LMHveeverminkMrt09Deel3

PRINTBARE VERSIE

Deel 2

DE ONGEWONE DOOD VAN VEE

Deel 3

Forensisch Onderzoek

Vertaling: Paul Harmans

Bron: http://www.earthfiles.com/news.php?ID=1539&category=Environment

‘Het lijkt erop dat er veel weefsel van het kalf is weggenomen en dat het karkas vervolgens van grote hoogte op de grond is gedropt. Toen het de grond raakte verbrijzelden de heupen’

Chuck Zukowski, MUFON veldonderzoeker

26 maart 2009 Colorado Springs, Colorado - Ik begon al met het verzamelen van weefsel in formaline in de jaren ’80 om het door pathologen te laten onderzoeken. Mijn onderzoek is terug te vinden, samen met grote kleurenfoto’s en documenten in mijn eerste twee boeken An Alien Harvest © 1989 en Glimpses of Other Realities, Vol. 1 © 1993. Zie de Earthfiles Shop. Onder druk van de forensische feiten is er een onweerstaanbaar fysiek bewijs verkregen dat de insnijdingen bij de verminkingen worden gedaan met hoge hitte.

Fysieke onderzoeken hebben ook bevestigd dat interne organen - inclusief grote runderharten - zijn verwijderd zonder insnijdingen in het lichaam van het dier en dat het specifieke snij-instrument nog steeds niet is geïdentificeerd omdat er geen koolstofresten achterblijven op de randen van de insnijdingen bij de verminkingen. Het leven op aarde is gebaseerd op koolstof. Als de snij-instrumenten de typische lasers zijn die worden gebruikt bij operaties op mens en dier, dan zouden er onder een microscoop zwarte korreltjes koolstof op de randen van de insnijdingen zichtbaar moeten zijn. Maar als vele verminkingsinsnijdingen onder een microscoop onderzocht worden, dan bevatten de meeste geen koolstofkorreltjes, zelfs niet als pathologische analyse bevestigt dat er gekookte hemoglobine en collageen aanwezig is, iets dat aantoont dat het weefsel van het verminkte dier verwijderd is met een technologie dat voldoende hitte genereerde om het weefsel te verbranden. Kan het moderne akoestische scalpel weefsel verbranden zonder een koolstofresidu achter te laten? Dat zou onderzocht moeten worden.

Rond 1994 begon ik ook met het verzamelen van grond en planten afkomstig van de plekken van de verminkingen en liet die analyseren door biofysicus W.C. Levengood. Hij heeft een deel van zijn onderzoek gepubliceerd in het internationale botanisch journaal Physiologia Plantarum, inclusief zijn hypothese dat de planten en de grond zijn aangetast alsof er een plasma-energie met microgolffrequenties heeft ingewerkt op de plant- en cel gasstofwisseling.

Een andere betekenisvolle forensische ontdekking werd in januari 1997 gedaan toen veldonderzoeker Jean Bilodeaux uit Oregon zich bij ons voegde om een dode en verminkte stier in Red Bluff, Californië te onderzoeken. (Zie link naar die vertaling op ufowijzer onder dit artikel.) Jean vond verharde, donkere deeltjes op de testikels en borst van de verminkte stier die later pure runderhemoglobine bleken te zijn. Van belang is dat we vier jaar later pure runderhemoglobine deeltjes vonden op nog eens twee stuks verminkt vee. Het waren gevallen in 2001 in Alabama en Canada. Pure hemoglobine kan alleen geproduceerd worden door middel van twee centrifugeprocessen in laboratoria, niet in een afgelegen weide.

Dode en verminkte 1000 kg zware stier ontdekt op 17 januari 1997 door de eigenaren Jean en Bill Barton op hun winterranch nabij Red Bluff, Californië. Onderzoeker Jean Bilodeaux verzamelde weefsel-, gras- en grondmonsters, inclusief ongewone verharde donkere deeltjes van de testikels en de borst, nabij de insnijdingen, die later pure hemoglobine bleken te zijn.
Foto van 1 januari 1997© Jean Barton

