PRINTBARE VERSIE

ELKE STAD HERBERGT EEN GEHEIM

MAAR EEN KLEINE STAD IN MONTANA HERBERGT EEN GEHEIM DAT NIET VAN DEZE WERELD IS

By Jim Marss

Overgenomen en vertaald uit het Amerikaanse UFO Magazine uitgave juni/juli 2004 door Paul Harmans

Jim Marss

Het is een geheim dat meer dan vijftig jaar achter het onvervalste Amerikaanse uiterlijk van het stadje verborgen is gebleven en het zorgde tevens voor een aantal legenden in de streek. Het is een geheim dat grenzen oprekt en de normale alledaagse wereld scheidt van het enorme gecompliceerde universum dat ons omhult.

Deer Lodge

Bijna iedereen daar heeft wel een of ander verhaal gehoord over UFO’s, maar op zijn minst twee dozijn inwoners, van de drieduizend van deze kleine gemeenschap, vertelt over ervaringen met iets niet-wereldlijks, van simpele UFO-waarnemingen tot aan werkelijke landingen en ontvoeringen toe. Het lijkt er daarom op dat dit innemende voorbeeld van kleinsteeds Amerika is verkozen als het onderwerp van buitenaardse UFO-aandacht.

Het ongelooflijke geheim van de stad kwam in het midden van de jaren zeventig aan de oppervlakte toen een voormalig inwoonster haar eigen onderzoek startte naar de vreemde en onwerkelijke ervaringen die er werden gerapporteerd. Naar aanleiding van een pijnlijke en levensbedreigende operatie begon Linda Croonquist verontrustende dromen en vage herinneringen te krijgen van ontmoetingen met vreemde wezens toen ze als kind opgroeide op een boerderij in Montana.

Haar nieuwsgierigheid werd verder geprikkeld toen zij er haar broer Steve naar vroeg. Hij bevestigde niet alleen het contact, maar was zelfs onaangenaam verrast dat Linda zich niet het gehele incident kon herinneren. “Jij was daar,” zei hij. “Je sprak met onze kleine grijze vrienden. Ik begrijp niet waarom je je dat niet meer kunt herinneren.” Nieuwsgierig gemaakt begon Linda aan een zoektocht, een speurtocht naar de werkelijkheid achter haar herinneringen.

Het was een spoor dat haar terugbracht bij waar ze was opgegroeid, terug naar haar geboorteplaats Deer Lodge. Linda nam contact op met oud-klasgenoten van het voortgezet onderwijs en met vrienden uit haar jeugd. Verbazingwekkend was dat ze bijna allemaal wel het een of andere fascinerende verhaal vertelden over een gebied ten westen van Deer Lodge dat bekend staat als Redgate.

Redgate
Deer Lodge ligt in de Deer Lodge vallei die is gelegen in het zuidwesten van Montana ongeveer te midden van Yellowstone en Glacier National Park. Het ligt klem tussen twee bergketens van de Rocky Mountains die de meeste regenval onderscheppen. Deer Lodge is daarom een relatief droge plaats waar ongeveer 25cm regen per jaar valt.

Deer Lodge vallei

Maar als de velden droog zijn, zijn de vele cafés in de stad dat niet. Deze locale kroegen zijn gevuld met zowel jong als oud die de bar zien als informatie- en gemeenschapscentrum. Hier winnen de verhalen rond Redgate aan kracht en kleur. De ervaringen in dit kleine stadje spelen zich al meer dan 50 jaar af. Vele jaren lang weigerden de mensen erover te praten omdat ze bang waren belachelijk gemaakt te worden. “Maar donders nog aan toe, ik ben nu oud genoeg dat het mij niets meer kan schelen wat anderen denken, ik weet wat ik weet,” verklaart een man van in de vijftig.

Al in 1950 (en zelfs nu nog) was het gebied in de bergen ten oosten van Deer Lodge een favoriete parkeergelegenheid voor tieners. Het werd bekend als het Redgate gebied vanwege een oud houten hek dat de enige weg die het gebied in leidde afsloot. Dat hek was ooit helderrood geverfd, maar in de jaren vijftig waren daar enkel nog wat rode vegen van over. Vandaag de dag staat het hek er nog steeds, maar er is geen spoor meer te vinden van de originele rode kleur.

