AN INDEPTH INTERVIEW WITH DAVID ADAIR
By Robert M. Stanley
Overgenomen en vertaald uit Nexus Magazine aug./sept. 2002 door Hans Jochems
EEN DIEPGAAND INTERVIEW MET DAVID ADAIR
(Spectaculaire belevenis van David Adair op Area-51)
David Adair
Dit interview werd gedaan door Mr. Robert M. Stanley en ik heb zijn
persoonlijke toestemming om het op ufowijzer te mogen publiceren.
Hiervoor ben ik hem dankbaar.
H. Jochems
Dit
enigszins ingekorte interview gaat over:
1. Het Disclosure Project (het openbaren van het UFO-fenomeen via een
openbare hoorzitting)
2. Een spectaculaire gebeurtenis op Area-51
3. De betekenis van een graancirkel gevonden in Chilbolton, Engeland.
Robert M. Stanley is een schrijver en onderzoeker van technologische trends. Hij is te gast geweest bij verschillende televisie- en radioprogramma’s en is momenteel een R & D (Research & Development) consultant bij een internationaal bedrijf.
David Adair is een internationaal gerespecteerd expert op het gebied van toepassingen van nevenproducten (spinoff) - afkomstig uit de ruimtetechnologie - in industrieel en commercieel gebruik. Op zijn 11e jaar bouwde hij zijn eerste raket van de honderden die hij zelf ontwierp en testvluchten mee deed. Op zijn 17e jaar won hij de prijs voor: “het meest bijzondere op het gebied van de ingenieurswetenschappen”, uitgereikt door de Amerikaanse luchtmacht. Op zijn 19e ontwikkelde en bouwde hij een zeer bijzonder mechanisch systeem voor betere straalmotoren ten behoeve van de Amerikaanse Marine, waardoor er wereldrecords werden gevestigd die vandaag de dag nog gelden. Hij is een presentator van wereldklasse en een spreker die partijprogramma’s uiteenzet.
ROBERT: Kun jij mij iets vertellen over de brief waarin men de regering oproept tot een openbaring en die jij op het internet hebt laten circuleren?
http://www.flyingsaucers.com/congress.htm
DAVID: Die brief was het gevolg van een serie gebeurtenissen
die plaatsvonden nadat ik voor de eerste keer in 1997 een getuigenis
aflegde voor Dr. Steven Greer. En omdat ik geloof dat hij betrokken
is bij een geheimhoudingsoperatie. Hij is zeer intelligent, maar ook
behoorlijk arrogant. Ondanks het feit dat hij mij een flink aantal uren
afzonderde, mag ik hem wel. Ik denk dat hij zich erin heeft vastgebeten.
En ik denk dat hij uiteindelijk kennis heeft gemaakt met de echte geheime
diensten. Wij spraken hier vaak over en in het bijzonder in de UFO gemeenschap.
Ik hoor er zoveel mensen over praten alsof ze weten hoe het er toegaat.
Maar je kunt zeggen wat je wilt, ik garandeer je dat als je ooit echt
in contact komt met deze geheime organisaties, je helemaal flipt. Je
draait volledig door omdat ze zeer serieus en dodelijk zijn. Er wordt
niet onderhandeld en ze zijn spijkerhard. Ze houden ervan om mensen
te intimideren. Weet je, 5 weken nadat ik mijn getuigenis had gedaan,
ging Dr.Greer’s assistente dood.
ROBERT: Door kanker?
DAVID: Ja, maar het was een bijzondere vorm van kanker, ondanks dat het een huidgezwel was, was het een zeer snel voortwoekerende soort.
ROBERT: Dat betekent dat het zich zeer snel uitzaait?
DAVID: Ja, en als de diagnose die soort kanker uitwijst, dan heb je als je geluk hebt nog 6 weken. Ik denk dat het als volgt gebeurde: zij was een extreem overheersende vrouw. Zij kon niet hebben dat anderen het leiderschap van Dr. Greer in gevaar zouden kunnen brengen. Maar ik denk dat toen ze naar een bijeenkomst op het Pentagon gingen en zij deze carrièreofficieren begon te vertellen hoe, waarom en wanneer zij alles moesten openbaren, die vervolgens besloten dat ze vervangbaar was. Zij stelden een voorbeeld door haar te vermoorden. Dr. Greer heeft vier dochters en dat maakt hem zeer gevoelig voor chantage. Dus zo werd hij tegen zijn wil hun woordvoerder. Zij bepalen het tempo en de inhoud waarmee het in de openbaarheid wordt gebracht. Ik denk dat het zo gebeurt, omdat het moment van het in de openbaarheid brengen niet in handen is van de mensen van deze planeet.
ROBERT: Jij zegt dat buitenaardsen hierbij zijn betrokken?
