PRINTBARE VERSIE

DE RUSSISCHE UFO DOSSIERS

2005 © Vertaling Katrijn voor Ufoplaza

Na de politieke en sociale wijzigingen die hun uitwerking niet misten op het Rusland van 1991, bracht een tijdperk van openheid drastische veranderingen in de Russische maatschappij. Een van de vele veranderingen was het beschikbaar komen van voorheen geclassificeerd bewijsmateriaal over UFO’s (documenten/video-opnamen enz.). De nu volgende rapporten zijn gebaseerd op gedocumenteerde informatie uit dit materiaal.

Tijdens de vlucht van Moskou naar Magadan aan de Siberische kust op 20 oktober 1982 maakte een Illuyshin-62 passagiersvliegtuig vanwege slechte weersomstandigheden een niet geplande stop in Petropavlovsk in Kazachstan. Toen het vliegtuig wilde landen, zag de bemanning een blinkend object dat op wisselende snelheden en hoogtes een evenwijdige koers vloog.

Gezagvoerder Vasilievyh, de piloot en de bemanning observeerden het object gedurende 12 minuten, hoewel het noch op de radar van het vliegtuig noch op die van de luchtvaartverkeerscontrole verscheen. Vasilievyh meldde dat er van het object lichtenflitsen kwamen met een interval van 10 seconden.

Ongeveer acht minuten na de landing nam een luchtvaartverkeersleider eenzelfde object waar exact naar het noorden en precies langs het uitstekende deel van de landingsbaan. In een tijdsbestek van drie minuten zag hij toen zes lichtexplosies die rozerood van kleur waren. Na onderzoek van het vliegtuig vond men ernstige beschadigingen aan de motor en mysterieuze storingen aan andere techniek.

Om 6 uur ’s morgens op 17 oktober 1983 bemerkte kolonel Skrypnik (surveillanceofficier van de communistische partij) een UFO die “nu en dan bewoog, van hoogte en helderheid veranderde en regelmatig een lichtstraal naar beneden zond”. Deze gebeurtenis speelde zich af bij een “nog steeds geheime” militaire basis. De kolonel beschreef de UFO als rond met een heldere halo en een donkerder centrum; het bewoog zich willekeurig zonder bepaalde richting. Volgens andere waarnemers zond de UFO regelmatig lichtbundels naar de aarde en had toen hij het dichtst bij de grond was de vorm van een polyeder (veelvlak) met een stralende halo eromheen.

Door een geodetische positie kon men de UFO visueel “vastpinnen” op de stad Koersk en bevond het object zich na berekening in een hoek van 30 tot 50 graden boven de horizon. Alle waarnemers waren absoluut overtuigd dat het object geen ster was – het object was zichtbaar nadat de zon was opgegaan en werd vanuit verschillende steden waargenomen. Door driehoeksmeting werd berekend dat de UFO over de stad Voronezh zweefde. Deze kwestie lijkt in sommige opzichten erg veel op de gebeurtenissen in Rendlesham Forest (een top-secret militaire basis).

De stad Voronezh heeft een aantal UFO-gebeurtenissen meegemaakt – in 1989 beweerde een groep schoolkinderen een UFO te hebben zien landen in een stadspark.

Op 23 mei 1985 om 10.35 uur ’s avonds maakte het 27ste bommenwerperregiment een vlucht boven Khabarovsk toen de vliegtuigbemanning in de buurt van het vliegveld een UFO opmerkte. Het object was lichtoranje van kleur en bewoog zich van west naar oost met een vermoedelijke snelheid van 400 mijl per uur op een hoogte van 2-3 kilometer. Er zat een soort halogloed omheen en er werd geen geluid waargenomen. Op de radar werd niets gezien en er werden geen nadelige effecten op personeel, hardware of de omgeving gerapporteerd.

Op 24 mei 1985 werd om 00.40 ‘s nachts over het Litovoko bommenwerpertestgebied een ellipsoïde UFO waargenomen door majoor V.V. Kudriavstev (senior navigator programmeur) en senior luitenant V.V. Maltsev (ingenieur meteorologische afdeling). Het object straalde naar boven en beneden lichtbundels uit – van een doffe lichte kleur. De intensiteit van de lagere bundel was veel sterker dan die van de bovenste straal en het object bewoog zich voort op grote hoogte en snelheid.

