LMHDriehoekenPhoenix1

PRINTBARE VERSIE

TIENDE VERJAARDAG VAN DE MAART 1997 PHOENIX LIGHTS

Wat was het 3 km lange driehoekige voertuig?

Deel 1

Vertaling: Paul Harmans

“Als ik een krant boven mijn hoofd zou uitvouwen, dan nog zou ik dat object niet bedekken.”

Stacey Roads, ooggetuige

Prescott, Arizona (paarse stip) tot Paradise Valley (lichtblauwe stip)
tot Casa Grande (groene stip) tot Tucson – duizenden mensen langs die route zagen op 13 maart 1997 tussen 20:00 en 20:30 een serie ongeïdentificeerde lichten in de lucht en een gigantisch driehoekig gevormd voertuig. De Luke luchtmachtbasis is gemarkeerd met een rode stip.

16 maart 2007 Phoenix, Arizona – Tien jaar geleden op 13 maart 1997 werd er door duizenden mensen een serie ongeïdentificeerde lichten in de lucht gerapporteerd, van Paulden en Prescot tot Phoenix en Tucson in de staat Arizona en verder naar het westen boven de staat Nevada. De eerste meldingen komen rond 20:00 lokale tijd en houden de rest van de avond aan. Dan, tussen 22:00 en 22:30 verschijnt er een boogvormige rij lichten boven Phoenix die op video wordt gezet door inwoners en op het lokale nieuws verschijnen. Later verschijnen de beelden over het hele netwerk en de nieuwszenders op de kabel.

Videoframe afkomstig van de beelden gemaakt door Mike Krysten vanuit zijn huis op een heuveltop in Paradise Valley en vanwaar je over Phoenix uitkijkt. Hij maakte deze video op 13 maart 1997 tussen 22:00 en 22:30 lokale tijd en ze werden uitgezonden op KPNX-TV, Phoenix.

Grote boog van lichten boven Phoenix. Foto afkomstig van een videoframe van Chuck Rearden uit Apache Junction, een voorstad ten oosten van Phoenix op 13 maart 1997 tussen 22:00 en 22:30

Maar het waren de veelvoudige beschrijvingen van ooggetuigen van een grote, laagvliegende driehoek twee uur eerder, tussen 20:00 en 20:30, die een veel belangrijkere gebeurtenis weergeven. Toch kreeg dat de minste aandacht van het publiek en de media.

Het is tevens van belang dat de Luke luchtmachtbasis in Phoenix ontkende kennis te hebben van of verantwoordelijk te zijn voor de drie uur durende lichten in de lucht die op 13 maart 1997 in de lucht werden waargenomen. Pas maanden later toen de inwoners van Arizona een verklaring eisten, vertelde de luchtmachtbasis dat het “slechts lichtkogels (flares) van de Amerikaanse luchtmacht waren geweest, die waren gedropt door A-10 Warthog vliegtuigen op een oefenvlucht.”

“Lichtkogels? Dat is onzin!” zei Shahla Saracen die een driehoekig voertuig zag waarvan de grootte wordt geschat op 3 km en dat zeer laag en geluidloos door de lucht zweefde tussen 20:00 en 20:30.

De lang uitgestelde officiële verklaring van de luchtmacht was zo zonderling en in tegenspraak met wat het volk en de media die nacht beschreven, dat het lijkt op bewust verkeerd informeren, een weloverwogen leugen, om iets te verbergen, maar wat?

Een bron, die heeft gevraagd niet geïdentificeerd te worden en wellicht informatie heeft van binnen de luchtmacht, belde het National UFO Reporting Center in Seattle. Dat gesprek werd samengevat weergegeven in de editie van 14 maart 1997 van The Daily Courier: “…De Luke luchtmachtbasis stuurde afgelopen nacht twee straaljagers de lucht in om de UFO’s te onderscheppen. De piloten legden de objecten op camera vast en keerden terug naar de basis. Naar men beweert was één van de piloten nogal geschokt en de basis werd voor de rest van de nacht gesloten. De persvoorlichter van de Luke luchtmachtbasis, sgt. Rolla Sutmiller, vertelde dat er geen vliegtuigen waren opgestegen en dat de basis niet werd gesloten, ze voegde daaraan toe dat vliegtuigen alleen foto’s van doelen namen tijdens oefeningen. Ze vertelde dat de basis geen telefoontjes aangaande UFO-waarnemingen heeft ontvangen. We reageren niet op iets dergelijks, zei ze en we vliegen niet in de avond…”

