LMHvermCanadaAug07

PRINTBARE VERSIE

TWEE STIEREN EN VERSCHEIDENE KOEIEN DOOD EN VERMINKT IN MANITOBA, CANADA

Vertaling: Paul Harmans

“Ik heb voorheen ook dode dieren gehad, maar zoals dit heb ik ze nooit gezien. En toen verloor Greg (Wotowich) zijn stier en kort geleden verloren Lois en Steve Matis één van hun koeien. De spenen bij hun dier waren er net als bij dat van mij in cirkels weggesneden.”

Sheila Vigfusson, rancher in Manitoba

17 augustus 2007 Komarno en Gimli, Manitoba, Canada – Het tijdperk van de huidige wereldwijde dierverminkingen gaat terug tot de jaren ’60. Canada heeft net zoveel meldingen als de Verenigde Staten gehad. Bijvoorbeeld: in augustus 1967, precies 40 jaar geleden, werd op de Sarcee Reserve nabij Twin Bridges in Alberta, een dood paard gevonden op de plek waar een getuige eerder op de dag een vliegende schotel met koepel waarnam.

Toen, drie maanden later, vroeg in november 1967, werden twee paarden dood aangetroffen nabij Livingston, Ontario. Eén had een lange bloedeloze insnijding in de nek. Bij de ander was de keel en de halsslagader weggesneden, maar er waren geen sporen van bloed. Dat was op 6 november 1967. De dag ervoor had een inwoner gerapporteerd daar een grote UFO gezien te hebben.

Sinds die tijd zijn er letterlijk duizenden dieren – inclusief wilde dieren en alle soorten huisdieren – gevonden met een gelijkwaardig patroon van bloedeloze insnijdingen: een oor dicht tegen de schedel afgesneden, aan dezelfde kant van de schedel is vaak een oog verwijderd tezamen met een cirkelvormig deel van de huid er omheen, de helft van het vlees rondom de kaak is weggesneden en ook de gehele tong is diep in de keel weggesneden. In bijna alle gevallen zijn de genitaliën verwijderd in nette ovale of ronde huid-diepe patronen en vaak zijn ook het rectum en de vagina uitgeboord en dat alles zonder bloedsporen of aanwijzingen van een worsteling.

7 koeien, 2 kalveren en 1 stier sterven op mysterieuze wijze in Komarno, Manitoba

Gimli, Manitoba, Canada (roze cirkel) ligt ongeveer 90 kilometer ten noorden van Winnipeg en heeft een inwonertal van 6000. Een kilometer of wat verderop wonen 125 inwoners in het kleine boerderijdorp Komarno, dat in het Ukraiens muskiet betekent.

En nu komen er weer meldingen van verminkingen uit de provincie Manitoba, voorgevallen tussen 8 juli en 9 augustus (2007). Sheila Vigfusson heeft de laatste 12 jaar in Komarno geleefd en gewerkt. Ze heeft een kudde van 300 stuks vee, ongeveer half mannelijk, half vrouwelijk. Komarno is een zeer kleine landelijke plaats, enkele kilometers vanaf Gimli, welke plaats een inwonertal van 6000 heeft. Beide plaatsen liggen nabij Lake Winnipeg ten noorden van Winnipeg, Manitoba. En deze zomer staan beide plaatsen op de dierverminkingsmap.

Op 8 juli vond Sheila vijf van haar volwassen koeien en twee kalveren dood met vreemde bloedeloze insnijdingen in de vacht en ronde uitsnijdingen van de spenen van de uiers. Haar dierenarts kwam om huidmonsters te nemen en die op te sturen naar een Canadees laboratorium om getest te worden op miltvuur. Die gevreesde ziekte was plotseling in Komarno en Gimli opgedoken, tot grote schrik van de boeren en veefokkers die nooit eerder met miltvuur te maken hadden gehad.