DAVID: Inderdaad. Het gaat erom wanneer zij er klaar voor zijn en alleen zij en niemand anders kunnen het laten gebeuren.
ROBERT: Zij beslissen dus wanneer het in de openbaarheid wordt gebracht?
DAVID: Zij alleen weten wanneer de tijd rijp is. En het kan zijn dat zijzelf nog niet eens weten wanneer dat is. Zij houden de ontwikkelingen op de aarde in de gaten en wachten af wat er gaat gebeuren. Omdat vanwege het Arabische terrorisme en wat er op 11 september gebeurde, alles dramatisch is veranderd. Bijvoorbeeld ieder onderwerp waar we over spraken voor 11 september, bestaat niet meer. De media laat niets anders zien dan het conflict en wat er op 11 september gebeurde. Zij hebben de belangstelling van het publiek voor alles wat verborgen wordt gehouden terzijde geschoven, dat is gestopt. Bij mijn brief op het internet stond ook een invulformulier dat je kon invullen i.v.m. het openbaar maken van deze informatie. Ik heb veel vrienden in de senaat en het huis van afgevaardigden, die mij nog een wederdienst schuldig zijn, ik heb daar nooit gebruik van gemaakt, uitgezonderd deze keer. En ze zeiden voornamelijk: “God wat een tijd om nu om gunsten te vragen David!” Ik vroeg hen om Dr.Greer zijn hoorzitting te geven voor het openbaar maken van het UFO fenomeen. Hij krijgt het zelf niet voor elkaar en al 5 jaar lang worden de deuren in zijn gezicht dichtgesmeten. De congresleider en leider van de senaat die ik hierover sprak, zei dat de reden dat Dr.Greer hier niet verder mee komt, is omdat zijn methode buiten het politieke stelsel valt en hij heeft daarom niet de macht die hiervoor nodig is. Hij moet een methode vinden waarop de politici kunnen reageren, de z.g. ‘wat zit er voor mij in deal’. Maar uiteindelijk hebben we toch een formule gevonden waarmee het zou kunnen werken. De mensen die de macht hebben zijn bereid om hierin mee te gaan, mits het past in het politieke kader.
ROBERT: Zeg je nu dat ze een volmacht nodig hebben van de burgers?
DAVID: Ja. Bovendien, de persoon die dit programma naar de vergaderzaal van het huis van afgevaardigden en de senaat brengt, moet van hun gelijke zijn, waardoor ze geen uitweg meer zien en naar een resultaat zullen zoeken. Dat is de formule die een zenuw raakt. Dat is de methode die we overeenkwamen en zo zouden we de agenda afwerken. Er moest, om het risico af te dekken, een beloning aan vastzitten. Daar hebben we voornamelijk een paar maanden aan gewerkt en daarbij komt het invulformulier op mijn website goed van pas. Het heeft al duizenden verzoeken van Amerikaanse burgers opgeleverd en die zal ik aan deze politici overhandigen. Zij zullen die als uitgangspunt gebruiken. Het punt is, dat het zeer eenvoudig is wat we willen; een openbare hoorzitting van de regering waarbij de mensen die eraan meedoen totale ontheffing krijgen van hun afgelegde eed wat betreft de nationale veiligheid. Ik heb twee redenen om dit te doen. Eén: een oud gezegde is wie A zegt moet ook B zeggen en ik word moe van Dr.Greer die ons steeds zegt dat hij honderden getuigen heeft. Ik weet wel dat hij geen fabeltjes vertelt wat deze zaken betreft, omdat ik in 1971 heel veel mensen heb zien werken aan deze dingen…
Dr. Stven Greer
ROBERT: Je bedoelt op Area-51?
DAVID: Juist, ik heb ze ondergronds zien werken aan deze verschillende toestellen (ufo’s) en zag dat ze via back engineering (Het eindproduct uit elkaar halen om er achter te komen waar alle onderdelen toe dienen en hoe ze werken) erachter kwamen hoe ze werkten. Ik weet dat er mensen zijn die al 30 jaar aan deze toestellen en projecten hebben gewerkt. Stel je eens voor wat zij ons kunnen vertellen. Maar wat belangrijker is, is dat zij ons kunnen vertellen wie hen betaalde. Wie tekende de cheques?
ROBERT: Ben jij de druk aan het opvoeren voor openbare hoorzittingen?
DAVID: Absoluut, het onderwerp wordt nu onmiddellijk via de media uitgezonden. De tweede reden is dat ik wel wil horen wat die ingenieurs van de harde kern te zeggen hebben. Dat wordt een feestje waarop ik aanwezig wil zijn.