Opgedroogd fragment van zwarte deeltjes gevonden op de huid van de borst van de verminkte stier in Red Bluff, Californië, 17 januari 1997. Deze fotomicrograaf (450x) laat een onafgebroken ‘modderscheur’ patroon zien en geen indicatie van cellulaire structuren zoals rode- en witte bloedlichaampjes. Analytische chemische analyse stelde vast dat dit pure runderhemoglobine is.
fotomicrograaf © 2000 W. C. Levengood, biofysicus

Infrarood spectroscopie: ‘Residu stier - testikels’ bovenaan; ‘Residu stier -zijde’ in het midden; bekende monsters van pure hemoglobine aangeschaft bij Sigma Aldrich voor ‘hemoglobine referentie’ onderaan.
Spectrum verschaft door Phyllis A. Budinger, chemisch analyticus.

Drie veeverminkingen in zuidelijk Colorado sinds 8 maart 2009

Inmiddels zijn er sinds 8 maart 2009 drie veeverminkingen voorgevallen in zuidelijk Colorado. Eén inwoner van Colorado Springs is bij alle drie de gevallen geweest met instrumenten die hij heeft leren gebruiken als een reserve plaatsvervangend sheriff voor het politiebureau van El Paso County. Chuck Zukowski bezit ook een eigen bedrijf, Zukowski, Inc., en werkt fulltime als ontwerper van microchips. Sinds 2007 stelt hij zijn technische kennis ter beschikking voor veldonderzoek voor het Mutual UFO Network.

Chuck Zukowski houdt zijn Geigerteller boven de achterzijde van de verminkte 28 jaar oude koe die werd ontdekt op de oever van een kreek op de ranch van Mike Duran in Weston Colorado en gevonden werd op 8 maart 2009. Het bezoek van Chuck was op zaterdag 14 maart 2009. Er werd geen straling vastgesteld. Het dier begon in de week na de dood op natuurlijke wijze te degenereren.
Foto welwillend ter beschikking gesteld door Chuck Zukowski

INTERVIEW:

Chuck Zukowski: Het hoeft geen relatie te hebben met het verminkte kalf in Hoehne, maar ik bezit een melding van maandag 16 maart 2009 op 20:20, dat er een grijsachtige driehoek over Colorado Springs vloog. Dat was op dezelfde avond dat Tom Miller denkt dat zijn kalf werd verminkt. (Zie deel 2) De ooggetuige liep met zijn honden en keek naar de donkere lucht in de hoop het International Space Station te zien overkomen. Hij kon het vreemde luchtvoertuig niet echt goed zien, maar hij vertelde dat het er ‘mysterieus’ uitzag, bijna transparant met een lichte glinstering aan de randen in de vorm van een driehoek. Het voertuig bewoog geluidloos van het zuidwesten naar het noordoosten op een steady snelheid zonder haperingen. De ooggetuige schatte dat het voertuig op armlengte groot genoeg was om 7 tot 10 cm van zijn hand nodig te hebben om het te verbergen. Hij keek er ongeveer 30 seconden naar totdat hij de glinstering van het driehoekige voertuig niet meer kon zien.

Op de ranch van Tom Miller had ik zoiets van ‘lieve help!’ En het eerste dat ik dacht was dat het zeker leek dat een groot roofdier dat 1 week oude kalf te grazen had genomen. Het was behoorlijk vreeswekkend.

Op dinsdagmorgen 17 maart 2009 pakte rancher Tom Miller het vreemd verminkte, bloedeloze karkas op van een 1 week oud mannetjeskalf dat naast de voederbak lag en plaatste wat er van over was achterop zijn aanhangwagen van zijn pick-up truck.
© 2009 Chuck Zukowski, MUFON Field Investigator.

Iets dat je in een horrorfilm zou verwachten, iets dat binnenkomt en je gewoon in stukken scheurt. Maar er was geen bloed dat ergens op het haar of op de overgebleven delen van het kalf zat nadat het in stukken was gescheurd of gesneden. Toen wees de rancher Tom Miller naar de oren van het kalf, een kleine zwarte Angus. De oren leken chirurgisch verwijderd te zijn.

Linda Moulton Howe: Ik heb een heleboel weefsel van verminkingen in mijn handen gehad waarvan de randen bijna op plastic leken, donker en verhard. Ik kijk nu naar jouw foto van één van de oren die is weggesneden van de kop. Het heeft verschillende lagen, niet zo glad als bij sommige verminkingen waar het tot op het bot van de schedel is weggesneden.