De volgende dag, op 9 juli, vond Sheila een andere dode koe. Toen, twee dagen later op 11 juli, vond ze nog een koe en één van haar stieren die beide verminkt waren. Geen van de dieren had sporen van bloed op het lichaam of op de plek waar ze lagen. De meeste hadden de vreemde cirkelvormige wegsnijdingen van de huid van de inmiddels opgezwollen karkassen. Sheila stond perplex en was zeer bezorgd omdat miltvuur de dieren juist laat bloeden.

Toen ze de testresultaten kreeg, bleek dat geen van haar dieren positief was getest op miltvuur, maar ze zat wel met 10 dode dieren waarvan de doodsoorzaak onbekend was en ze miste een elfde dier dat nergens te vinden was. Sheila vertelde mij: “Ik zou willen dat ik foto’s had gemaakt, maar ik was te zeer van streek en zo in de war over wat er gebeurde dat ik niet eens meer naar mijn dode dieren wilde kijken.”

Sheila Vigfusson, rancher, Komarno, Manitoba, Canada: “Het komt zo vreemd op mij over. Wat mij dwars zit is dat ik tien dode dieren heb en ik niet weet waaraan ze dood zijn gegaan. Ik heb dit nooit eerder gezien, deze dode dieren zonder bloed. We werken hier al een lange tijd en ik heb behoorlijk wat vee. Ik heb voorheen ook dode dieren gehad, maar zoals dit heb ik ze nooit gezien. En toen verloor Greg (Wotowich) zijn stier en kort geleden verloren Lois en Steve Matis één van hun koeien. De spenen bij hun dier waren er net als bij dat van mij in cirkels weggesneden.”

Een 1200 kilo zware stier verminkt in Gimli, Manitoba
Twee en een halve week later, op 29 juli, was Greg Woytowich slechts enkele kilometers verderop van waar Sheila woont op een zondagmiddag rond 15:30 aan het werk. Greg is 42 jaar oud en heeft sinds de laatste elf jaar in Gimli zijn boerenbedrijf. Eén van zijn stieren was een 10 jaar oude stamboek, zwarte Angus stier uit Schotland die twee jaar eerder nog een prijs had gewonnen. De stier woog 1200 kilo en was de beste stier die Greg ooit had gehad.

Op die hete, zonnige dag waren Greg en zijn broer aan het hooien. Greg was zojuist in het veld begonnen toen hij perplex stond over wat hij ongeveer 75 meter verderop vanuit het gras van de weide omhoog zag steken.

Greg Woytowich: Ik maakte een bocht met de tractor en hooiwagen en ik keek naar rechts. Ik zag een poot die omhoog stak vanuit het hoge gras en er vloog een raaf op. Ik stopte de tractor en stapte over het hek en liep ongeveer 60 meter de weide in en daar lag mijn stier op de grond. De kop lag naar het noorden en zijn poten naar het westen. Ik liep naar zijn rugzijde en dacht: “Oh, mijn God!” Want we hadden een miltvuuruitbraak in het gebied. Ik verliet de weide zonder verder goed naar de stier te kijken en belde de dierenarts om te komen en monsters te nemen. En ik had er eigenlijk genoeg van, maar ik besefte dat er geen reden tot stil zitten was. De stier was dood, dus stapte ik op de tractor en ging door met hooien.

Na 90 minuten of zo verscheen de dierenarts en gingen we naar waar de stier lag. Toen pas viel het mij op dat hij huid miste op zijn onderbuik, dat zijn scrotum was weggesneden en ik zag dat zijn tong en een oor waren verdwenen.

Het rechteroor is afgesneden en de tong is verwijderd. Er is niet gekeken of ook het rechteroog nog in tact was. De insnijding in de hals is vanwege het monster voor de test op miltvuur dat de dierenarts nam, maar dat als negatief terugkwam.
foto © 2007 Greg Woytowich.

Het scrotum en de penis van de stier zijn verwijderd in een grote ovale huiddiepe insnijding. Het overblijvende binnenste huidweefsel is op de rechterachterpoot van de stier gevallen
foto © 2007 Greg Woytowich.

