EXPEDITIE NAAR OOSTZEE MYSTERIE Door: Linda Moulton Howe © 2012 Vertaling: Paul Harmans Bron: http://www.earthfiles.com/news.php?ID=1963&category=Environment
Peter Lindberg, mede-eigenaar Ocean Explorer, Stockholm, Zweden
30 maart 2012 Stockholm, Zweden - De Oostzee conserveert goed, Het zoutgehalte is laag en er zijn geen houtvretende organismen. Andreas Olsson, hoofd archeologie van het Zweedse Maritieme Museum, schat dat er wel 20.000 scheepswrakken op de bodem van de Oostzee kunnen liggen. “Het is een scheepswraklaboratorium - het beste ter wereld.” Het koude donkere water heeft de gezonken objecten gedurende eeuwen goed geconserveerd. De twee ervaren duikers die zich midden jaren ’90 samenvoegden om op jacht te gaan naar gezonken schatten in scheepswrakken op de bodem van de Oostzee, zijn Peter Lindberg en Dennis Asberg. Zij zijn mede-eigenaren van Sweden Ocean Explorer, een bedrijf dat zich toelegt op het zoeken naar gezonken scheepswrakken en de rijkdommen daarin, zij noemen zichzelf het Ocean X Team.
In 1997 ontdekten de mannen een Zweeds gezonken wrak dat 2500 flessen champagne vervoerde in goed geconserveerde flessen die ooit bestemd waren voor de Russische keizerlijke vloot die floreerde tussen 1869 en 1919. Verzamelaars betaalden 13.000 dollar per fles.
Op 10 juni 2011 gingen de 42 jaar oude Peter Lindberg en zijn partner Dennis Asberg op een expeditie om scheepswrakken op de bodem van de Oostzee te vinden waarvan zij wisten dat die champagne, alcohol en cognac aan boord hadden bestemd voor Rusland. De schepen waren gezonken na aanvallen van Duitse U-boten gedurende de Eerste Wereldoorlog. Na negen dagen van technische problemen en veranderen van boten, ging hun zoektocht nog steeds voort op ongeveer 100 km vanaf het dichtstbijzijnde land, toen Peter een zeer vreemd beeld op hun side scan sonar zag.
Theorieën over wat het grote, ronde object zou kunnen zijn variëren van een stuk van een asteroïde; tot een oeroud archeologisch bouwwerk; tot een 19e eeuws Russisch oorlogsschip gebouwd in een ronde vorm; een Russische Koude Oorlogs onderwaterbasis of zelfs een UFO. Maar de ronde Russische schepen waren slechts 30 meter in diameter en uit de geschiedenis blijkt dat die nooit in de Oostzee zijn geweest. Het ongeïdentificeerde ronde object is 60 meter in diameter, twee maal de afmeting van de ronde Russische schepen.
Peter Lindberg sprak kortgeleden met mij over de verrassende ontdekkingen en zijn huidige plan om samen met Dennis Asberg halverwege mei terug te keren naar het ongeïdentificeerde gezonken object met meer en betere uitrusting om uit te vinden waar het van gemaakt is en wat het mogelijk is.
INTERVIEW: Peter Lindberg: Plotseling, toen we aan het zoeken waren naar één van de wrakken, dook deze cirkel op. Mijn opmerking aan de jongens die rondom mij zaten was: ‘Hé, we hebben een UFO!’ Dat was natuurlijk leuk, maar het leek inderdaad op een UFO. Toen bekeken we de film die we hadden opgenomen (met de side scan sonar) en toen begrepen we dat dit iets zeer vreemds is. Linda Moulton Howe (LMH): Kun je iets vertellen over wat er door je hoofd ging en wat je met je collega’s besprak over wat dit kon zijn? Peter Lindberg: De afmeting van de cirkel is ongeveer 60 meter in diameter en toen ik de grootte ervan zag begreep ik dat dit niets kan zijn afkomstig van een schip of zo. Daar is het veel te groot voor. LMH: Het is een object dat ietwat rond is en op de bodem van de Oostzee, tussen Zweden en Finland ligt. Het is 60 meter groot. Dat is groot. Dat is bijna tweederde van een voetbalveld daar beneden. Peter Lindberg: Ja, precies! Je kunt er een jumbojet over plaatsen en de jet zou net binnen de cirkel passen. Ja, het is zeer groot! Veel dingen aan deze cirkel zijn vreemd. LMH: Is het waar dat je ook een tweede object in de buurt ervan hebt gevonden? Peter Lindberg: Ja, we vonden een tweede object op ongeveer 200 meter afstand van de cirkel. LMH: Wanneer vond je het tweede object? Peter Lindberg: Een paar minuten later. Toen hadden we ook het spoor. Dat is ongeveer 1600 of 1800 meter lang (van in lange richels geduwde zeebodem alsof er een botsing was).