Veel later verscheen de lichtkogelverklaring van de luchtmacht die wellicht werd gebracht om de opwinding, die werd gecreëerd door gefrustreerde inwoners van Arizona, te sussen, de inwoners wilden weten wat er in die drie uur op 13 maart 1997 gebeurde. Ik (Linda Moulton Howe) interviewde enkele van deze ooggetuige voor mijn nieuwsrapportages die ik toen met Art Bell op Dreamland radio deed. Recentelijk doorzocht ik mijn archief met audiotapes en vond twee verschillende interviews die ik maakte over de gigantische, laagvliegende driehoek.

Ik zal beginnen met Stacey Roads uit Tucson, Arizona. Zij zat in een auto rond 20:30 en reed van Tucson naar Phoenix om daar de volgende morgen het staats-zwemkampioenschap van haar dochter bij te wonen. Een vriend van de familie reed en de andere vier passagiers waren Stacey, haar dochter, haar moeder en een schoolvriendin van Emily. Alle vijf waren ontzet door het gigantische luchtobject dat op zijn minst gedurende twee minuten boven hun auto passeerde en in de richting van Tucson vloog terwijl zij op de Interstate 10 naar Phoenix reden.

INTERVIEW:

3 km lang driehoekig luchtvoertuig

Stacey Roads een aerobicsinstructrice en zwemcoach, Tucson, Arizona: We naderden de heuvels van Casa Grande, 50 km ten zuiden van Phoenix. We hebben het vandaag nagekeken op de plattegrond en deze heuvels zijn 650 meter hoog. Onze vriend (die reed) keek naar het gebied ten noordwesten van de auto en zei: “Wat voor de donder is dat?!” We keken allemaal uit het raam en meteen wisten we dat dat geen vliegtuig was. Dit was van een behoorlijk afstand, we reden op de Interstate 10 met een snelheid van ongeveer 130 km per uur richting het noorden toen we dat grote object zagen met drie lichten in een driehoeksvorm, één licht aan de voorkant en één aan elke vleugel en het vloog naar het zuiden over de top van de Interstate 10 alsof het een lijn volgde.

We zagen het in de verte gedurende een aardig aantal minuten en terwijl het naderde werd het groter en groter en groter. Uiteindelijk reden we er onder en het vloog zeer langzaam, maar gestaag naar het zuiden. Toen het eenmaal boven ons was openden de twee meiden de ramen en staken hun hoofd naar buiten. Ik leunde mijn hoofd naar achteren, naar de achterruit. Het bedekte al het licht van de sterren in de lucht. Als ik een krant boven mijn hoofd zou uitvouwen, dan nog zou ik dat object niet bedekken. De vleugelwijdte van dat ding was zo groot dat het geen noodlanding had kunnen maken op de Interstate 10, zelfs niet op beide rijbanen, de vleugels zouden aan beide zijden ver over de velden uitsteken.

Vanaf het moment dat we de schaduw ervan bereikten, waren we eronder gedurende twee minuten en we reden met 130 km per uur in tegengestelde richting. Als je een stationair object hebt en het neemt twee minuten in beslag om er onderdoor te rijden dan moet het ongeveer 5 km groot zijn. Ik zou dus schatten dat dit object op zijn minst vanaf de voorkant tot aan de rechte achterkant ervan 3 km lang moet zijn. (Volgens mij moet het dan nog veel groter zijn geweest, want als een dergelijk object van 5 km grootte zelf in tegengestelde beweging beweegt dan zou het juist minder dan 2 minuten in beslag nemen om het te passeren. Vert.) We reden eronder gedurende twee minuten en het bedekte alle sterren. Er waren geen open ruimten tussen. Het was een gesloten metalen massa in de lucht met aan elke hoek een licht.

De kinderen openden hun raam en staken hun hoofd naar buiten. Er was absoluut geen geluid te horen. Er waren geen elektrische storingen aan de auto. Onze haren stonden niet overeind. Niets vreemds wat dat betreft.