Ik zei tegen de dierenarts: “Weet je, dit is nogal vreemd, wat kan het zijn?” Hij keek ernaar en zei: “O, dat zijn gewoon wilde dieren, die hebben aan hem gevreten.” Hij nam een monster uit de nek en dat was het. Ik vroeg of ik hem kon begraven, maar de dierenarts zei dat hij het monster eerst moest laten testen en dat de stier moest blijven waar hij was. Ik vond dat wel vreemd omdat het wellicht om miltvuur ging. Er zijn in principe aparte dingen die je met een met miltvuur besmet dier moet doen. Maar zo ging het, ik had er genoeg van, mijn stier was dood, hij pakte de monsters op en ik deed het hek dicht en ging verder.

Inmiddels heb ik met een andere dierenarts, waar ik normaal zaken mee doe, gesproken. Hij nam op maandagmorgen contact met mij op en vroeg wat er gebeurd was. Ik vertelde hem dat dr. Katreece op zondag langs was geweest en monsters had genomen. De dierenarts die mij op maandag belde zei mij dat ik contact moest opnemen met dr. Megan Bergman die de leiding had over de uitbraak van miltvuur bij de Canadese voedsel- en warendienst (CFI). Dus nam ik contact met haar op. Ze vroeg of ik de stier had afgedekt met een zeil. Ze zei dat ik dat zo spoedig mogelijk moest doen. Door het karkas met zeil af te dekken kun je in principe vanwege het warme weer dat we hadden de miltvuursporen koken en dat doodt de sporen.

Greg realiseert zich dat de verdwenen huid van de stier was weggesneden met een scherp instrument

Dus ging ik die maandagmiddag (30 juli 2007) terug naar de weide en ik nam een zeil mee en bedekte daarmee de stier. Maar terwijl ik daar mee bezig was keek ik wat beter naar de verwondingen en toen bedacht ik mij: “Er is hier iets mis!” Ik belde de dierenarts terug en vertelde hem dat terwijl ik het zeil over de stier trok ik zag dat het geen verwondingen aangebracht door wilde dieren waren of wat je er ook van wilde maken. Ik heb mijn eigen dieren geslacht voor het vlees en ik slacht al sinds ik acht jaar oud was. Er is een manier waarop de huid wordt weggenomen en daaraan kun je zien dat het weggesneden is.

Ik vertelde dat aan de dierenarts en in feite gaf hij mij een reprimande. Hij zei: “Niemand heeft dat beest aangeraakt. Wilde dieren deden het.” Ik zei; “Oké, goed.” Ik ging aan het werk, ik werk voor de stichting ‘Natuurlijke Rijkdommen’ van de provincie Manitoba en mijn opzichter is al 30 jaar jachtopziener. Dus ik vertelde hem erover. Hij vertelde mij dat hij niet zo lang gelden hetzelfde had gehoord van een rancher in Riverton die ook een stier had verloren aan een dergelijke verminking. Dus Irwin zei tegen mij: “Kom op. Ik neem mijn camera mee en laten we eens gaan kijken.”

We gingen naar de stier en trokken het zeil weg en Irwin zei: “Jezus, weet je, (hij is een jachtopziener voor 30 jaar en was overal geweest) ik heb kariboes gezien, ik heb elanden gezien, ik heb alle soorten gezien die waren aangevreten door wilde dieren. Maar er is om de donder geen enkele manier op de wereld waarop wilde dieren dit kunnen doen.” Hij zei dat als hij mij was, hij er de RCMP (Royal Canadian Mounted Police) bij zou halen.

Dus belde ik de RCMP – dat was een paar dagen later – en zij klonken niet verrast of geschokt. Ze noemden mij geen idioot over de telefoon of wat dan ook. Ze waren gewoon geïnteresseerd in de plek waar het dier lag. Ze wilden foto’s nemen om die te vergelijken met andere foto’s die ze hadden.

Linda Moulton Howe: Dat waren ook actuele foto’s?

Greg Woytowich: Ja. Of met wat ze nog meer in het archief hadden, daar ben ik niet zeker van. Maar toen ze kwamen en ze het zeil van de stier aftrokken, was de stier helemaal wit van de krioelende maden en zoals alle politieagenten doen, trokken ze het zeil er maar weer overheen. Maar ze vroegen wel om kopieën van mijn foto’s en dat deed ik. De stier bleef daar liggen en de miltvuurtest bleek later negatief.