Op 3 november 1985 waren twee burgers om half negen ’s avonds op jacht toen zij een object zagen dat zich met grote snelheid van noord naar zuid bewoog op een hoogte hoger dan die van een vliegtuig. Uit het object dat iets groter was dan een ster kwam een zoeklichtbundel in een hoek van 5-10 graden. Door het heldere weer was de UFO heel goed zichtbaar en de mannen verklaarden: “De lichtbundel bedekte ongeveer een kwart tot een vijfde van de afstand vanaf het object naar de grond. De straal raakte de grond niet maar verspreidde zich”. Toen de UFO dichterbij kwam, hield de motor van hun boot er plotseling mee op en, ondanks het feit dat ze hem weer aan de praat kregen, stopte de motor opnieuw. De ontsteking van de inductiespoelen gloeide. Nadat de UFO naar het zuiden vloog richting Vladivostok, zagen de mannen dat het met dezelfde snelheid en richting reisde als een passerende satelliet, en dat de zoeklichtbundel uiteindelijk doofde en de UFO verdween.

Hasan Kayumovich Rhakimov had op 12 november 1985 dienst op een militaire basis die bekend stond als “Kamp Zeven” toen hij een “bolvormig voorwerp van geel-blauwe kleur” observeerde. Het object was ongeveer 35 meter van hem vandaan en ongeveer 12 meter boven de grond – het bewoog zich in “hinksprongen” over de basis en verdween na drie of vier sprongen van ongeveer 75 meter.

Op 14 december 1987 was een lijntoestel op weg van Volograd naar Tbisili (Georgië) toen de bemanning een op frontale koers vliegend object observeerde – het object leek op een vliegtuig met ingetrokken brandende landingslampen. De UFO werd om 11.20 uur ’s avonds ook gezien door de bemanning van een ander lijntoestel – zij rapporteerden dat het gevolgd werd door “een vonken verspreidende vuursleep”. Ooggetuigen die het object vanaf de grond hadden waargenomen, beschreven het als “een object dat een spoor naliet van een vuurstaart”. Er was echter geen aanduiding van een crash en er werden geen wrakstukken gevonden.

Het Lubianka Gebouw in Moskou – hoofdkwartier van de KGB.
Tussen de officiële documenten die hier zijn vergaard zitten voorheen geclassificeerde UFO-dossiers.

KGB-documenten uit 1987-1988 vermelden de rapportage van een aantal UFO-waarnemingen over het schiereiland Kamchatka in het uiterste oosten van de Russische Federatie. Personeel van de Kura raketbasis rapporteerde regelmatig waarnemingen van “bolvormige” UFO’s en senior luitenant Vasilevski en soldaat Kolosov van Telemetrie Instrumentatie Locatie Drie waren getuigen van een spectaculaire UFO die als volgt wordt beschreven: “Langzaam stijgende lichten die van kleur veranderden van rood naar wit”. De duur van deze waarnemingen was 30 seconden tot 3 minuten en ze werden vanuit drie verschillende locaties op de basis gerapporteerd.

UFO’s werden gespot door officieren boven de top van de berg Lyzyk, vlakbij de raketbasis.

Half december 1997 werd door een hogere onderofficier en twee soldaten een oranje lichtbol waargenomen die van noord naar zuid bewoog en dezelfde, of zeer vergelijkbare objecten, werden op twee andere plaatsen gezien in dezelfde maand en met tussenpozen tijdens het volgende jaar. Al deze waarnemingen hadden niets te maken met raketlanceringen.

In de nacht van 9 op 10 september 1988 werd een “zilveren kogelvormige” UFO waargenomen in de buurt van de Kura raketbasis. Volgens ooggetuigen had het object de grootte van de maan en zond het een kegelvormige stralenbundel uit. Deze UFO werd kort voor een geplande raketlancering waargenomen.

