nog voor het tv-station werkte, vroeg hij toestemming van het bedrijf om de directe NASA beelden vanuit de ruimte op te nemen. Martyn was deze opnames begonnen nadat hij op de hoogte kwam van de STS-80 gebeurtenissen in de vroege jaren negentig. Zijn verzameling was indrukwekkend en het werd mij al snel duidelijk dat Martyn een unieke collectie materiaal bezat, waarvan het belang in de maanden erna duidelijk werd.

Martyn had niet alleen alle NASA uitzendingen over een periode van vier jaar opgenomen, hij had tevens alle tv-nieuwsuitzendingen uitgekamd en de nationale gedrukte pers. Zijn natuurlijke aanleg een verhaal voort te zetten werd duidelijk toen hij dozen vol met nieuwsclips tevoorschijn haalde die allemaal te maken hadden met zijn interesse in NASA’s materiaal. Martyn maakte duidelijk dat het Canadese ruimtevaartprogramma ook big business was en al een lange samenwerking met NASA achter de rug had, niet alleen bij het verschaffen van technologie, zoals de Canarm, het op afstand bestuurbare mechanisme dat in de meeste space shuttle missies was gebruikt om materiaal in of uit de ruimte te tillen, maar dat Canada ook een druk korps astronauten bezat die waren verbonden aan het Amerikaanse ruimtevaartprogramma.

Een zeer geruchtmakende link naar het Canadian Space Agency was het feit dat Martyn een aantal delen van video’s op een VHS videoband achter elkaar had geplakt en die via een vriend beschikbaar had gesteld aan leden van het Canadese team astronauten. Toen door captain Mike McKay de uitspraak werd gedaan dat deze tape de meest favoriete heimelijke video van de astronauten was, realiseerde Martyn zich dat hij ergens een zenuw had geraakt en toen het avontuur verder ging, bleek dat captain McKay met onmiddellijke ingang uit de volgende missie was gezet.

Dit was de soort interesse die Martyn’s invasie op gang bracht en dat er een verbod kwam op gesprekken daarover onder NASA personeel en dat er enkele zeer hoge pieten een gesprek begonnen over wat Martyn beweerde en veel van deze gesprekken waren beslist niet negatief ten opzichte van de zaak. Professoren en andere geleerden werden erbij betrokken en nadat ik wat van het materiaal dat Martyn had verzameld had gezien, was het eenvoudig om te begrijpen waarom dat zo was.

Martyn vertelde dat er op zijn banden twee ruimtefenomenen waren te zien. Het eerste fenomeen waren beelden van objecten die er niet behoorden te zijn, de meest beroemde zijn die van STS-75 van de gebroken tether. Deze beelden kunnen bekeken worden op YouTube en veel andere video-websites. Je kunt ze bekijken op de UFORUSS pagina’s op YouTube waarnaar ik verschillende NASA video’s heb geupload (zie link onderaan dit artikel). Maar het fenomeen dat veel meer intellectuele interesse opriep, was Martyn’s tweede ruimtefenomeen. Dat was iets dat plaatsvond in een fractie van een seconde, een gebeurtenis die honderden keren was opgenomen in de gesplitste velden van een enkel frame van een opgenomen video.

NASA beelden van de gebroken tether. Achter de tether langs vliegt een schotelvormig object

Amerika en Canada gebruiken als de nationale standaard het oeroude NTSC kleurensysteem. Dit produceert 30 frames per seconde (in feite is het net iets meer dan 29 maar voor deze uitleg is 30 ook goed). Elk frame wordt 30 keer per seconde gescand door twee velden scanelektronen, elk is de helft van de verticale resolutie van de ander. Wanneer de twee worden bekeken op normale afspeelsnelheid, dan ziet het menselijk oog een ononderbroken beeld. Wanneer je de band terugspoelt op een editing videomachine, dan kan elk veld apart worden bekeken en het was toen de tapes op deze manier werden bekeken, dat Martyn heldere gekleurde flitsen van energie zag, die slechts in één veld te zien waren en alweer weg waren in het volgende.

De kleuren waren niet consistent. Blauw, paars, rood, geel en groen konden allemaal worden gezien, sommige lang, sommige kort. Er werd gezegd dat we kosmische straling zagen die was opgevangen door de camera. Maar daar werd onderzoek naar gedaan door de Britse Mike Murray. Hij sprak met de makers van de CCD camera’s en werd verteld dat de CCD’s die werden gebruikt in deze camera’s geen kosmische straling of gammastraling konden filmen. Mensen bij NASA vertelden Martyn dat wat het ook was dat we op de film zagen, het echt was, het kon geen storing zijn.