ROBERT: Je vertelde mij eerder dat die gebeurtenis de infrastructuur zal veranderen. Op dat moment kunnen we beginnen met het integreren van zeer geavanceerde technologieën in onze infrastructuur.
DAVID: Precies.
ROBERT: Oké, laten we even een stukje teruggaan.
DAVID: Ja. Wat er als volgt gebeurde is, dat van dit hele verhaal getuigenis is afgelegd voor de senaat en het huis van afgevaardigden. Dat was het vreemde. Al deze documentatie die ik jou laat zien, had ik meegenomen naar de senaat en het huis van afgevaardigden. En toen we dat deden begon alles te lopen. Dr. Greer zei mij dat hij contact had met 125 solide mensen. En ik dacht dat dat redelijk was omdat ik veel mensen had zien werken op Area-51. Ik wist dat de meesten daar full time werkten. Greer wilde dat ik ging getuigen op woensdag 9 April 1997 in Washington D.C. Maar ik wilde niet vanwege de Nationale Veiligheid en mijzelf. Alhoewel ik mijn speciale verhaal wel kon vertellen omdat ik, toen het gebeurde, pas 17 jaar was. Volgens de grondwet is het verboden om een minderjarige de Nationale Veiligheidseed te laten ondertekenen. Dus, zoals Strom Thurman eens zei, “ Jij bent het grootste onhandelbare kanon op het dek jongen”, omdat ze mij al dat spul hadden laten zien. Maar goed, ik vertelde de senaat en het huis van afgevaardigden het hele verhaal. Maar daaraan voorafgaand wilden zij (Greer en zijn mensen) dat ik mijn verhaal eerst aan hen vertelde. Dr. Greer belde mij elke dag omdat ik aanvankelijk niet wilde. Toen ik daar uiteindelijk toch heenging was het nog maar twee dagen voor de hoorzittingen en de reden dat ik wel kwam was, omdat Dr. Greer zei: “Wat als ik al deze mensen achter gesloten deuren laat getuigen en jij komt niet, ondanks dat je uitgenodigd bent, dan mis je dit allemaal”.
ROBERT: Dat is een goed argument.
DAVID: Wel, na een paar dagen te hebben nagedacht realiseerde ik mij dat het toch zeer interessant moest zijn. Ik dacht dat die hoorzittingen wel goed voor mij zouden zijn en dat ik er wat van kon leren. En daarom stemde ik toe om te komen. Zij zonden mij een ticket en ik ging de volgende dag naar Washington D.C. Toen ik naar de voorgesprekken ging kwamen we in een kamer waar maar 11 getuigen zaten. ik vroeg mij af waar de rest van die 125 getuigen waren? En buiten dat, mijn verhaal stelde volgens mij natuurlijk niks voor, vergeleken bij dat van de mensen die 30 jaar aan deze projecten hadden gewerkt. Ik dacht, als één persoon tussen die 125 val ik toch niet op en ben ik relatief veilig. Zo werd ons dus gevraagd om onze verhalen te vertellen. Negen van deze 11 hadden alleen maar lichten en puntjes op de radar of in de lucht gezien en ik dacht: “o mijn God”. De tiende man was een advocaat uit Nashville. Hij vertelde dat hij in 1960 in de ondergrondse ruimte van het Pentagon had gewerkt, als officier om geheime codes te breken. Zijn commandant kwam op een dag binnen en gooide een stuk metaal van ongeveer 30 centimeter lengte op de tafel en zei de mannen dat het afkomstig was van een buitenaards ruimteschip. Hij gaf de opdracht om te proberen de symbolen die erop stonden te decoderen. Maar goed, Greer zei dat ze dat in het Pentagon onmogelijk konden. En ik dacht, terwijl ik daar zat, dat er in ieder geval één man naast mij zat die een stuk ‘hardware’ had gezien. En daar was ik, een jongen die de snelste raket op aarde had gebouwd. Het was vaste stuwstof – de éérste elektromagnetisch ingesloten fusieraket van de wereld. En toen ik mijn tweede prototype had gelanceerd, landde het precies op de aller geheimste luchtmachtbasis van de wereld. Zij van de basis namen mij mee naar de ondergrondse ruimten en lieten mij een buitenaardse motor/krachtbron zien en het verdomde ding bleek ook nog te leven! Het was een symbiotische motor. Het kon interfereren met levende wezens… mensen of wat dan ook. En het werkte vrijwel hetzelfde als de Sovjet HUD technologie die te zien was in de film ‘Firefox’. De piloot kon denken ‘lock and fire’ en het vliegtuig reageerde daarop. Het was een symbiotische relatie. Ik vroeg mij af waar ze dat idee vandaan hadden?
ROBERT: Interessant.
DAVID: Ja, deze motor/krachtbron had de mogelijkheid om je toe te staan, je met het te verenigen.