Linda Moulton Howe: Als je zegt metaal, zag je iets van een reflectie?

Stacey Roads: Het was een donker metaal, zoals dat van de loop van een geweer, de blauwige kleur van de loop van een geweer.

Linda Moulton Howe: Hoe kon je zien dat het van metaal was? Was dat alleen vanwege de drie lichten in de drie hoeken van het object? Of was er verlichting waar jullie reden?

Stacey Roads: Nee, het was een donker gebied, maar als je omhoog keek dan kon je een metalen massa zien. We zagen zelfs een patroon in de bodem van deze grote driehoek, zoals stukken metaal. Zoals bij een vliegtuigvleugel waar ze stukken aan elkaar hebben gezet, daar kun je lijnen zien. Het was geen volmaakt rasterwerk, maar we konden de metalen massa zien.

Linda Moulton Howe: Als je dergelijke lijnen kon zien, hoe hoog schat je dat het boven jullie was?

Stacey Roads: Ik denk niet dat het heel hoog was. Zoals ik al zei de heuvels van Casa Grande zijn rond de 650 meter en het kwam recht over de toppen daarvan. Het was zo groot en dreigend dat het ons tot dwergen maakte. Ik voelde dat het laag vloog. In feite, het eerste wat ik voelde was angst. Ik dacht: ‘Independence Day!’ Dat was mijn eerste gedachte, dat dat grote ding op ons afkwam en ik kreeg het gevoel te keren. Mijn man was thuis in Tucson en ik dacht: ‘Moeten we niet keren?’

Ik begon mij te concentreren op dat object, maar het was zo groot, ik zou er geen foto van hebben kunnen maken. Ik zou wel een foto kunnen nemen van één van die lichten, maar dan zou iedereen zeggen: “Mooie straatverlichting, mooi licht van een lamp.” Of ik had een foto van het donkere metaal kunnen maken, maar zwart op een negatief zie je niet. Er was geen in het oog springend detail aan het object, het was gewoon allemaal zwart.

Ik lag de camera dus weg. We waren allemaal behoorlijk opgewonden. We deden de radio uit, maar we stopten niet, we bleven gewoon met 130 km per uur naar het noorden rijden.

Linda Moulton Howe: Passeerden jullie andere auto’s?

Stacey Roads: Heel veel, en sommige mensen keken ook omhoog.

Linda Moulton Howe: Waren er nog andere lichten naast die drie aan de hoeken van de driehoek?

Stacey Roads: Nee.

Linda Moulton Howe: Wat voor kleur hadden ze?

Stacey Roads: Wit, crèmeachtig, het waren vreemd uitziende kleuren. Ze straalden ook geen licht uit zoals een zaklantaarn of zoals het licht van een politiehelikopter. Het leek alleen te gloeien. Het leek ook alsof het bewoog en je je niet op het licht kon focussen. Dat is waar het op leek.

Ik zoomde er met mijn cameralens op in en het was heel erg wazig in mijn zoomlens, bijna of ik geen scherpe lijnen kon krijgen van het licht.

Linda Moulton Howe: Toen je door je camera naar de metalen delen van het object keek, wat zag je toen?

Stacey Roads: Zwartigheid omdat ik door een kleine cameralens keek naar een zwart object. Het is een 35mm Pentax, maar het leek gewoon zwart op zwart, dat is hetzelfde als je er ‘s nachts mee naar de zwarte lucht kijkt en tracht te focussen op vuurwerk. Het is moeilijk als het zo donker is.

Linda Moulton Howe: Je had het over lijnen die je kon zien op het metalen oppervlak. Kon je die lijnen met de camera zien?

Stacey Roads: Helaas niet nee, het was te zwart.

Linda Moulton Howe: Maar je kon met het blote oog lijnen zien?

Stacey Roads: Ja.

DEEL 2

Documentaire over de Phoenix Lights:
http://video.google.nl/videoplay?docid=-6380894968804178688&q=phoenix+ufo+duration%3Along

Een vergelijkbaar (en zeg maar gerust ook een onweerlegbaar) geval:
UFO boven Illinois deel 1
UFO boven Illinois deel 2