Chuck Zukowski: Dat is juist.

1 week oud mannetjeskalf op 17 maart 2009 ontdekt in Hoehne, Colorado door rancher Tom Miller. Beide oren zijn verwijderd alsof ze zijn blootgesteld aan hitte, de voorpoten zijn weg, alle interne organen zijn verwijderd en de heupen zijn gebroken alsof het van een hoogte naar de grond is gedropt.
Foto © 2009 Chuck Zukowski, MUFON Field Investigator.

Linda Moulton Howe: Heb jij het weefsel aangeraakt om te weten hoe het voelt?

Chuck Zukowski: Met operatiehandschoenen aan voelde ik het verschil rondom de randen van de oorinsnijdingen. Ik wilde de hardheid rond de insnijdingen checken en voelen. Ik nam monsters door de beide verminkte oren helemaal uit te snijden. Ik sneed zo’n 2 tot 3 cm buiten de randen waar de oren normaal behoren te zitten en naast de uitsnijdingen van de verminker, ik maakte mijn eigen ronde insnijdingen met een scheermesje. Toen ik die insnijdingen maakte kon ik de koelte van het vocht tussen mijn vingers en de schedel voelen en het weefsel tussen mijn wijsvinger en duim die vasthielden wat ik wegsneed. Exact daar en toen kon je werkelijk het verschil merken tussen zoals het normaal zou moeten voelen na een doding en dat dit daarvan verschilde. Zoals jij zei, het was plasticachtig, hard plastic zoals iets dat uit een gietvorm komt.

Linda Moulton Howe: Dat zou betekenen dat de oren waarschijnlijk zijn blootgesteld aan hoge hitte toen ze werden afgesneden.

Chuck Zukowski: Volgens mijn ongeoefend oog, ik ben geen dierenarts of een geschoold labtechnicus, maar voor een leek zag het er uit alsof het oorweefsel was verbrand.

Linda Moulton Howe: Tom Miller vertelde mij dat hij nooit eerder had gezien dat de oren op die wijze waren weggenomen, zelfs niet bij een aanval door roofdieren.

Chuck Zukowski: Oh, absoluut! Beide oren op deze wijze verwijderd is definitief een anomalie welke ik nooit eerder heb gezien. In feite had ik de kans om met een inspecteur van de staatsraad van vee-inspectie van Colorado te praten. Dat is iemand wiens vak het is om alles van koeien af te weten. De anomalie van wat was achtergelaten van de oren, dat was iets dat hij nooit eerder had gezien. Hij had heel wat oren gezien waar roofdieren op hadden geknaagd, meestal het laatste waar ze aan beginnen omdat er geen vlees aan zit. Als je daaraan denkt, als je een roofdier bent dan weet je dat een oor niets heeft dat je het eerste wilt opvreten, je begint waar het lekkerste zit.

De rancher en de inspecteur waren beiden zeer verbaasd, niet alleen over hoe de oren eraf waren gehaald, maar over het werkelijke moorden zelf. De inspecteur zei: “Het leek alsof er een vrachtwagen overheen was gereden en alles eraf had gescheurd.”

Maar de afstand tot de dichtstbijzijnde weg, vanaf de plek naast de voederbak waar het kalf was gevonden, was zo’n 150 tot 170 meter. Ik nam monsters van de plek daar waar Tom Miller het had gevonden. Op de plek lag hooi dat er al een paar dagen had gelegen. Er waren nergens bloedsporen op het hooi te zien. Het leek alsof er heel veel weefsel van het kalf was weggesneden en dat daarna het karkas vanaf een behoorlijk hoogte was gedropt en toen het de grond raakte, verbrijzelden de heupen. De schouderdelen waren ook gebroken en van hun plaats geraakt. Ik heb nog nooit een roofdier zo zien doden als bij dit 1 week oude kalf.

Linda Moulton Howe: Nee, en dat heb ik ook niet en ook Tom Miller niet. In de dertig jaar dat ik onderzoek naar de dierverminkingen doe heb ik nog nooit een karkas als dit gezien, niet ten gevolge van een aanval van een roofdier, noch bij de klassieke dierverminkingen. Dit is uniek en toch, wat consistent is met het dierverminkingsfenomeen is de verwijdering van de oren van de kop.