ROBERT: Door middel van hersengolven?
DAVID: Precies, je werd er symbiotisch mee. Wat een perfecte manier is om door de ruimte te reizen of waar dan ook – jij en je toestel/motor als symbiotische wezens.
Hier sla ik een stuk van het interview over.
Het overgeslagen gedeelte gaat voornamelijk over het uittesten van raketten
waarmee David Adair zeer goede resultaten boekte. Zijn goede resultaten
en ook de door hem ontwikkelde raketmotor, trokken veel aandacht van
militaire kant. Hierdoor kwam het dat hij werd gevraagd om mee te gaan
naar de basis Area-51. Ik ga door op het punt dat David Adair naar Area-51
vliegt. (Vert.)
ROBERT: Hoe was het in Area-51?
DAVID: Ik heb altijd geweten dat dit gebied Groom Lake heette. Het was de enige naam die ik hoorde toen ik opgroeide. Afijn, we waren ons gereed aan het maken om aan boord te gaan van het vliegtuig. Ik zei: “hé, zien jullie die rubber banden van dit vliegtuig? Kunnen jullie mij vertellen hoe je dit ding moet landen in het zand van een droog gevallen meer? Dit ding ploegt zich in de grond en komt er nooit meer uit”. Iemand schreeuwde dat ik mijn mond moest houden en in het vliegtuig moest stappen. Toen we na een tijdje arriveerden en ik, terwijl we nog steeds vlogen, naar beneden keek, zag ik twee enorme parallel lopende 3000 meter lange landingsbanen en ik zei: "mijn God! Er is daar een gigantische basis!" En zo landden we op een plaats die op geen enkele kaart stond en vanaf dat moment begon ik mij echt zorgen te maken. Ik probeerde emblemen van de luchtmacht of de marine te vinden, de soort logo’s of emblemen die de verantwoordelijke legereenheid zou identificeren, maar er was op geen enkel gebouw iets te vinden. Normaal is de universele standaard kleur van watertorens bij een landingsbaan een oranje en wit schaakbord patroon. Maar hier was alles geschilderd in een duurzaam wit of zwart. Dus er werd geen enkele code kenbaar gemaakt. Toen we uit het vliegtuig stapten moesten we plaatsnemen in een soort elektrische wagen zoals je die tegenwoordig bij vliegvelden ziet. We reden naar een aantal hangars en gingen naar de middelste. Toen we dichter bij de gebouwen kwamen zag ik hoe perfect dit allemaal was gebouwd. Op het dak zaten grote lampen met een soort louvre frame om het licht naar beneden te richten. Vanuit de woestijn kon je deze lichten daardoor niet zien. Als je dicht bij de gebouwen kwam leken ze oud en rommelig alsof ze twee verschillende soorten verf hadden gebruikt, maar daaronder zat een laag, een soort legering en het was een ongelofelijk uitziend metaal. Het leek het meest op roestvrij staal dat mijns inziens zeer ongewoon was om gebruikt te worden bij dit soort grote gebouwen. Toen we de hangar binnenreden waren er kleine gele lichten die flitsten, grote hangar deuren en toen, kwamen er plotseling een heleboel kleine pijpen uit de grond, verbonden met kettingen die iedere toegang afsloot. Toen begon de gehele vloer, ter grootte van een voetbalveld, langzaam naar beneden te zakken. De hele hangar was een grote afgesloten lift.
Hangars Area-51
ROBERT: Wow. Het leek op een hydraulische lift in een garage?
DAVID: Jawel, maar het was gebouwd om zeer zwaar materiaal te dragen. De vloer was gemaakt van beton. God weet hoe zwaar dat al niet woog. Het hele ding ging omhoog en omlaag door middel van gigantische wormschroeven.
ROBERT: Oké, ik begrijp het. Dat is veel stabieler dan een hydraulisch systeem.
DAVID: Niets kan meer gewicht hebben dan wormschroeven. Mijn God, deze dingen leken op sequoiabomen, en er waren er minstens 12 van om de hele vloer te laten stijgen of zakken. We gingen zeker 60 meter naar beneden totdat we op de vloer kwamen van een gigantische hangar! Het had een heel groot gebogen plafond, en de ruimte was zo groot, dat je het einde niet kon zien. Er kwam geen einde aan. Ik dacht: “mijn God. Je kunt hier honderd 747’s in parkeren en dan nog staan ze elkaar niet in de weg”. Ik maakte op dat punt een grappige opmerking. Ik vroeg: "wat in Gods naam deden jullie met al het vrijgekomen puin?" Ze keken mij allemaal zeer vreemd aan. Ik denk dat ze zulke vragen van mij, om te proberen erachter te komen hoe ze dat hadden gedaan, niet hadden verwacht. Langs de wanden die minstens 9 meter hoog waren, bevonden zich werkplaatsen en laboratoria en soms zaten er werkelijk zeer grote werkruimtes tussen. We gingen verder en reden langs allerlei soorten vliegtuigen die ik nog nooit had gezien. Sommige had ik wel eens gezien, zoals de XB-70.