Het tweede object ligt ongeveer 200 meter van het grotere, ronde object af en heeft ook een spoor, maar een veel korter spoor. Maar het loopt in dezelfde richting als het spoor van de grote cirkel.
En als we een lijn trekken door de basis van de beide sporen dan kruisen ze op hetzelfde punt waar de sporen van de cirkel beginnen. Dus het lijkt dat de twee objecten vanuit dezelfde richting kwamen, vanuit hetzelfde punt.
LMH: Als je zegt een spoor, bedoel je dat het lijkt op een soort geul in de bodem van de Oostzee waar het bijna 60 meter grote object is geland en dat je kijkt naar het spoor waar het als eerste de bodem raakte tot waar het nu ligt? Peter Lindberg: Ja, zoiets kan het zijn, zeker. Of het kan een soort vulkaan zijn of zoiets. De sonarafbeelding - voor zover ik het kan zien - lijkt daar overigens niet op. Maar het zou kunnen dat het ook vulkanen zijn. We weten het echt niet, maar er zijn twee sporen die naar of vanaf deze twee objecten lopen. De objecten liggen niet ergens halverwege de sporen. Beide sporen beginnen of stoppen bij de objecten. En beide sporen komen vanuit hetzelfde punt, dat ligt ongeveer 1600 meter van het grote object weg en 1800 meter van het tweede. Dus als we een lijn trekken vanuit de beide objecten langs de sporen dan eindigen die in hetzelfde punt. LMH: En dat punt ligt? Peter Lindberg: 1600 meter ten zuiden van de cirkel. Onze volgende expeditie zal ons 3D beelden verschaffen van het gehele gebied en we zullen ook 3D beelden hebben van hoe de rotslaag onder de laag klei eruitziet, die ongeveer 5 tot 6 meter dik is. We zullen dan in staat zijn om te zien of het de rotslaag is die in de bodem omhoogkomt en deze afwijkingen creëert.
LMH: Dat was de impactplaats? En het object gleed door naar de positie waar het nu ligt? En het tweede object eindigde op de positie waar het nu ligt omdat er een impact was en de beide objecten daarna over de bodem van de Oostzee gleden? Peter Lindberg: Als het een asteroïde was en het raakte het water, dan kwam het op een zeer, zeer hoge snelheid aan. En toen het het water raakte brak de asteroïde in twee stukken. Het kleinste stuk vloog wat verder weg, het grootste stuk ging door het water op zo’n hoge snelheid dat er een drukgolf door het water ging tot op de bodem en dat vormde het spoor. En toen eindigde de cirkel waar hij nu ligt. Het tweede object, het kleinste stuk, toen het object het water raakte vloog dat stuk wat verder weg. Toen raakte ook dat het water en zonk. Dus ik denk dat in dat geval de sporen er zijn vanwege de drukgolf door het water. LMH: Kun je wat meer vertellen over de objecten? Peter Lindberg: Ja, wat betreft het eerste object, de cirkel. Het is rond, maar als je inzoomt dan zal je zien dat er iets van objecten zijn die mooi rechthoekig zijn. Het is geen natuurlijke formatie op de bodem.