Linda Moulton Howe: Het was dus geen miltvuur?

Greg Woytowich: Precies, de eerste tests waren negatief, maar volgens dr. Bergman was vanwege de staat van ontbinding waarin de stier zich bevond een accurate test niet mogelijk. Ze moesten het naar een beter laboratorium sturen en dus ging ze met de nieuwe monster naar een ander lab.

In de tussentijd kwamen de autoriteiten. Ik had inmiddels al een gat gegraven en we behandelden de zaak alsof het miltvuur was. Ze trokken nooit het zeil van hem af, ze sproeiden alles met desinfectant en ik trok hem in het gat en begroef hem.

Ik had mijn foto’s en daarmee ging ik naar Sheila omdat ik hoorde dat zij ook een stel koeien had verloren. Ze was juist klaar met het begraven van ze. Ze zei: “Ik dacht dat ik gek was. Sommige van mijn dieren misten de tong en een oor en de spenen waren weggesneden.” En ze vervolgde: “Ik heb er maar niets over gezegd omdat anders iedereen gaat zeggen dat ik getikt ben.” Maar ik zei: “Welnee, kijk eens naar mijn foto’s. Dat zijn geen sporen van wilde dieren, in geen honderd jaar.”

Een week later kwam ze mijn foto’s ophalen om ze naar jou te e-mailen en naar jouw mening te luisteren.

Linda Moulton Howe: Het is een klassieke verminking.

Ovaal gevormde uitdieping, ongeveer 8 centimeter diep in de oksel van de voorpoot
foto © 2007 Greg Woytowich.

Bij mijn jaren van onderzoek naar de verminkingen waren de meer onbegrijpelijke details onder andere de prikgaten en bloedeloze gaten in de huid. Gregg Woytowich’s stier had zo’n diep gat in de oksel van zijn voorpoot.

Rancher Greg Woytowich steekt een stok in het ovale gat in de buurt van de voorpoot van de stier. Greg vertelde dat de stok ongeveer 8 centimeter naar binnen ging. Oorzaak en doel van het bloedeloze gat is onbekend, maar gelijkwaardige ‘biopsies’ zijn gedurende de laatste vijftig jaar bij vele andere dierverminkingen waargenomen.
foto © 2007 Greg Woytowich.

Greg Woytowich: Ja, dat heb ik gezien. Op die foto stak ik een stok in het gat om te kijken hoe diep het was.

Linda Moulton Howe: Hoe diep ging de stok erin?

Greg Woytowich: Ongeveer 8 centimeter.

Linda Moulton Howe: Dit soort details zijn gevonden op karkassen waarop ook lijkschouwing is gedaan. Het hart was compleet verdwenen uit het hartzakje, zonder insnijdingen of scheuren in het hartzakje. Dat kan alleen met een techniek die wij mensen niet hebben.

Greg Woytowich: Exact. Ik moest lachen toen ik deze foto’s zag en ik zei: “Wie weet, misschien zijn het wel aliens (lacht).”

Linda Moulton Howe: Dat is wat mensen van de overheid mij ook vertellen.

Greg Woytowich: En mensen keken vreemd naar mij en begonnen te lachen en ik zei dan: “Als je denkt dat wij de enigen zijn die op een planeet in dit universum wandelen, dan ben je wel heel erg naïef.”

Linda Moulton Howe: Wat ik nu tracht te begrijpen is: onze regering linkt globale dierverminkingen, en wat met jouw stier gebeurde, in hun eigen documenten aan buitenaardse biologische wezens. De vraag is: Wat is de reden van deze gigantische oogst aan materiaal, afkomstig van al die dieren rondom de wereld en wat al gaande is gedurende de laatste vijftig jaar, waarom?

Greg Woytowich: Ja, en weet je, toen ik met een agent van de RCMP sprak, zei hij: “Ik weet niet wat het is, maar deze dierverminkingen in het gebied van Manitoba worden altijd in dezelfde tijd van het jaar gerapporteerd.”