ROBERT: Was deze ruimte uit zachte grond of uit harde rots gehakt?
DAVID: Ik weet het niet. Alles had een laag van op ceramiek lijkend materiaal.
ROBERT: Ik dacht dat bergen het droog gevallen meer omringden? Die moeten toch bestaan uit harde rots?
Area-51 omgeven door bergen
DAVID:
Jawel, er zijn veel bergen in dat gebied. Ik zag nergens ‘puin’
omdat er beton overheen zat, wat weer bedekt was met een speciale laag.
Wat ik echt interessant vond, was hoe goed verlicht de ondergrondse
ruimte was. Er waren nergens schaduwen. En ik zag nergens lichtarmaturen.
(*) Ik vroeg mij af hoe ze zoveel licht konden genereren. Het leek niet
of de wanden of de vloer of het plafond gloeiden, het licht was overal,
iedere centmeter was verlicht en er waren geen zichtbare lichtbronnen.
Nadat we een tijdje hadden gereden en een hoop verschillende vliegtuigen
hadden gepasseerd, gingen we via een andere weg naar links die ons verwijderde
van allerlei andere activiteiten. Ik zag veel mensen aan het werk met
vreemd spul. Deze vliegtuigen waren operationeel en sommige had ik nog
nooit eerder gezien. Ze hadden de vorm van een omgekeerde traan. En
andere leken meer op vliegende vleugels. Eén vliegtuig was de
XB-70 deltavleugel bommenwerper, die gebouwd was in 1959.
(*) Veel mensen die ontvoerd zijn vertellen dat in de ruimten waarin
ze onderzocht werden, zich hetzelfde lichtfenomeen voordeed, dus geen
schaduwen en geen zichtbare lichtbronnen.
ROBERT: Jij was in 1971 op Area-51?
DAVID: Inderdaad. Op 20 Juni 1971. Dus, we waren daar en we reden in de richting van die grote stalen deuren, één van de officieren stapte uit en lag zijn hand op een soort scannerachtig ding. Hij keek naar beneden en het ding schoot een flitslicht op hem. Ik dacht dat het een foto van hem nam en probeerde erachter te komen wat er aan de hand was. Vandaag de dag zou ik denken dat het een netvlies scanner was. Nadat de man was gescand ging de deur open zodat ik wist dat het een soort beveiligingssysteem was. Dit was in 1971. Laat me dit in het juiste perspectief plaatsen: in 1971 hadden we geen laptops, geen modems, geen fax, geen videorecorders, geen zaktelefoons; we hadden zelfs geen handrekenmachines. Texas Instruments ontwikkelde deze pas 5 jaar later. Dus hoe in de hel kwamen deze gasten aan al die technologie? We gingen een andere ruimte binnen en het viel mij meteen op dat de temperatuur zakte omdat het warm was in de grote open ruimtes waar wij net vandaan waren gekomen. Het was zeer koel in deze kamer, je kon bijna je adem zien. En op hetzelfde moment dat we deze ruimte binnenkwamen, ging - waar het dan ook vandaan kwam - het licht aan. En weer ontbraken overal de schaduwen. Toen drukte iemand op een schakelaar en activeerde een elektrische takel waaraan kabels waren bevestigd. Die kabels waren met een groot kleed verbonden. Het kleed werd omhoog getrokken en daar stond op een groot stalen platform een elektromagnetische ingesloten fusie motor. En dit wist ik meteen omdat de configuratie overeen kwam met die van mijzelf, maar deze had de grootte van een Greyhound bus. Die van mij had ongeveer de grootte van een grote watermeloen. En je herkent motoren als ze vergelijkbaar zijn. Als ik een inwendige ontstekingsmotor uit een A Ford model haal en hem op de grond zet en je haalt een motor uit een hedendaagse Viper en zet hem ernaast, dan herken je dat ze allebei met hetzelfde inwendige ontstekingsprincipe werken. Maar het verschil in prestaties is ongelofelijk. Het was dezelfde vergelijking met mijn kleine motor en dat ding wat zij ondergronds hadden opgeslagen. Beide hadden hetzelfde principe en dezelfde configuratie, maar het niveau van verfijning was als het ware te vergelijken met een Ford A-modelmotor en een Vipermotor. Dit ding wat zij hadden, had een ongelofelijke kracht. Er waren heel veel ontwerpkenmerken die ik niet herkende, maar de reden daarvoor werd me wel duidelijk.