Redgate

Op de Powell County High School zaten alle jonge mensen die in het gebied woonden en van tijd tot tijd hadden de stoutmoedigsten een afspraakje in het Redgate gebied. Open, golvende, boomloze velden waar je de gaffelantilopen en herten op elk uur van de dag en nacht kon zien lopen. De velden liepen geleidelijk omhoog naar de donkere pijnboombossen van het Deer Lodge Nationale Woud.

Quake Lake
Dick Slater, die nu in Missoula, Montana woont, groeide op in de Deer Lodge vallei en bezocht de Powell County High School. Hij kan zich nog duidelijk een vreemd incident herinneren terwijl hij een afspraakje had in 1962: “Een vriend en ik hadden beiden een afspraakje en we waren op een plek met de naam: Quake Lake, wat enige jaren daarvoor ontstaan was ten gevolge van een aardbeving vanuit het Yellowstone Park en waarbij een aantal mijnwerkers levend werd begraven. Wij waren daar ’s avonds en we stonden geparkeerd bovenop het hellende gebied waaronder nog steeds ongeveer 27 lichamen lagen die niet meer teruggevonden waren.

Quake Lake Memorial

De radio stond aan, het was een warme avond, eind juni als ik het mij goed herinner, en plotseling ging de radio uit, de muziek viel weg. Ik besteedde er niet veel aandacht aan, maar mijn vriend was een redelijk goede monteur, dus stapten we uit en doken onder de motorkap. Er leek niets kapot te zijn. We wisten niet zeker of de accu kapot was gegaan of leeg was geraakt of wat dan ook, dus stapten we weer in en probeerden te overleggen wat we moesten doen omdat het een zeer afgelegen gebied was. Toen plotseling kwam er weer leven in de radio. Wij startten de auto, de lichten gingen aan en alles deed het. We dachten er verder niet over na en zetten de motor weer af.

Maar na ongeveer 10 minuten ging de radio weer uit. Wat mij nog het beste bijstaat nadat de radio stil werd en dat maakt het zo uniek voor mij, was de stilte, de absolute afwezigheid van geluid, de leegte om ons heen. Ik merkte dat de naalden van de nabije pijnbomen bewogen ondanks dat er geen wind was. Er was niets, het was compleet geluidloos. Wij zaten dat allemaal te bekijken en waren werkelijk bang. We bleven zitten en het duurde volgens mij zo’n drie minuten, misschien iets langer en toen kwam er weer geluid uit de radio. Wij startten en reden weg.”

Geschokt door het bizarre incident zwoer Slater dat hij dat gebied nooit meer zou bezoeken. Maar twee weken later reed hij binnen een paar kilometer afstand van de plek en het incident kwam weer in zijn gedachten.

Deer Lodge vallei

“Het was twee uur in de morgen en ik reed daar in de buurt en mijn herinneringen aan het voorval kwamen weer boven en ik dacht: man, wat zou dit een afschuwelijke plek zijn om pech te krijgen. Ik reed behoorlijk snel omdat ik angstig was en er vlug voorbij wilde zijn. Toen, precies op het kruispunt naar Quake Lake, viel de motor stil. De radio en de lichten gingen uit en ik liet de auto ongeveer een kilometer uit zichzelf naar beneden rollen. Toen gingen de lichten weer aan en ik startte de motor en reed verder. Ik had rem- en stuurbekrachtiging op deze Pontiac uit 1958 en het viel niet mee om te sturen zonder draaiende motor, maar ik probeerde zeker niet te stoppen, daar was ik helemaal niet in geïnteresseerd. In feite wilde ik zo ver als mogelijk bij die plaats vandaan.”

Verhalen zoals dat van Dick Slater namen gedurende de jaren toe. Andere mensen rapporteerden vreemde stroomuitval, heldere lichten die door de lucht bewogen en enge geluiden. Al snel was bij de tieners bekend dat het Redgate gebied een vreemde en spookachtige plaats was. Maar niemand scheen te weten waarom.

UFO's
Het leek onvermijdelijk dat het mysterie van Redgate voortkwam uit een verhaal over een moord. Er waren verschillende versies van het gerucht, maar iedereen was het erover eens dat het gebaseerd was op een gestoorde man die zijn familie in koelen bloede vermoordde en vervolgens het bloed over het houten hek uitsmeerde. Deze anekdote hield stand tot in de jaren tachtig. Het nam echter niet veel tijd in beslag om het ‘bloed op het hek’ verhaal te weerleggen. Sheriff Scott F. Howard van Powell County, zegt dat een grondig onderzoek van de politieverslagen uitwees dat een dergelijke moord nooit was voorgevallen, maar hij gaf wel een indicatie dat iets, nog vreemder, achter de legende van de moord zat. “Ondanks dat mijn bureau geen officiële rapportages heeft ontvangen,” zo verklaart hij, “heb ik vele verhalen gehoord van de mensen hier dat zij ontmoetingen hadden met UFO’s.”