In de nacht van 5 op 6 mei 1988 rapporteerde een zekere kolonel Kornienko een nabije ontmoeting met een UFO boven de industriestad Khabarovsk in zuidoost Rusland, en verklaarde het volgende: “Tussen 01.20 en 01.26 ’s nachts was ik getuige van een zich vreemd gedragend object in het noordoostelijke deel van de hemel op een tamelijk grote afstand van de plaats waar ik me bevond. Het sigaarvormige of ellipsoïde object vloog snel in een verticale positie. Uit het onderste deel van het object kwamen lichtdelen – ik kan het geen lichtbundels noemen”.

Zes mensen observeerden op 22 september 1989 in Astrakhan (zuidwest Rusland), een roodgloeiend “druppelvormig” object in de buurt van het Koxhevaya spoorwegstation. Het object werd ook door drie andere mensen waargenomen en was gedurende 50 minuten duidelijk te zien in het gebied. Zes dagen later zag een aantal mensen twee “lichtgevende rode UFO’s” in de buurt van de startbaan van de plaatselijke luchtmachtbasis en een maand later werd de “druppelvormige” UFO door een groot aantal mensen waargenomen in de buurt van het dorpje Burkhala in de Yagodinski regio.

Dit IL-96-300 lijntoestel wachtte in 1990 op een vliegveld bij Moskou toen verscheidene UFO’s overvlogen. Ooggetuige Nicolay Nilov slaagde erin de gebeurtenis te fotograferen maar de objecten werden nooit verklaard.

Veel inwoners van Aleksandrov, in de buurt van Moskou, rapporteerden in 1991 waarnemingen van stralende witte lichtflitsen in de lucht boven hun stad. Berichten over de snelheid en hoogte van deze objecten varieerden, maar bij een gelegenheid werd een UFO gezien vlakbij de Tombe van de Onbekende Soldaat in Karabavano. Het object zou een zo sterke lichtpuls hebben uitgezonden dat het hele oppervlak van het monument werd verlicht.

Op 3 februari 1995 bewaakten de soldaten Schepin en Zhabanov van het Russische leger een brandstofdepot in de buurt van Guzev in de Burg regio, toen ze een groenblauw gekleurde heldere stip waarnamen, die enkele minuten vlak bij de grond vloog. In het officiële rapport meldt Zhabanov: “Ik hoorde een zachte klik… ik voelde een helder licht boven me… het was een lichtgevende groene stip met de staart van een komeet… het bewoog op ongeveer 20 meter boven de grond”. Hij vertelde verder dat het object zich voor het verdween in tweeën leek te splitsen. Het object werd ook beschreven door twee andere soldaten die dienst hadden in een ander gedeelte van het depot. Een van hen, onderofficier Yarosh, zag een lichtbol over het depot vliegen en vertelde dat zich in 1983 vergelijkbare gebeurtenissen op het depot hadden afgespeeld – gebeurtenissen die zijn meerderen niet hadden kunnen verklaren.

Alexandr Pavlov fotografeerde in 1991 deze UFO over de oevers van de Wolga in de buurt van de stad Tver in centraal Rusland.

Nicolai Yegorov legde in augustus 1993 deze UFO vast op video in de buurt van Sebastopol.
De timer op de camera laat zien hoever het object reisde in minder dan een minuut.
Opnieuw een onverklaarde waarneming.

Het Samara (voorheen Kuybyshev) Incident
Op 13 december 1990 om 12.07 uur a.m. verscheen op een afstand van 60 mijl een echo op de radarschermen van het lange-afstand volgstation van Kuybyshev (Samara). Het automatische identificatie (Friend or Foe - IFF) systeem van het station liet het afweten waardoor het onmogelijk was de bedoelingen van het object te bepalen. Na tweeënhalve minuut verspreidde het object zich in vele kleinere “returns” en bij nadering van het volgstation (op bijna 25 mijl afstand) bleek het grootste object een duidelijk driehoekig toestel te zijn.

Dit driehoekige object kwam rechtstreeks naar het radarstation en een team soldaten werd op pad gestuurd om uit te zoeken wat er aan de hand was. Toen de soldaten buitenkwamen zagen ze het object direct boven hun hoofd vliegen op een hoogte van 10 meter en vervolgens op ongeveer 100 meter achter een prikkeldraadversperring stoppen, bijna 50 meter van een mobiele, korte-afstand radaropstelling, bekend als “Post 12”. Plotseling was er een flits en het tweetal antennes van “Post 12” vatte vlam, met gevolg dat de bovenste antenne naar beneden stortte.