Chuck Zukowski: Ja, absoluut! Ik heb foto’s van de voorkant van de bek, daar waar je kijkt of er tanden weg zijn, en ik zag dat beide ogen en de tong er nog wel waren. Alles wat er ook nog was bij de koe van Mike Duran in Weston.

Mensen hebben mij bij een zaak wel eens gezegd: “Nou, dat past niet binnen het scenario van de dierverminkingen.” Welk scenario? Hoe weet je wat het scenario is?! Ik bedoel, wie deze veeverminkingen ook doen, doen wat ze willen doen met dat afzonderlijke dier op die specifieke tijd. En omdat het niet past binnen de criteria van elke afzonderlijke koe, zijn er elementen die niet passen. En dat is wat deze bijzondere verminking van dit kalf maakt wat ik noem een ‘niet-aardse’ zaak.

Linda Moulton Howe: Het is niet natuurlijk.

Chuck Zukowski: Het is niet natuurlijk voor zover wij weten.

Verminkte dieren opzettelijk teruggebracht om te worden gevonden?

Linda Moulton Howe: Tom Miller had een heldere ingeving, namelijk dat wat er ook gebeurd was, wie er ook voor verantwoordelijk was, zij wilden dat dit kalf gevonden werd. Waar het karkas van het kalf was geplaatst, direct naast de voederbak, daar was Tom die morgen met een ander aan het werk op een machine en ze moesten stoppen voor het lichaam van het kalf. Tom zei dat hij het vreemde gevoel had dat het verminkte karkas van het kalf daar geplaatst was om er zeker van te zijn dat hij het vond.

Chuck Zukowski: Ja, dat heb ik wel vaker gehoord als ik met andere ranchers over de verminkingen sprak. Het lijkt bijna alsof het dier speciaal op die plek geplaatst was zodat zij het zouden vinden. We weten werkelijk niet wie het doet en wat hun gedachten achter deze verminkingen zijn.

Linda Moulton Howe: Als de verminkers niet-menselijken zijn, en als de ooggetuigen die ik heb geïnterviewd het juist hebben, zij beschrijven lichtbundels komende vanuit ronde, gloeiende schijven in de lucht. Ooggetuigen hebben dieren gezien die oprezen in de lichtbundels. Ze hebben dieren gezien die naar beneden begonnen te komen in de lichtbundels en dan naar de grond werden gedropt, soms dwars door bomen. Als dat zo is dan hebben we te maken met een technologie die wij niet begrijpen.

Chuck Zukowski: We weten duidelijk niet hoe deze …

Linda Moulton Howe: Wezens.

Chuck Zukowski: Ja, we weten echt niet hoe zij denken, hoe ze redeneren of waarom ze de dingen doen die ze doen. We willen graag denken dat ze een vorm van medeleven hebben… maar om heel eerlijk met je te zijn, je moet ze juist van de andere kant bekijken en zeggen dat ze geen medeleven kennen, ze zijn zeer analytisch en robotmatig en ze doen gewoon dingen die wij nooit zullen begrijpen.

Maar meestal lijkt het dat de verminkers trachten het dier terug te brengen naar een gebied waar op zijn minst de rancher het zal vinden. Is dat wat ze willen? Of brengen ze het karkas terug naar de plek waarvan zij denken dat het dier daar behoort? We weten het echt niet.

En wat is er zo bijzonder aan het kalf? Je hebt daar al die andere koeien van de kudde, dus er moet een reden zijn om een specifiek proefdier op te pikken en ook voor wat er wordt weggenomen van het dier. We nemen aan dat wie het ook doet, dat dit de manier van redeneren is, waarom ze juist dat specifieke dier nemen en niet de rest.

Chuck gebruikt een Geigerteller en een drievoudige meter

Linda Moulton Howe: Overweeg het volgende: op 8 maart vindt Mike Duran zijn 28 jaar oude koe - de oudste koe in zijn kudde - welke een drie maanden oud kalfje heeft. De moeder wordt op de meer klassieke wijze verminkt gevonden bij de kreek.

