BUITEN DE DRIEDIMENSIONALE WERELD STAPPEN
Een beknopt uitstapje met remote viewer 001, Joe McMoneagle
By Jan Hester
Overgenomen en vertaald uit het Amerikaanse UFO Magazine uitgave juni/juli 2004 door Paul Harmans
Lang voordat het verheven, zeer atypische spionagemodel met de naam Remote Viewing (de bekwaamheid om personen, plaatsen en dingen op afstand te zien op andere wijze dan gebruik te maken van de vijf zintuigen) onder de aandacht van het volk kwam, werd het zoals elk bovennatuurlijk fenomeen, of beoefenaar daarvan, genegeerd en afgewezen.
De in hoge mate getrainde personen echter, die de techniek vanaf het begin hebben bestudeerd, doen hun best te verzekeren dat de beelden verkregen met Remote Viewing (RV) en het beoefenen ervan veilig zijn gebaseerd op strikte protocollen en dat het door de positieve resultaten gedurende de jaren legitimiteit heeft verworven. In sommige gevallen hebben deze gekwalificeerde voorvechters van RV met een dubbele voorspellingsgave te maken, zij zijn niet alleen experts in wat lijkt op een vreemde en ingewikkelde soort telepathie, maar bovendien heeft hun ervaring ertoe geleid UFO’s te zien en te accepteren.
Eén van de RV veteranen is Joe McMoneagle, auteur van vijf boeken over de eens geheime spionagetechniek wiens eigen waarnemingen via RV hem dwongen om anders te gaan denken over de kwestie van de ongeïdentificeerde vliegende voorwerpen. Op het dit jaar gehouden internationale UFO-congres verscheen ook McMoneagle en bracht een goed verhaal. “Ik ben hier om over UFO’s en buitenaardsen te praten,” zei hij in zijn inleiding. Maar hij spendeerde eerst een deel van de tijd om zijn betrouwbaarheid uiteen te zetten en behandelde belangrijke punten om te onthouden wanneer men naar RV kijkt.
Joe McMoneagle
McMoneagle kan zich beroemen op het feit dat hij ‘Remote Viewer 001’ was. Hij was de eerste die in 1978 gerekruteerd werd voor het ‘Star Gate’ project (toen bekend als project ‘Grill Flame’) van het leger. Hij ging bij het leger in 1984 met penisoen en begon in datzelfde jaar met zijn eigen privé-bedrijf: ‘Intuitive Intelligence Aplications, wat betrekking had op paranormale projecten. Deze overgang stelde hem in staat om zonder onderbreking, maar nu als consulent, zijn betrokkenheid bij RV voort te zetten bij het onder contract van de overheid staande ‘Stanford Research Institute’ en ‘Sience Applications International Corporation’. Hij werkt nog steeds als onderzoekspartner met SRI’s ‘Cognitive Sciences Laboratory.
Zijn militaire carrière, waarin hij uitblonk in inlichtingencontacten en -taken die te talrijk zijn om op te noemen, leidde uiteindelijk tot het toekennen van de onderscheiding: ‘Legioen van Verdienste’ voor zijn dienstbaarheid aan het land. Maar zijn grootste dienstbaarheid aan een bepaald deel van de openbare sector betreft de ontwikkeling van een filosofie over het onzichtbare die hij gratis deelt. De beste remote viewers hebben een aangeboren talent dat is verfijnd en ontwikkeld onder strenge trainingscondities. In het geval van McMoneagle was het zijn ‘helderziendheid’, waar hij zich in zijn kinderjaren van bewust werd, en dat ten slotte uitgroeide, na een buitenlichamelijke ervaring in 1970, in remote viewing. “Mijn werkelijkheid zoals ik die zag spatte uiteen,” schreef hij later. Paranormale ervaringen werden iets te alledaags naar zijn smaak, maar zijn niet gewilde talent leidde tot zijn rekrutering voor SRI’s paranormale spionageafdeling.
Geleidelijk aan kwamen meer remote viewers naar voren met verklaringen dat zij buiten tijd en ruimte konden kijken en onthulden dat zij afwijkende beelden zagen die soms verschenen ruim buiten de hun opgedragen doelen. Wat er toen gebeurde verraste de inlichtingenmensen net zo als de remote viewers. “Wat hen echt nerveus maakte was dat men meer antwoorden kreeg dan men wilde!” Herinnert McMoneagle zich. Soms drongen zich UFO-achtige voertuigen op aan de geest van de viewers terwijl zij zich concentreerden op het observeren van details van iets totaal anders.
Omdat RV voor velen al een beetje te ver gaat, zorgt de toevoeging van UFO’s ervoor dat de geloofwaardigheid nog gecompliceerder wordt. Maar geen van beide kan McMoneagle verontrusten. “Ik ben er niet zeker van dat de duidelijke waarnemingen net zo belangrijk zijn voor de discussie als de gedachte er achter,” zegt hij en geeft in overweging om wanneer het over UFO’s gaat, het beter is om buiten de driedimensionale wereld te denken. Met andere woorden, de driedimensionale aard van onze eigen realiteit sluit dat erbuiten kijken niet uit. “Het is simpel een natuurkundige zaak… laten we eens aannemen dat UFO’s interplanetair zijn. Dat is de huidige veronderstelling. Bij planetair reizen denken wij aan reizen van planeet naar planeet met ruimteschepen die op raketten lijken. Omdat wij naar de maan zijn geweest en omdat we arrogant genoeg zijn om te denken dat we slimmer zijn dan de eerste de beste beer, denken wij dat dat de manier is om het te doen.”
Zelfs de studies van NASA naar geavanceerde voortstuwingstechnieken zijn enkel afgeleid van wat we al gebruiken. “We hebben UFO’s die in en uit onze ruimte schieten, dus hun voortstuwingssysteem moet op de een of andere manier verwant zijn aan de raket of op zijn minst een elektromagnetische, natuurlijke aandrijving zijn,” zegt hij om een standaard gevolgtrekking samen te vatten. “Laten we nu eens kijken naar de aandrijving voor ster naar sterreizen en het probleem neemt exponentieel toe. Nu heb je de omvang van het probleem tot voorbij ons voorstellingsvermogen gebracht omdat we nu te maken hebben met reizen in lichtjaren, wat wij nauwelijks kunnen bevatten.”
“De enige manier om daar mee om te gaan is om buiten de driedimensionale wereld van tijd en ruimte te stappen,” zegt hij. “Je moet tijd/ruimte buigen, draaien, rekken of het overtreffen om daarbinnen van punt naar punt te springen op een relatief gemakkelijke wijze en het doen binnen een levensduur waarbij we ervan uitgaan dat de levensduur iets is van ongeveer duizend jaar of minder. Dus de manier van reizen met UFO’s is niet die van raketten. Het moet een toestel zijn dat meer gelijk is aan een tijdmachine, dat de tijd/ruimte overtreft. Derhalve is het een transdimensionaal toestel. Wij hebben daar duidelijk veel moeite mee, maar zij – wie zij ook moge zijn – hebben dat niet.”
Is er een manier om deze menselijke beperkingen te overtreffen? “Misschien als wij meer gaan denken op de manier zoals zij doen – buiten de driedimensionale wereld – dan kunnen we hen, wie zij ook zijn, wellicht ontmoeten. Het zal ons zeker in staat stellen een stuk sneller te komen tot planeet naar planeet- en ster naar sterreizen dan we nu doen.”
Website
van McMoneagle: www.mceagle.com
Dit artikel is geplaatst met toestemming van Mr. William J. Birnes, uitgever van UFO Magazine US. http://www.ufomag.com