Later maakten Russische regeringsonderzoekers bekend dat alle stalen delen van de antennes waren gesmolten en alle ooggetuigen, inclusief officieren en gewone soldaten, beschreven het driehoekige object als “zwart en glad” alsof het was bedekt met een roetlaag.

Het object had een lengte van bijna 15 meter en een dikte van 3 meter, zonder openingen of patrijspoorten. Het driehoekige object zweefde daar 90 minuten voor het in de nachtelijke hemel verdween.

Een commissie van het Russische ministerie van defensie onderzocht de locatie op 18 december 1990 en nam de beschadigde antennes mee voor uitgebreid wetenschappelijk onderzoek. Militaire bronnen verklaarden later de locatie en de bandopnamen van de radarweerkaatsing te hebben onderzocht.

Ondanks de onmiskenbare “stealth” karakteristieken van het onbekende object, is geen enkel bekend geheim toestel in staat om 90 minuten te zweven. Bovendien kunnen we ons nauwelijks voorstellen dat een Amerikaans toestel een dergelijke vijandige actie zou hebben uitgevoerd, de “Koude Oorlog” was nog steeds aan de gang en de risico’s zijn duidelijk.

KGB-chef gaf 4 miljoen soldaten opdracht de hemel af te speuren naar UFO’s

Zondag 23 maart 2003 – The Observer

Volgens nieuwe onthullingen had voormalig Sovjetleider Yuri Andropov, die lange tijd chef van de KGB was, een intense persoonlijke belangstelling voor UFO’s en gaf hij bevel voor een 13-jarig onderzoeksprogramma dat vereiste dat elke legersoldaat het Russische grondgebied moest controleren op UFO-waarnemingen.

Yuri Andropov (1914-1984).

Andropov schuwde de weelde waarin veel Sovjet leiders leefden en woonde tijdens de 15 jaar dat hij baas van de KGB was en een jaar secretaris-generaal van de communistische partij in een spaarzaam gemeubileerde flat.

Igor Sinitsin, die zes jaar lang een naaste medewerker van Andropov was in het Politbureau en net zijn memoires heeft geschreven, vertelde aan The Observer dat hij in 1977 ontdekte dat Andropov in zijn schrijfbureau een dossier over het UFO-fenomeen bijhield. In die tijd had men in de Sovjet Unie koortsachtig gespeculeerd over een groot ongeïdentificeerd object dat op 20 september 1977 in de hemel boven Petrozavosk hing. De nu 70-jarige Sinitsin vertelde dat een van zijn verantwoordelijkheden het controleren van de buitenlandse media was en dat hij Andropov een artikel over UFO’s bracht uit het tijdschrift Der Stern.

‘Ik dicteerde een samenvatting van het artikel aan mijn secretaresse en was er niet echt gerust op, omdat je wist hoe sceptisch de stemming over deze onderwerpen was in die tijden. Ik was bang dat hij zich druk zou maken over mijn geestelijke gezondheid, maar ik durfde hem de samenvatting toch te geven.’

Sinitsin was geshockeerd door de stellige reactie van de KGB chef. Andropov overhandigde hem de tekst van een officieel rapport dat hij had zich had laten bezorgen door het contraspionagedirectoraat. ‘Het beschreef een UFO-verschijning in Astrakhan, waargenomen door een officier die aan het aan het vissen was.’

Door Andropov’s persoonlijke belangstelling werden in 1978 twee comités voor UFO-onderzoek opgericht, één militair en één burgerlijk comité. Hij gaf 4 miljoen Sovjetsoldaten opdracht gedetailleerde rapporten van incidenten te registreren.
Volgens Platov leverde het programma in die 13 jaar honderdduizenden geregistreerde waarnemingen op voordat het in 1990 door de ineenstorting van de Sovjet Unie werd beëindigd. De meeste gevallen hadden een ‘rationele verklaring en werden hoofdzakelijk aan technische kwesties zoals raketlanceringen gekoppeld.’

Area 51 in Rusland?
Op 16 april 1996 publiceerde de New York Times een artikel over een mysterieuze militaire basis die in Rusland werd gebouwd: “In een geheim project dat herinnert aan de kilste dagen van de Koude Oorlog bouwt Rusland in het Oeralgebergte een reusachtig ondergronds militair complex”, aldus Westerse functionarissen en Russische getuigen.