ROBERT: Op dat punt keek je alleen naar de motor, maar waar was de rest van het toestel?
DAVID: Wel, dat is waar de woordenwisseling begon. Zij vroegen aan mij of ik dat wat ik zag mooi vond. Ik zei: “ja, maar ik ben een beetje in de war, ik dacht dat ik de éérste was die zo’n motor had gebouwd”. En op dat punt begon het vreemd te worden. De kolonel die met Dr. Rudolph was zei: "jongen, jij wilt ons toch helpen met dit ontwerp, omdat dat van jou er veel op lijkt en je wilt je land toch helpen nietwaar?" Ik had als jongen naar Anita Bryant geluisterd en ik had een Amerikaanse vlag als deken. Ik luisterde naar de plaatjes van Anita voordat ik ging slapen. Ik was een patriottische vlaggenzwaaier in de jaren 70. Natuurlijk was dat niet zo populair om te doen omdat de oorlog in Vietnam nog steeds raasde.
ROBERT: Ik kan mij dat nog herinneren.
DAVID: Mijn makkers snapten niet waarom ik zoveel van Amerika hield, maar dat kwam door de manier waarop ik was opgegroeid. Dus eerst zei ik tegen de kolonel dat ik het met hem eens was en hen wilde helpen. Toen vroeg ik: "maar waar zijn de mensen die deze motor hebben gebouwd?" Hij zei tegen mij: "wel... zij zijn momenteel op vakantie. Jij hebt toch ook zomervakantie?" En ik zei: "okay, het is goed. Hebben zij nog aantekeningen op hun werk liggen die ik kan inzien?" De kolonel: "wel... die hebben ze meegenomen als huiswerk. Jij krijgt toch ook huiswerk?" En ik dacht, "weet je dit is echt kleinerend. Ik ben 17 jaar". Maar zo werden 17 jarigen toen behandeld. Dus ik dacht: "okay... Ik speel het spelletje mee met deze klootzak". Ik stemde toe om hem te helpen, maar zei hen dat ik dichter bij het toestel moest zijn om het goed te kunnen bekijken. Zij stemden toe, en ik liep ernaar toe en klom op het platform. Hoe dichter ik erbij kwam, hoe meer ik mijzelf realiseerde dat deze mensen geen idee hadden wat dit voor een motor was, zij waren nog steeds aan het proberen dat uit te vinden. Ik wist en voelde dat het niet aan ons toebehoorde. En het eerste wat mij opviel was, toen ik er een meter vanaf was, dat er een perfecte schaduw van mijzelf op de motor verscheen. En wat had ik je al eerder verteld?
ROBERT: Dat er nergens schaduwen waren.
DAVID: Precies. Dus hoe ontstond mijn schaduw op dat ding? En wat nog vreemder was is dat de schaduw ongeveer een halve seconde langzamer was dan mijn bewegingen. En dat trok mijn aandacht en ik dacht: "als dit is wat ik denk dat het is, dan is het een warmte herkennende gevoelige legering". En toen realiseerde ik mij dat wij dat soort materiaal met die eigenschappen in die tijd helemaal niet hadden.
ROBERT: Interessant.
DAVID:
Ik keek omhoog naar de motor en dacht: "alle machtig!" Ik
vroeg om toestemming om het te beklimmen, omdat ik het beschadigde gedeelte
wilde zien. Dat ding had een gat met een diameter van ongeveer 1,2 meter
in één van de zijkanten en dat was de plaats die mij het
meest interesseerde.
…Herinner jij je nog de afbeelding van de graancirkel die je mij
hebt gezonden?
ROBERT: Ja, het was de Chilbolton afbeelding. Het verscheen in hetzelfde veld waarin het jaar daarvoor de afbeelding: ‘het gezicht op Mars’ in het gewas verscheen.
DAVID:
Ik volg dat hele graancirkelfenomeen niet, maar er is hier wel een connectie.
Maar goed, terug naar Area-51. Ik moest dat beschadigde gedeelte zien.
Het was precies in het midden. Nou, denk aan het figuur van een acht,
precies waar de twee cirkels elkaar kruisen is het oog van de tornado
en dat is waar de beschadiging op deze motor zat. Zoals ik mijn eigen
motor kende, nam ik aan dat dit ding een soort van doorslag had gehad
in het elektromagnetisch fluxveld, dat de invloed van de reactormotor
afschermt. Deze motoren werken fundamenteel op het principe van een
magnetische fles of bol met binnenin de zonnekracht of een constant
exploderende waterstofbom. Het is niet onmogelijk om uit te vinden hoe
dat werkt, het gebeurt continue in de ruimte. Zwarte gaten kunnen een
heel melkwegstelsel, vol met sterren, naar hun binnenste zuigen. En
zo te zien hebben zwarte gaten geen problemen met het afschermen van
de fusie energie. Dus wat ik deed was via mathematica een manier proberen
uit te vinden om kunstmatig een synthetisch zwart gat te creëren.