Tweede object met twee bogen
Peter Lindberg: Het tweede object ligt ongeveer 200 meter vanaf het grote object. Het is ongeveer 40 meter in diameter, maar het is niet rond. Het lijkt op een rechthoekige doos. Maar de bovenkant ervan ziet eruit als twee bogen die bij elkaar komen. Het lijkt op een kerkraam, Gotische kerkramen. Het kan dat de beide objecten ooit één vorm waren, dat weten we niet, maar ik bedoel dat dat zou kunnen. LMH: Dat het rechthoekige object met de bogen mogelijk was verbonden met of op het grotere, ronde object zat? Peter Lindberg: Ja, precies. De cirkel is aan één kant verbrokkeld. Ik bedoel, het kan zijn dat het andere object, het kleinere rechthoekig gevormde, een deel is dat daar op de een of andere manier vastzat. Er waren een hoop storingen toen we dat passeerden. LMH: Begrijp ik het goed dat toen jullie het tweede object naderden dat niet rond is, maar wel een structuur heeft, dat jullie de een of andere magnetische verstoring hadden bij jullie pogingen het te fotograferen? Peter Lindberg: Ja. Ik weet niet of het magnetische verstoringen waren, er waren wel wat storingen vanwege de golven. Maar toen we het tweede object passeerden toen waren er heel veel storingen. LMH: Peter, als deze objecten van metaal zijn gemaakt, kun je dat zien op de beelden van de side scan sonar? Peter Lindberg: Nee, we kunnen niet zeggen of het van metaal is of niet. Wat we wel kunnen zeggen is dat het hard is omdat we een echo ervan hebben op de andere kant van de side scan sonar. Dat komt omdat als de sonargolven of pulsen het object raken, de geluidsgolven of pulsen zeer hard terugkaatsen, dus krijg je een echo aan de andere kant. Dus het kan hard grind of zand of rots, misschien zelfs staal zijn, maar we kunnen niet exact zeggen wat het is. LMH: Kun je speculeren over waar de twee objecten van zijn gemaakt en wat ze kunnen zijn? Peter Lindberg: (Lacht) Wel, ik heb nooit eerder iets als dit gezien. Het enige waarop ik kan afgaan zijn de sonarbeelden. Dus ik weet niets meer dan ieder ander. Het tweede is dat ik geen UFO-gelover ben, dus het is voor mij moeilijk te geloven dat dit iets is dat van buiten de aarde komt. Het kan een asteroïde of komeet zijn of een natuurlijk iets. Ik weet het niet. LMH: Maar je zei dat je allereerste reactie was dat het op een UFO leek. Peter Lindberg: Ja, dat deed ik, maar ik geloof niet in UFO’s. (Lacht) LMH: Kun je wat meer vertellen waarom je denkt dat het kunstmatig is? Peter Lindberg: Wanneer je naar de vorm kijkt dan zijn de zijkanten niet compleet strak. Als we de verstoring wegnemen (via computerverbetering), dan zijn het wel volledig strakke lijnen. Het lijkt op iets van gebouwen of rechthoekige dozen. Dan hebben we de smallere lijnen die naar de cirkel lopen. Dat zijn ook rechte lijnen als we de verstoringen weghalen. Het is zeer, zeer vreemd! LMH: Lijken de objecten op iets dat op intelligente wijze is gebouwd, niet op natuurlijk wijze? Peter Lindberg: Ik moet het op deze manier zeggen: het lijkt op niets van de natuurlijke dingen die ik hiervoor heb gezien. Het lijkt vanwege alle rechte lijnen en de zeer ronde vorm van de cirkel, ik zou zeggen, ja… als het natuurlijk is, dan is het zeer, zeer vreemd. Het lijkt meer alsof het door iemand is gemaakt. Ik heb het er moeilijk mee om te zeggen dat we iets hebben gevonden dat vanuit de ruimte is gevallen, wat niet door de mens is gemaakt, maar door iemand anders (buitenaardsen). Dus ik tracht ook natuurlijke verklaringen hiervoor te vinden.
Half mei 2012 expeditie om misschien het mysterie op te lossen LMH: Wat zijn de volgende stappen om daar naar beneden te gaan en er dichterbij te komen met camera’s en om dicht genoeg erbij te komen om wat testen te doen waaruit je wellicht kunt opmaken waarvan ze gemaakt zijn en wat het zijn? Peter Lindberg: De volgende stap is dat we een expeditie voorbereiden die half mei begint. We zullen behoorlijk geperfectioneerde apparatuur meenemen zodat we 3 dimensionale afbeeldingen van de bodem kunnen verkrijgen. We zullen ook iets hebben dat een sub bottom profiler wordt genoemd en die door de kleilagen dringt naar de rotsbodem zodat we kunnen zien of het iets natuurlijks is, of het iets is dat door de rotsbodem is gegaan zoals een gasbel of zoiets. We zullen een verfijndere sonar met camera’s hebben en we zullen watermonsters op de bodem nemen om uit te vinden of er iets giftigs daarbeneden is. Misschien zullen we ernaar duiken als we denken dat dat nodig is. Het punt is dat het zicht in de Oostzee slecht is. Een duiker kan niet meer dan een halve meter of iets meer voor hem zien. LMH: Hoe komt dat? Peter Lindberg: Er zit veel sediment in het water. We moeten eerst uitzoeken of het niet giftig is. Het kan iets zijn dat is overgebleven uit de Wereldoorlogen, misschien mosterdgas of iets nog verschrikkelijker daar beneden. Het is dus een heel moeilijke en technisch ingewikkelde manier van duiken en zeer risicovol. Het risico is het zicht, de duisternis, de kou en het naar beneden gaan zonder dat de duiker weet wat hij daar zal vinden. Het kan leiden tot de dood van een duiker en dat willen we niet.
|