Maar waarom springen wetenschappers van rondom de wereld dan niet op dit bewijs? Vertel het me maar. Gedurende mijn tijd bij UFO Magazine produceerde ik de zeer succesvolle ‘Secret NASA Transmissions’, een 90 minuten durende videoband waarop Martyn’s verhaal staat. We zonden via alle Engelse netwerken exemplaren naar de nieuwszenders en documentairemakers. Channel 4 in Engeland spendeerde verscheidene duizenden ponden aan een speciale documentaire, maar trokken er de stekker uit op de dag dat Graham Birdsall en ik de filmploeg zouden ontmoeten in Laughlin Nevada. De filmploeg had een vlucht naar Laughlin en hotelkamers geboekt, maar ze bestelden die per fax af op de morgen dat ze zouden arriveren. Het was alsof hen op het laatste moment was verteld niet te komen.

Waarom negeren mensen wat beslist bewijs is van iets dat niet in de ruimte in de onmiddellijke nabijheid van onze planeet behoort te zijn? Er zijn verschillende mensen geweest die zich hebben toegelegd op dit soort NASA beelden. Les Willie begon ermee en Jeff Challender, die helaas vorig jaar is overleden, bouwde een hele website vol met NASA materiaal, maar met alle respect aan alle betrokkenen, niemand had wat Martyn Stubbs had en daar komt bij dat alle opnames waren gemaakt op professionele apparatuur en uitzendkwaliteit hadden.

Het eerste ruimtefenomeen, het zijn bewegende lichten die afremmen, versnellen en bochten maken

Gedurende mijn recente gesprekken met Martyn vertelde hij mij dat het originele materiaal dat hij had vrijgegeven aan UFO Magazine, tweede generatie VHS opnamen waren. Hij had al zijn mastertapes veilig opgeborgen en had het materiaal waarvan hij dacht dat wij interessant zouden vinden overgezet. Laat ik je vertellen dat wat ik zag in het bijzijn van Martyn, een gigantische hoeveelheid video was en toen ik 7 jaar later te horen kreeg dat er een oorspronkelijke bron van materiaal was, van een kwaliteit die ik niet had gezien, wekte dat mijn nieuwsgierigheid.

Het moet gezegd worden dat Martyn is benaderd door en heeft samengewerkt met tv-onderzoekers en filmmakers sinds het originele werk dat we samen deden aan The Secret NASA Transmissions, maar wat Martyn was opgevallen, was dat in de grote wereld van televisie de interesse niet lag bij het complete verhaal, maar dat men alleen zeer interessante korte beelden tezamen met ander UFO-gerelateerd materiaal wilde vertonen en niet een grondig onderzoek wilde doen zoals uitgevoerd door Martyn. Natuurlijk is Martyn’s materiaal op tv geweest, maar nooit op de manier waarop Secret NASA het bewijs presenteerde.

Dat leidde ertoe dat Martyn sprak met de producers van het werk waaraan hij had meegewerkt en een visje uitgooide om te kijken hoe zij dachten over samenwerken met mij en een update te maken van Secret NASA. En allemaal zagen ze dat wel zitten. Ik was vanaf het begin zeer geïnteresseerd om dat te doen. Met moderne state of the art video editing en opnameapparatuur kunnen we voor het publiek loepzuivere kopieën maken van dit zeer speciale materiaal en kunnen we hopelijk het bewijs aan een nieuwe generatie ufologen voorleggen en wellicht de nieuwsgierigheid wekken van één of twee wetenschappers.

Martyn is zeer filosofisch in zijn opvattingen over wat hij op zijn banden heeft staan. Hij heeft duizenden uren gespendeerd aan niet alleen het bekijken van de banden, maar ook aan het interesseren van mensen ervoor en hij heeft alle informatie bijgehouden. Martyn vertelde mij dat, nadat hij had gekeken naar het materiaal dat anderen presenteerden en daar zat zeer bijzonder materiaal bij, niemand het spul had dat hij had. Dat was niet denigrerend bedoeld. Martyn gaf aan dat het meeste wat deze andere onderzoekers hadden, was verkregen via NASA TV op het Internet. Internet tv is prima voor een voorvertoning, maar ik weet zeker dat lezers mij gelijk zullen geven dat de kwaliteit, ondanks dat er naar te kijken valt, heel erg Internet tv is. Martyn’s tweede ruimtefenomeen is alleen te vinden door frame bij frame onderzoek van hogekwaliteitsopnamen. De wijze waarop Internet tv is gecodeerd maakt een einde aan deze soort van onderzoek en de lage resolutie van het beeld betekent ook dat het bijna onmogelijk is om stilstaand beeld te analyseren.