En omdat het ontwerp is gebaseerd op de letter achtvorm is het zodoende
gestabiliseerd en zal het altijd imploderen en zichzelf verbruiken zonder
alles wat daarbuiten is naar binnen te trekken. Maar deze motor in Area-51
had zijn stabilisatie in het achtfiguur verloren en daarom was ik zo
geïnteresseerd in dat gat. Het ging goed vanaf de eerste minuut
dat ik deze motor aanraakte – en de manier zoals het was gebouwd
was echt te gek – het had de grootte van een Greyhound bus. Er
was op het hele apparaat geen enkele schroef, klinknagel of lasnaad
te zien. Het leek eerder of het ‘gegroeid’ was, dan dat
het was samengebouwd. En ik dacht: "man, wie dit ook gebouwd mag
hebben, hij beschikte in ieder geval over ongelofelijke vervaardigings
technieken". Welke ik - na een paar jaar - tot op zekere hoogte
kon reproduceren in een experiment dat ik had opgezet. Het vloog mee
aan boord van één van de in 1993 ondernomen Space Shuttle
missies. Dat was een deel dat hoorde bij het ‘GAS’ programma...
(Get Away Special). Waarbij je ruimte huurt in een 55-gallon vat voor
je project. Het eerste wat ik deed was metalen samen smelten en als
je ze dan in een gewichtloze omgeving laat spinnen, kun je er iedere
vorm en afmeting aan geven die je wilt, omdat ik had ontdekt hoe je
dat kan beïnvloeden. Er was altijd al de vraag hoe je in een gewichtloze
omgeving vorm gaf aan vloeibare metalen.
ROBERT: Wat is het controle mechanisme?
DAVID: Het is een behuizingloos proces. Het is een echt fenomeen.
ROBERT: Jij maakt dus een vorm zonder het gebruik van een gietvorm?
DAVID:
Jawel. De vraag is, hoe houd je dat vloeibare goedje zwevend in die
gewichtloze omgeving en hoe houd je de controle erover? Ik ontdekte
dat er voor iedere geometrisch vorm en afmeting een corresponderende
geluidsgolf bestond. Ik ontwierp deze machine die verbonden was met
een Moog Synthesizer, die mij de mogelijkheid gaf iedere vorm te dupliceren
door simpelweg noten te spelen. Deze machine genereerde aaneengeschakelde
staande geluidsgolven die zelfs in de ruimte vibreren en mij de mogelijkheid
gaven om het vloeibare metaal een vorm te geven. (*) En dat was voor
mij het bewijs voor wat ik al veronderstelde toen ik in 1971 voor het
eerst die motor zag in Area-51. Wie het ook was die deze machine had
gebouwd, hij maakte gebruik van dit proces. Dat riep een nog belangrijkere
vraag op in mijn gedachten. Wie kon deze motor, van die grootte, gebouwd
hebben in de ruimte? Ik heb hier nooit in het openbaar over gediscussieerd.
(*) Lees het laatste nieuws bij NASA over ‘acoustic shaping’
in de ruimte.
http://www.newscientist.com/news/news.jsp?id=ns99992901
ROBERT: Wel, bedankt dat je deze ontdekking met mij wilt delen.
DAVID: Maar, ik was nieuwsgierig en wilde dat motorontwerp kopiëren omdat het duidelijk genoeg was dat het in een gewichtloze ruimte was gemaakt..
ROBERT: In het heelal dus?
DAVID: Ver in de ruimte, dus de echte lege ruimte.
ROBERT: Omdat ze het ontwikkelproces door geen enkel gravitatieveld wilden laten beïnvloeden?
DAVID: Hoe minder hoe beter. Ze noemen het ‘gravitatie overdracht’. Ze wilden geen enkele beïnvloeding van gravitatie overdracht stromen laten ontstaan tijdens het vormingsproces. Dus wat in Area-51 gebeurde, was dat ik mijn handen op de motor plaatste en mijzelf omhoog trok. Ik begon bovenop de motor te klimmen, die was ontworpen met een huidskelet structuur. De beste manier om het te beschrijven is als volgt, ik ontmoette eens een man, zijn naam is H.R. Geiger. Ik weet niet of je zijn werk wel eens hebt gezien maar anders raad ik je aan om een boek van hem te kopen. Hij is de ontwerper van al de sets van de ‘Alien’ films.
Skeletstructuur
van Geiger
ROBERT: Oké. Ik denk dat ik weet wat je bedoelt met het ontwerp.