“Het project in kwestie, dat verborgen is in de berg Yamantau in het Beloretsk-gebied van de zuidelijke Oeral, omvatte de bouw van een enorm complex met een spoorwegnet, een verkeersweg en duizenden arbeiders.” Het complex dat door duizenden arbeiders binnenin de berg Yamantau wordt gebouwd, heeft een oppervlakte zo groot als het Washington-gebied binnen de ringweg.

De berg Yamantau – de ‘ slechte (yaman) berg (tau)’ – de hoogste berg (1640 m) in het zuidelijke Oeralgebergte.

Naar verluidt zijn er voorzieningen om in deze door mensen gemaakte grotten te leven. Er is een ondergronds warenhuis voor voedsel en kleding, een schuilkelder voor het Russische nationale leiderschap in geval van een nucleaire oorlog, en er gaan geruchten dat het Yamantau-project wordt geassocieerd met de zogenaamde ‘Dead Hand’, een nucleair vergeldingscommando en controlesysteem voor strategische raketten’.

Volgens sommige Amerikaanse analytici verraadt het geheime ondergrondse complex onder de berg Yamantau een aanhoudend geloof onder hoge Russische leiders dat ze zich moeten blijven voorbereiden op de strijd en het winnen van een nucleaire oorlog. Volgens de Russen zijn de leiders nog steeds beducht voor Amerika.

De SS-23 nucleaire raket met kernkop in Slowakije.

Het is nu bekend dat de Sovjet Unie, als een integraal deel van haar nucleaire oorlogsstrategie, aan het einde van de Koude Oorlog gebruik maakte van geheime bases in Oost-Europa om nucleaire raketten te verbergen. In totaal verborgen de Sovjets ongeveer 73 SS-23 raketten met een nucleaire slagkracht die 365 keer zo groot was als die van de bomexplosie boven Hiroshima, wat in schending is met het INF Verdrag dat in juni 1988 van kracht ging.

Als er een oorlog was uitgebroken zouden deze raketten de Sovjets een verpletterend strategisch overwicht over de Verenigde Staten hebben gegeven, waarmee ze de NATO-strijdkrachten in Europa in een verrassingsaanval hadden kunnen decimeren. De laatste raketten zullen met subsidie van Amerika door de regering van Slowakije worden vernietigd.

Tegenwoordig kan de Russische nucleaire misleiding onder de berg Yamantau, waar een reusachtig ondergronds militair complex is uitgegraven met als doel het doorstaan van een langdurige nucleaire aanval, wel eens veel grotere proporties hebben aangenomen. Volgens een Amerikaanse veiligheidsbron is het Yamantau-complex slechts een van de ongeveer 200 geheime ondergrondse nucleaire oorlogslocaties in Rusland, vele zijn in de afgelopen zes jaar met miljarden dollars aanmerkelijk verbeterd.

Toenmalig opperbevelhebber van het Amerikaanse Strategische Commando (STRATCOM) generaal Eugene Habinger noemde Yamantau in 1998 in een ongewoon publiek commentaar: “een zeer groot complex – we taxeren dat het miljoenen vierkante voet beschikbaar heeft voor ondergrondse faciliteiten. We hebben geen idee wat ze daar uitspoken.” Men denkt dat het complex, met een speciaal luchtzuiveringssysteem om een nucleaire, chemische of biologische aanval te kunnen doorstaan, groot genoeg is om 60.000 mensen te huisvesten. Er schijnt voldoende voedsel en water te zijn opgeslagen om heel de ondergrondse populatie daar voor maanden te kunnen voorzien.

Amerikaanse satellietfoto genomen op 16 oktober 1997 van het Yamantau-gebied. De twee bovengrondse ondersteuningssteden, Beloretsk en Tirlyanskiy, huisvesten elk 30.000 werknemers.

“Het enige potentiële gebruik van deze locatie is voor na een nucleaire oorlog…” --- Republikein Roscoe Bartlett. Bartlett is één van het handjevol Congresleden die het Yamantau-project nauwgezet heeft gevolgd.