Martyn’s video’s zijn opgenomen op professionele SVHS machines, gevoed door een signaal van volledige bandbreedte afkomstig van de satellietschotelantennes van het tv station, dus vergeleken met de kwaliteit van video’s die je thuis opneemt is de kwaliteit van Martyn’s videos twee of drie keer beter. Dat was natuurlijk in de dagen dat zoiets nog mogelijk was.

Enkele jaren geleden begon NASA met de uitgezonden live beelden via satelliet of kabel aan iedereen aan te bieden. Nu kun je nog steeds live beelden bekijken, maar alleen in een lage bandbreedte. Als je ooit hebt afgestemd op NASA TV, dan zal het je zijn opgevallen dat als de zaken rustig zijn er een constante stroom beelden is. Maar als je tracht in te loggen gedurende een lancering of het uitzetten van een satelliet, NASA’s bandbreedte wordt opgeschrokt door miljoenen kijkers die allemaal tegelijk willen kijken.

Er is tevens een zeer handige vertraging gemaakt door de technologie die men gebruikt. Wat je ziet kan wel twee minuten achterlopen op de werkelijke tijd, dat komt doordat het signaal wordt verwerkt door verschillende servers over de wereld, en dat geeft NASA de tijd de schakelaar om te gooien zodra er iets ongewoons gebeurt.

Wat Martyn opnam kwam direct vanaf de shuttle en de vertragingen die daarbij optraden waren minder dan een seconde.

Ik denk dat Martyn en ik een job te doen hebben. Het kan even duren, maar houdt de berichten in dit magazine in de gaten.

Veel mensen hebben mij gevraagd naar de gezondheid van Martyn. Ik ben verheugd te kunnen melden dat de tumor die Martyn een paar jaar geleden had, succesvol is verwijderd. Martyn is weer helemaal de oude en is er helemaal klaar voor.

Nawoord ufowijzer
Het ‘eerste ruimtefenomeen’ dat Martyn Stubbs ontdekte waren objecten die in de ruimte van snelheid en koers konden veranderen en zelfs in de schaduw van de aarde verlicht bleken te zijn. Dus objecten die wel een eigen krachtbron moeten hebben en sommige daarvan leken qua vorm en bewegingen als twee druppels water op wat getuigen hier op aarde waarnemen. Niet verwonderlijk natuurlijk dat dergelijke objecten, die volgens aardse getuigen pijlsnel recht omhoog de ruimte inschoten, ook in de ruimte worden waargenomen.

Het ‘tweede ruimtefenomeen’ zijn de zeer korte lichtflitsen die je, als je weet waar je naar moet kijken en na wat oefening, zelf ook live kunt zien, dus waarvoor je niet de videoband hoeft stop te zetten. Martyn’s getrainde oog kon ze ook waarnemen en de indruk bestaat dat het signaaltjes zijn die wellicht informatie vergaren. Ze zijn het vaakst te zien als er een probleem ontstaat bij het uitvouwen van een zonnepaneel of als er een bemanningsluik niet open of dicht wil. Zelfs de astronauten blijken ze te kunnen zien, want in een bepaalde opname van NASA, waarbij astronauten door een luchtsluis en enkele luiken van het ene naar het andere ruimtevaartuig klimmen, brengen zij de flitsen ter sprake. Niemand weet exact wat het is, maar men vermoedt dat het afkomstig is van ruimtefenomeen 1. Wie weet wordt er door de lichtflitsen informatie vergaard die weer kan worden opgevangen door een soort exotisch radarsysteem aan boord van een mogelijk buitenaards voertuig, maar dat gis ik maar.

Drie eerdere Secret NASA artikelen:
Secret NASA transmissions 1 / Smoking Gun
Secret NASA transmissions 2 / CCD camera's
Shuttle 2 januari 2003 / objecten

Het artikel over dr. Jack Kasher en de beelden van STS-48:
STS-48 J Kasher

Link naar filmpjes van UFORUSS op YouTube:
http://nl.youtube.com/results?search_query=uforuss