Sheriff Howard raad mij aan om eens te praten met Louis Menicucci, de eigenaar van een bakkerij in de binnenstad van Deer Lodge. Menicucci vertelt over verschillende vreemde voorvallen waaronder dat van een buurman die twee paardenverminkingen ondervond en een landing van een UFO nabij zijn huis in het Redgate gebied. Angela Menicucci Malmberg, de dochter van Louis, staat garant voor haar vaders beweringen en voegt er nog een paar eigen verhalen aan toe.

Zodra het verhaal van het onderzoek van Linda Croonquist zich door de stad verspreidt, komen er anderen naar voren. Gene G. Hughes de eigenaar van een auto-onderdelenzaak in Deer Lodge, vertelt hoe zijn tante en oom in de jaren zeventig een groot, helverlicht rugbybal-vormig object zagen landen in een grasland nabij hun huisje in de bergen. De vrouw van Hughes vertelt hoe een enorme UFO op de weg landde vlak voor de ogen van een vriend.

Cass Casquilho vertelt dat hij in de bergen was en keek naar wat leek op een komeet die meer dan twee keer stopte in de nachtelijke hemel voordat het zijn weg vervolgde. Datzelfde merkwaardige voorval werd waargenomen door bevriende jagers in de jaren zeventig.

Verda Clawson en haar vriendin Helen Schaffer vertellen over een tocht met sneeuwscooters in de jaren tachtig die eindigde toen een angstaanjagend piepend geluid de groep achtervolgde op een berg in het Redgate gebied. Een grote hond die bij hen was werd bang en dook in elkaar. Deze twee, al zeer lang in Deer Lodge wonende burgers, vertellen dezelfde details in afzonderlijke interviews.

Deer Lodge vallei

Mark Denton, die Linda kent van de High School, herinnert zich een aantal achtervolgingen in de jaren zestig van een enkel helder licht door de bergen. “Het verscheen precies recht voor ons,“ zegt hij, “maar zodra je de top van de heuvel bereikte was het alweer boven de top van de volgende. We konden het niet te pakken krijgen.”

Ontvoering
Bill Kelley, een andere klasgenoot van Linda, heeft een precies omgedraaide ervaring. Hij vertelt van een nacht in 1962 toen hij, zijn broer en een vriend laat in de nacht naar huis reden na een dansfeest in Deer Lodge. “We waren allemaal nogal vermoeid,” herinnert Kelley zich. “Normaal was er zo laat niemand anders op de weg, maar plotseling keek ik in de achteruitkijkspiegel en daar was een enkel helder licht. Ik dacht bij mijzelf, hm, dat is interessant, ik vroeg mij af wie ons voor de donder achtervolgde, of zoiets dergelijks. Dat ding werd alsmaar helderder en helderder en al snel was de binnenkant van onze auto verlicht. Mijn broer keek naar Kenny en klom toen op de achterbank en daarna volgde Kenny ook. Ik reed dus ik kon moeilijk naar de achterbank, maar het was helemaal om ons heen helder. Zo snel als het helder was geworden, zo snel was het ook weer verdwenen en mijn broer zei: “Oh, het was alleen maar de maan.” Maar we keken naar boven en daar stond de maan en ik dacht, er zijn geen twee manen voor zover ik weet.”

Linda was niet tevreden met het verhaal van Bill. Zij had het gevoel dat er meer in zat, dus vroeg zij Bill of hij onder hypnose wilde. Bill stemde daarmee in en er werden meer details van zijn nachtelijke ontmoeting onthuld. Onder hypnose beleefde Bill het incident opnieuw met alle angst en hevigheid.