Het complex ligt dicht in de buurt van Chelyabinsk-70, een van Rusland’s resterende nucleaire wapenlaboratoria, en voedt de geruchten dat het zowel een opslagplaats voor kernkoppen, een geheim nucleair wapenproductiecentrum, een geleid energielaboratorium of een ondergrondse commandopost kan huisvesten. Wat Yamantau ook zijn mag, het werd ontworpen om een nucleaire oorlog te overleven.

In antwoord op herhaaldelijke Amerikaanse vragen heeft de Russische regering niet minder dan 12 verschillende en elkaar tegensprekende verklaringen voor de locatie afgegeven die geen van alle geloofwaardig zijn. Een rapport van de Congressional Research Service uit 1997 vermeldt dat de enorme sommen die zijn geïnvesteerd in de bouw van het complex “bewijs leveren van een exorbitante militaire modernisatie in Rusland.” Tegelijkertijd pompt Rusland geld in deze en andere ondergrondse nucleaire locaties terwijl de Amerikaanse belastingbetaler Rusland van miljarden dollars hulp heeft voorzien voor de ontmanteling van uit de roulatie gehaalde kernkoppen als gevolg van de START I en START II verdragen.

“Yamantau is het grootste nucleaire beveiligingsproject ter wereld… Ze hebben zeer lange treinsporen die in en uit de berg rijden en reusachtige ruimtes die in de berg zijn gehouwen. Het complex is gebouwd om een half dozijn nucleaire treffers, de een na de ander, meteen te kunnen doorstaan. Het is zeer verontrustend waar de Russen mee bezig zijn als ze niet eens de 200 miljoen dollar hebben die nodig zijn voor de bouw van de hulpmodule voor het internationale ruimtestation en hun eigen militairen niet kunnen huisvesten,” --- Rep. Bartlett.

Boven de locatie, die niet voor het publiek toegankelijk is, hebben de Russen twee complete steden gebouwd, Beloretsk 15 & 16, elk met 30.000 werknemers. Geen vreemdeling heeft ooit voet gezet in de buurt van deze plaats. Een Amerikaanse militaire attaché gestationeerd in Moskou werd afgewimpeld toen hij de regio een aantal jaren geleden wilde bezoeken.

Noch de CIA noch de DIA willen commentaar geven over wat de Russen daar uitspoken. “Er is niet veel over te zeggen zonder in de wereld van de geheimhouding terecht te komen,” zei CIA-woordvoerder Mike Mansfield. “Zonder specifiek te zijn kunnen we hier moeilijk over discussiëren.”

Het weinige wat men over deze locatie weet komt van inlichtingenofficieren uit het Sovjet tijdperk die naar Engeland en Amerika uitweken. In een openbaar getuigenis voor een subcomité van de raad van strijdkrachten afgelopen oktober vertelde KGB-overloper kolonel Oleg Gordievsky dat de KGB had gezorgd voor een afgescheiden, top-secret organisatie, bekend als Directoraat 15, die een netwerk van ondergrondse commandobunkers voor het Sovjetleiderschap bouwde en onderhield – inclusief de zeer uitgestrekte locatie onder Yamantau.

“Vermeldenswaard is dat president Yeltsin en Rusland’s nieuwe democratische leiders deze faciliteiten gebruiken, en dat dezelfde organisatie deze faciliteit, net zoals 10, 15 jaar geleden, nog steeds exploiteert.” --- Kolonel Oleg Gordievsky.

“Yamantau is zó geheim dat slechts een handjevol Russische regeringsfunctionarissen op de hoogte is van het bestaan”, zegt de Russisch sprekende en regelmatig door Rusland reizende Republikein Curt Weldon, die voorzitter is van een congressionele werkgroep die strategische kwesties bespreekt met tegenhangers van de Russische Doema.

“Ik vraag hen er iedere keer naar als ik ze spreek… We hebben nog nooit een rechtstreeks antwoord gehad”. Weldon raakte in de berg Yamantau geïnteresseerd toen hij in 1995 een openbaar rapport zag waarin werd gesuggereerd dat het om een reusachtig mijnbouwproject ging.

De hoogste bergen in de zuidelijke Oeral – Yamantau (1640 m) en Bolshoi Ieremele (1582 m) – liggen in de westelijke reeks bergkammen.