Linda Moulton Howe: Wat jouw stier betreft, je weet dat het rechteroor was weggesneden, helemaal tot aan de inplant. Ook de tong was weg. Het weefsel van de buik dat het gebied van de penis en testikels omgaf was in een grote ovaal verwijderd. En er was een tweede gat gemaakt helemaal achterin de onderbuik waardoor intern weefsel naar buitenwas gevallen.

Greg Woytowich: Ja.

Linda Moulton Howe: En het rectum was intact?

Greg Woytowich: Ja, dat was niet aangeraakt.

Achterkant van de 1200 zware stier met links het witte zeil. Het rectum is niet aangeraakt.
foto © 2007 Greg Woytowich.

Linda Moulton Howe: Greg, wat denk jij waarom miltvuur plotseling opdook in jullie gebied terwijl er tegelijkertijd dierverminkingen voorvallen?

Greg Woytowich: Juist, dat is een vreemde, zeer vreemde situatie. Zoals ik al zei, ik ben de vierde generatie boer. We hebben al heel lang vee. Ik, we, hebben nog nooit, laten we zeggen binnen een vierkant van 200 kilometer hier, miltvuur gezien.

Linda Moulton Howe: Waarom nu wel?

Greg Woytowich: Tsja, waarom nu wel?

Linda Moulton Howe: Lois zei hetzelfde. Zij vertelde ook dat de autoriteiten de schuld willen schuiven op de bouw van een hydro-elektrische verbinding en dat daarbij de grond werd omgewoeld.

Greg Woytowich: Ja. Nou dat is gelul! (lacht) Ten eerste woelden ze de grond niet om. Alles wat ze deden was het bos omhakken, ze raakten de grond niet eens aan.

ZIJN NIET-MENSELIJKEN DE PLEGERS VAN DE VERMINKINGEN?

Linda Moulton Howe: Als niet-menselijken degenen zijn die betrokken zijn bij de dood van de dieren in de laatste vier weken in Manitoba, zouden ze daar dan zijn omdat er plotseling miltvuur is en houden zij dan iets in de gaten? Dat is het raadselachtige. Waarom de aandacht op exact dezelfde plek waar miltvuur is uitgebroken, maar waar jij dat ook nooit eerder hebt gezien?

Greg Woytowich: Ik heb een vrij open geest op dat gebied. Zoals ik al zei: “Als je denkt dat wij de enige levende wezens in dit universum zijn, dan ben je wel heel erg naïef en vergis je je behoorlijk.”

Linda Moulton Howe: Juist, en als je daaraan denkt, dat niet-menselijken zijn betrokken bij het wereldwijd vergaren van genetisch materiaal, vloeibaar materiaal en zo, van dieren rondom de wereld, inclusief paarden, koeien, geiten, schapen en wilde dieren, wat zijn dan jouw eigen ideeën daarover?

Greg Woytowich: Misschien hebben ze een plan dat ze volgen, net als iemand anders zou doen zoals ik als veeboer mijn werk doe. Als er iemand van een andere planeet is en rondvliegt en dit nodig heeft (van dieren), verdomme, alles wat ze hoeven te doen is te stoppen en erom vragen. (Lacht.) Ik ben ervan overtuigd dat we wel wat kunnen regelen.

Linda Moulton Howe: Ik ben het helemaal met je eens Greg en ik heb mij altijd afgevraagd waarom de gekozen mensen in de regering en zo, er zo moeilijk over doen, dat het volk en de media in paniek zullen raken als we te horen krijgen wat zij weten. Ik denk dat eerlijkheid het vertrouwen in de mensen die we kiezen zou vergroten, nu is er niemand die vertrouwen in een regering heeft, omdat elke regering tegen ons liegt.

Greg Woytowich: O ja, dat weet ik. En het maakt niet uit of je nu in de Verenigde Staten of Canada of Paraguay of waar dan ook woont. Het is allemaal dezelfde rotzooi.