“Ik ben niet bang… ik ben niet bang,” bleef hij tegen zichzelf mompelen terwijl hij beschreef hoe zijn broer Jack en Kenny schreeuwden: “Rijden Bill, rijden! We moeten hier weg! Het komt dichterbij!” Bill reed met de Pontiac uit 1960 zo snel als de wagen kon op de kronkelige, donkere gravelweg, maar het licht bleef komen. Ondanks de smeekbeden van zijn passagiers zette Bill de auto stil. “Ik moet gaan kijken…,” prevelde hij en stapte uit. Overspoeld door een fonkelend licht dat van bovenaf op hem scheen, staarde Bill omhoog en mompelde met ontzag: “Mijn God, kijk eens naar de grootte van dat ding… het is ongelooflijk.” Maar op dit punt werd zijn herbeleving verward en onsamenhangend. Hij kronkelende in de comfortabele van kussens voorziene stoel die recht voor de hypnotiseur stond. “Ik ben een beetje bang,” gaf hij met een benepen stem toe. “Dit is niet goed. Dit is niet goed.” Bill’s relaas onder hypnose eindigde zonder echte duidelijkheid over wat er gebeurde, het leek alsof iets zijn geheugen blokkeerde.

Remote Viewing
En toen werd het Remote Viewing (RV) (op afstand zien) bruikbaar gemaakt. Gedurende een kwart eeuw werd RV ontwikkeld en in het geheim gebruikt door de Amerikaanse regering, eerst door de CIA en later door het Amerikaanse leger en de Defense Intelligence Agency (DIA).

De techniek van RV wordt omschreven als een bekwaamheid om personen, plaatsen en dingen op afstand te zien op andere wijze dan gebruik te maken van de vijf zintuigen. Het werd aanvankelijk in de zeventiger jaren bestudeerd door de CIA en werd uiteindelijk operationeel bij het Intelligence and Security Command (INSCOM) van het Amerikaanse leger. Het gebruik van RV werd voor het eerst publiekelijk bekend gemaakt in 1995 en sinds die tijd hebben een groeiend aantal personen zich getraind in deze tweede vorm van zien.

Hoewel niemand van de regering toe wil geven dat men officieel ook naar UFO’s keek, heeft elke afzonderlijke, militair getrainde remote viewer persoonlijk kennis van het onderwerp. Vele malen werden viewers opgedragen naar buitenlandse onderzeeërs of vliegtuigen te kijken waarbij zij enkel geconfronteerd werden met mysterieuze vliegende schotels.

Linda Croonquist vond een half dozijn remote viewers die bevoegd waren in RV en testen hadden ondergaan om hun effectiviteit te waarmerken. Dit was de eerste keer dat er openlijk RV systematisch werd toegepast om door te dringen tot verklaringen van UFO’s en ontvoeringen en de resultaten waren verbazingwekkend.

De viewers werd gevraagd te kijken naar Bill Kelley’s relaas. Natuurlijk werd hen niets verteld dat hen de oplossing kon geven van deze zaak. Een persoon zond een nummercode die de zaak van Bill’s ontmoeting representeerde naar een toezichthouder die niet wist voor welk doelwit de code stond. Deze toezichthouder gaf vervolgens de doelcode door aan een viewer. Dit staat bekend als een ‘dubbel blind’ sessie, een sessie waarbij noch de toezichthouder, noch de viewer het doel weet.

De resultaten waren verbazingwekkend:

Viewer 1. “Het hoofddoel is een tienerjongen, tenger tot atletisch gebouwd, bruin haar, blank… er zijn een totaal van drie personen (allen mannelijk) in een auto. Het hoofddoel is de chauffeur… de weg is bedekt met modder en breed genoeg voor twee auto’s om elkaar te passeren, maar het is krap… er zijn geen huizen in de buurt, maar in de verte zijn wat afgelegen boerderijen en het is ongeveer 25 kilometer naar de dichtstbijzijnde stad. Dit is in de vroege zestiger jaren.”

Een andere viewer rapporteerde: “Het hoofddoel is een 19 jarige blanke man, lang, gespierd, donkerbruin haar met lichtgekleurde ogen. Het hoofddoel rijdt in een auto op een eenzaam stuk weg in de avond door bebost, heuvelachtig en bergachtig terrein. Er zijn geen steden in de nabijheid, het vindt plaats vroeg in de jaren zestig.”

Deer Lodge vallei

Het was duidelijk dat de viewers precies op hun doel zaten – Bill Kelley en zijn passagiers die over een verlaten weg reden in de nacht. Maar er werden veel meer details door de remote viewers naar voren gebracht: “Ik kijk naar een vliegend object met personen erin… niet-menselijke wezens,” schreef één van de viewers. Een ander zag: “Helder, helder licht en energie, oprijzend vanaf de grond… een soort van zeer krachtige elektromagnetische energie uitgezonden door een voertuig voor vervoer… een gevoel van omhooggaan… overbrenging van menselijke personen… ik voel zoiets als: “Beam me up, Scotty”… persoon is angstig, bevroren in shock, bevroren gevoelens… ontzag… verbaasd… verloren tijd… een implantaat in de hersenen.”