“Ik ging naar Moskou en sprak met de staatssecretaris van binnenlandse zaken die mijnbouw onder zijn beheer had,” aldus Weldon. “Ik vroeg hem of daar mijnbouwactiviteiten plaatsvonden. Hij schudde alleen maar zijn hoofd en zei dat hij daar nooit van had gehoord. Dus noemde ik de andere naam die de Russen daarvoor gebruiken: Mezhgorye. Ook daarvan had hij nooit gehoord. Toen stuurde hij een medewerker om de zaak na te zoeken. Twintig minuten later kwam de medewerker zichtbaar geschokt terug. Hij zei dat ze er geen enkele mededeling over konden doen.”

Weldon had ook een ontmoeting met voormalig staatssecretaris van defensie Andrei Kokoshkin, die verantwoordelijk was voor president Yeltsin’s nationale veiligheidsraad. “Kokoshkin noemde het een project publieke werken, en er was niets om ons zorgen over te maken omdat het ministerie van defensie er geen deel van uitmaakte. Dus kwam ik met een kopie van het budget van het ministerie van defensie voor de dag – slechts enkele pagina’s lang – en liet hem de regel lezen die betrekking had op Mezhgorye. Hij glimlachte en zei dat het voor bruggen, wegen en scholen moest zijn. Toen ik vroeg of ik het mocht bekijken, zei hij dat het alleen via Yeltsin geregeld kon worden. De locatie stond onder directe controle van de president.”

Weldon probeerde vervolgens een 3-pagina grote brief in het Russisch naar Yeltsin te sturen. “Ik vertelde hem over alles wat ik probeerde te doen om de verstandhouding tussen Amerika en Rusland te verbeteren, maar dat ik er niks aan kon doen als zij zoiets belangrijks als dit niet wilden uitleggen. Hij heeft nooit geantwoord.”

Waar komt het geld vandaan?
De reden voor bezorgdheid is dat Amerika momenteel honderden miljoenen dollars naar Rusland stuurt, naar verluidt om het land te helpen bij de ontmanteling van haar oude nucleaire wapens. Intussen heeft het Russische parlement geklaagd dat het haar werknemers geen 250 miljoen achterstallig loon kan uitbetalen terwijl het tegelijkertijd geld spendeert om nieuwe strategische wapenreductieverdragen na te leven.

Locatie Yamantau complex

Aviation Week en Space Technology berichtten dat “Het lijkt erop dat de bijna 30 miljard dollar per jaar die aan de inlichtingendiensten wordt uitgegeven de vraag niet heeft beantwoord waar de Russen in Yamantau mee bezig zijn. Het gigantische ondergrondse complex dat daar wordt gebouwd is sinds 1992 het voorwerp van belangstelling geweest voor Amerika. ‘We weten niet precies wat het is,’ zegt Ashton Carter, Pentagon’s internationale veiligheidsmogol. De installatie is niet operationeel, en de Russen hebben ons ‘non-specifieke geruststellingen’ aangeboden dat het geen bedreiging voor Amerika betekent.”

Het volgende is een fragment uit een vraaggesprek tussen Chris Ruddy en kolonel Stanislav Lunev, een Russische militaire inlichtingenofficier die in 1992 overliep. Kolonel Stanislav Lunev is de hoogste militaire inlichtingenofficier die ooit uit Rusland is overgelopen.

“U vraagt mij over Yamantau. Wel, dit is een reusachtige onderaardse stad die ooit gebruikt kan worden als vele Russische steden zijn verwoest, maar de militaire en politieke elite zal daar overleven en leven totdat onze planeet zichzelf heeft hersteld.” Maar is dat wel zo? Als het Russische parlement klaagt over een fondsentekort voor nucleaire ontwapening, hoe kan Rusland zich dan de bouw van het Yamanau-complex permitteren?

Bron: http://www.thewhyfiles.net/russian.htm

Aanvullende informatie:
http://www.fas.org/spp/starwars/congress/1997/h970619_a.htm
http://www.antipas.org/news/news_2000/russia_2000/russias_magic_mountain.html
http://www.ufoplaza.nl/modules.php?name=News&file=article&sid=2294

UFO PAGINA