Dan, op 17 maart, wat ongeveer anderhalve week later is, vindt Tom Miller een 1 week oud kalf, het jongste dier van zijn kudde. Je krijgt het gevoel dat iets met extremen werkt, zoals monsters. Wat heb jij met jouw instrumenten gevonden op de plek van het kalf bij de voederbak in vergelijking met de Duran verminking op de oever van de kreek?

Chuck Zukowski: Ik kon geen enkele straling meten op de Duran of de Miller ranch. Maar wat ik ook had meegenomen was mijn drievoudige meter en ik pikte elektromagnetische uitslagen op van beide dieren, meer uitslagen bij de Duran zaak, mogelijk omdat er meer van het dier was overgebleven. Maar ik pikte ook uitslagen op bij het kalf.

Linda Moulton Howe: Bij het kalf en de Duran koe, welke specifieke frequenties leken het hoogst te zijn?

Chuck Zukowski: Ik pikte meer op in de magnetische reeks dan in de elektrische.

Drievoudige meter meet magnetische, elektrische en radio/microgolf frequenties

Welnu, als een onderzoeker moet ik experimenteren op levende en andere dode dieren om te zien wat ik voor uitslagen krijg, zodat ik de normale basisuitslagen heb om die te vergelijken met de dierverminkingen. Dat is een deel van mijn onderzoek, ik moet begrijpen waarom ik de uitslagen krijg die ik krijg.

Hoehne kalf werd na de dood beschermd tegen roofdieren

Er was één goed ding bij de Tom Miller zaak dat niet het geval was bij die van Mike Duran. Toen Tom Miller zijn kalf vond en zich realiseerde dat de oren weg waren - het gebeurde bij hem in twee eerdere verminkingen en dus alarmeerde hem dat. Tom wist ook van de Duran verminking omdat die de week daarvoor de lokale kranten had gehaald. Wat Tom Godzijdank voor ons deed, was het karkas van het kalf op zijn aanhanger van zijn auto laden en hij reed het zijn schuur binnen en deed de deuren daarvan dicht.

In dit geval kunnen we garanderen dat er geen schade van roofdieren is na de tijd dat hij het ontdekte op de morgen van 17 maart 2009 tot de tijd dat ik het zag op de middag van 18 maart 2009.

Toen ik bij het kalf kwam op de aanhangwagen zou je bij een aanval van een roofdier nog steeds bloed zien druipen. Maar als je naar mijn foto’s van het dier op de aanhangwagen kijkt, dan zie je dat er helemaal geen bloed is. Het was net alsof het kalf gedurende een week in de weide had gelegen en het was opgedroogd en aan het vergaan was. Ik heb dat nooit eerder gezien.

Ik gebruikte ook een magneet die ik heb. Het is een platte magneet van ongeveer 8 cm lang en 2,5 cm breed. Je neemt een plastic zak en haalt die binnenstebuiten en stopt de magneet onderin. Daarna strijk je de magneet langzaam over het haar van het dier. Waar we naar op zoek zijn, zijn kleine metaalachtige deeltjes die mogelijk tussen het haar zitten. Er zijn enkele zaken uit het verleden waarbij kleine, ronde, metalen balletjes zijn gevonden. Zodra je de magneet over het haar hebt gehaald trek je de zak weer met de goede kant naar buiten en heb je hetgeen dat je wellicht hebt gevonden. Maar ik weet bij deze nieuwe gevallen nog niet of ik iets speciaals heb gevonden.

Ik was gelukkig wel in staat binnen 36 uur na de dood van het kalf weefsel van de beide weggesneden oren te verkrijgen en bracht dat voor nadere analyse naar de diergeneeskundige diagnoselaboratoria van de Colorado State University.

De door Chuck Zukowski persoonlijk afgeleverde weefsels zijn nu bij de Colorado State University en zodra de uitslagen bekend zijn zal ik (LMH) verder rapporteren over deze opmerkelijke verminking van een kalf. Toen, op zaterdag 21 maart, ontving Chuck een volgend telefoontje over weer een verminkte koe, ongeveer 20 km ten zuidoosten van Walsenburg, op een ranch die op slechts 35 km afstand ligt van de ranch van Tom Miller in Hoehne. Op zondag 22 maart was Chuck daar om het te onderzoeken en om meer foto’s te nemen. Ik interviewde voor deel 4 de rancher Jim Garren op 23 maart 2009.