De viewers concludeerden: “Drie mannelijke personen bij nacht rijdend in een afgelegen gebied. Het doel lijkt een feitelijke gebeurtenis waarbij betrokken zijn een voertuig en een verblindend helder licht. De gebeurtenis houdt het vervoeren van personen in. De personen waren bang, geschokt en vol ontzag… het lijkt op een buitenaardse ontvoering door middel van een lichtstraal.”

Eén van hen maakte een zeer duidelijke tekening van wat werd gezien – drie menselijke figuren worden omhoog gehaald in een schotelvormig voertuig via een kegel van energie.

Leugendetector
Onder de indruk van de resultaten, van zowel de hypnosesessie als van de remote viewers, begon Linda Croonquist deze onderzoeksmiddelen te verbinden aan andere. Zoals een polygraafanalyse, beter bekend als een leugendetectortest en deze werd toegepast op verscheidene ingezetenen van Deer Lodge, inclusief Kelley en Croonquist. De test werd gedaan door A.F. Kelly, voormalig hoofdinspecteur van veiligheid van de United States Nuclear Regulatory Commission en tevens voormalig adjunct-directeur van de International Association of Chiefs of Police. Kelly vond geen bewijs van bedrog aan de kant van degenen die betrokken waren bij de Redgate verhalen.

Remote viewers zagen dat het incident van Dick Slater, het totale verlies van energie waardoor de radio uitging, ook het gevolg was van een UFO, maar dat er geen contact was of een ontvoering. Het was een geval van op een verkeerde plaats zijn op de verkeerde tijd.

Dergelijke incidenten duurden voort, zelfs tot vandaag de dag. Josh Garrison en Brandon Kent, beiden voor in de twintig, vertellen dat zij een helder licht zagen bewegen in een veld in het Redgate gebied. Omdat ze dachten dat het een oogstende combine met felle koplampen was, naderden de jonge mannen om te kijken of het één van hun vrienden was, maar toen zij dichterbij kwamen schoot het licht plotseling weg en verdween. Dit incident gebeurde in de zomer van 2003.

Kleine grijze vrienden
Maar de zaak van Linda en haar broer was totaal anders. Hun ervaringen gingen voorbij simpele waarnemingen van heldere lichten. Verschillende hypnosesessies, tezamen met remote viewing studies, lieten zien dat de Croonquist broer en zus in hun kinderjaren verschillende malen meegenomen waren door niet-menselijke wezens. Dat begon toen de 7 jaar oude Steve zijn 5 jarige zusje introduceerde bij zijn ‘kleine grijze vrienden’. Afzonderlijk leverden zij identieke en gedetailleerde beschrijvingen van zowel de omstandigheden als de ontvoerders.

Linda beschreef levendig veelvoudige reisjes aan boord van UFO’s en haar interactie met een variëteit aan buitenaardse wezens inclusief een vriendelijk en barmhartig wezen dat leek op een bidsprinkhaan. Omdat er in Montana geen bidsprinkhanen voorkomen, noemde Linda dat wezen de ‘sprinkhaan dame’. Steve beschreef zijn bezoek aan een andere wereld, eentje vol met kanalen onder een zwakke zon.

Het verhaal van de Redgate ontmoetingen doet denken aan het zeer populaire boek in 1960 en de film betreffende de buitenaardse ontvoering van Betty en Barney Hill. Dat was echter een echtpaar uit New Hampshire. Bij de Redgate incidenten zijn meer dan twee dozijn mensen betrokken, allemaal afkomstig uit één klein stadje in Montana.

De onderzoekingen naar de ervaringen van deze getuigen zijn bijeengebracht op een videodocumentaire met de duur van een speelfilm en met de titel: ‘The Secret of Redgate’. Deze productie is door het publiek van het Internationale UFO-congres en Filmfestival van 2004 in Laughlin, Nevada als winnaar gekozen en kreeg een EBE award.

De video is geschreven en geregisseerd door Jim Marrs en geproduceerd door Lynda Cowen samen met Redgate Presentations of Dallas. De documentaire en informatie over het onderzoek naar de zaak worden beschreven op de website: www.secretsofredgate.com

Dit artikel is geplaatst met toestemming van Mr. William J. Birnes, uitgever van UFO Magazine US. http://www.ufomag.com

UFO's