Linda Moulton Howe: Regeringen doen met iedereen zaken en als ze met een groep mensen welke vee nodig heeft een afspraak willen maken dan zou dat als volgt gaan: “Oké, jullie hebben een X aantal dieren nodig? Welnu wij moeten daar onze veefokkers voor betalen, dus moeten we een handelsafspraak maken.”

Greg Woytowich: Juist. Weet je waar ik aan dacht? We hebben hier slachterijen. In plaats van het verminken in de weide kun je je eigen mensen (aliens) in het slachthuis plaatsen en dan kunnen ze daar hun monsters nemen en de andere dingen doen die nodig zijn.

Linda Moulton Howe: Precies!

Greg Woytowich: Ga je gang, neem het. Maar vermoord niet mijn stier daarbuiten in de weide! (Lacht)

Linda Moulton Howe: Je hebt hier een uitstekend punt. En alle geheimhouding en cover-ups gaan op in wat een redelijke en logische benadering zou zijn aan hun buitenaardse behoeften. Het zou een win-win situatie kunnen zijn, in plaats van een angstaanjagend, destructief geheim.

Greg Woytowich: Ja precies. En als zij over voldoende technologie beschikken om hier te komen wanneer ze maar willen, dan zullen ze ook over de mogelijkheid beschikken om de mensheid met één druk op de knop te vernietigen.

Linda Moulton Howe: Het feit is dat ze dat niet willen.

Greg Woytowich: Zo is het.

9 augustus 2007 – Nog een verminkte koe in Kimarno op de boerderij van Lois en Steve Matis

Op dezelfde dag dat Greg zijn stier dood vond, werd bij één van zijn koeien een stierkalfje geboren waarvan de stier de vader was. Greg volgt het opgroeien van het kalf en hoopt dat het net zo’n goede stier als zijn vader wordt en niet zal worden geselecteerd als een volgend exemplaar voor een verminking.

Greg vertelde mij dat slechts zo’n zeven kilometer vanaf zijn boerderij, Lois en Steve Matis in Komarno ook een koe verloren aan vreemde bloedeloze insnijdingen. Lois bevestigde dat op de morgen van 9 augustus 2007. Ze vond een van haar beste, negen jaar oude, koe dood en verminkt, een koe die ze nog in leven had gezien op de avond van de dag ervoor.

Lois Matis: Haar oor was weg en alle vier de spenen waren verdwenen. Toen we beter keken was het zeker dat het oor was afgesneden. Je kon het zien aan de manier waarop er in huid wordt gesneden, het witte deel in de huid, het was heel duidelijk te zien. De twee bovenste spenen waren heel duidelijk weggesneden, van de benedenste twee is dat moeilijker te zeggen

De spenen van de 9 jarige koe zijn verwijderd. De bovenste op de foto is zeer netjes weggesneden en laat een ovale insnijding achter (zie close-up beneden). De nabij liggende speen was ook weggesneden, maar niet net zo netjes.
De twee onderste spenen waren daarmee in tegenstelling en zagen er gescheurd en bloederig uit
foto © 2007 Lois Matis.

Het rechteroor van de koe van Matis was verwijderd, waarbij het oormerk was achtergebleven en een gelatineachtige bloedmassa. Een zwart zeil bedekt vanwege het miltvuur het voorste deel van de kop van de koe.
foto © 2007 Lois Matis.

Linda Moulton Howe: Daar ben ik het mee eens. De twee bovenste hebben de cirkelvormige insnijdingen zoals je ze bij andere verminkingen ziet. De twee onderste zouden door een roofdier weggetrokken kunnen zijn. Het is verwarrend.

Lois Matis: De inspecteurs van de voedsel- en warendienst kwamen en sproeiden een gif tegen de sporen van miltvuur over de dode koe.

Linda Moulton Howe: Zeiden ze nog iets over de vreemde insnijdingen en het oor?

Lois Matis: Ze vroegen of er al iemand anders was geweest om monsters te nemen, omdat zijzelf ook altijd een oor afsnijden om het te testen. Mijn man Steve zei tegen hen: “Het ziet er naar uit dat het is afgesneden.” En de man antwoordde: “Ja dat dacht ik ook, maar ik wil er verder niets over zeggen.”