DAVID: Hij was de eerste persoon op aarde - voor zover ik weet - die de organische technologie ontwierp, waarbij het ribpatroon van een schip leek op een organisch gewervelde (skeletachtig) structuur. De motor die ik zag leek daar precies op.
ROBERT: Dat maakt het duidelijk.
DAVID: Toen ik de film: ‘Alien’ de eerste keer zag in 1997 en toen ze de ingang binnenliepen van dat grote schip, dachten mijn vrienden dat ik een aanval had omdat ik iets zei als: "o mijn God! Ik heb dit eerder gezien". De Alien was nog niet eens op het scherm of de mensen riepen al dat ik mijn mond moest houden.
ROBERT: Heb je nooit een tekening gemaakt van de motor die je in Area-51 zag?
DAVID: Jawel. Hij staat op de video met de naam: ‘The UFO Uncoverup’. Het is niet helemaal correct. Het is een goede start, maar ik moet de details nog afmaken. Het was gemakkelijk om omhoog te klimmen op dat ding, vanwege z’n huidskelet structuur.
ROBERT: Wat gebeurde er toen je het aanraakte?
DAVID: Het was warm, wat niet erg logisch leek. Het was zo koud in de hangar dat je je eigen adem zag. Ik keek rond over de vloer maar zag geen elektrische kabels. Dus vroeg ik mijzelf af hoe in de wereld dit metaal dan zo warm kon blijven? En het was hard, het was het hardste materiaal dat ik ooit had aangeraakt. Het gaf nergens mee. De aanraking van het oppervlak voelde aan als een baby huidje maar hard en warm.
ROBERT: Dat is vreemd, met name voor metaal.
DAVID: Inderdaad en ik dacht wat is hier toch aan de hand? Overal waar ik het oppervlak aanraakte reageerde het. Toen ik mij omdraaide en naar die luchtmachtmensen keek, zag ik dat hun monden waren opengevallen van verbazing. Dus nam ik aan dat de reactie die ze nu zagen, bij hen niet was voorgevallen, omdat - waar ik het ook aanraakte - die ongelofelijke blauwe en witte golfpatronen ontstonden, die naar beneden bewogen over het omhulsel van dat ding. Het leek op de golven die je op een oscilloscoop ziet.. Als ik mijn handen er vanaf trok stopte het en ik zei: "wow! Dit ding reageert zeg!" Ik vervolgde mijn klim naar het centrum van het beschadigde gebied. Het was een wirwar van stuk gerukte ragdunne draadjes die leken op fiber, ze leken het meest op optische fiber kabels, gevuld met een vloeistof. Het waren zeer dunne buisjes die leken op een kluwen engelenhaar. Er waren miljoenen van die draadjes, hangend over het omhulsel van die motor. En ik dacht: "man deze patronen komen me bekend voor!" Toen schoot het in mijn gedachten; het leken vurende zenuwcel patronen.
ROBERT: Wow!
DAVID: Er waren er miljoenen van, die overal vanuit dat ding tevoorschijn kwamen. Dus dacht ik, misschien is dat ding wel voorzien van een gepantserd zelfdenkend brein. En op dat punt strekte ik mijzelf en pakte wat van die fibers en merkte dat ze zeer sterk waren en gevuld met een vloeistof. En waar ik ze ook vastpakte het maakte niet uit er was iedere keer weer een reactie met een show van zichtbaar licht. En toen ik het beschadigde gebied naar binnen ging zei ik tegen die luchtmacht gasten: "weet je... het is meer dan een aandrijvingsysteem. Dit ding is eigenlijk een krachtcentrale. Het is duidelijk genoeg dat het uit een heel groot voertuig komt... een vaartuig of zoiets. Waar bevindt dat toestel zich?" Opeens waren ze niet zo blij meer met mij, maar ik ging door: "een toestel zoals dit moet een bemanning hebben gehad. Wat hebben jullie met die mensen gedaan? Dit is duidelijk geen Amerikaanse of Sovjet technologie, is het wel jongens? Dit is van buitenaardse oorsprong... hoe oud is het? Hebben jullie het opgegraven? Is het miljoenen jaren oud of hebben jullie het neergeschoten?" En man, toen werden ze echt kwaad. Ze zeiden tegen de MP dat zij mij eraf moesten halen. Maar toen ik naar beneden kwam was ik ook behoorlijk pissig. Ik was zo nijdig omdat ik er genoeg van had. Op dit punt wist ik waar ik was. Ik wist dat deze motor ergens van buiten de aarde kwam. Ik wist niet waar het vandaan kwam en hoe lang zij het al hadden, maar het was duidelijk dat mijn hele wereld op dat moment op z’n kop stond. Ik was opgegroeid in een wereld waarin de regering nooit zou liegen. We waren het jaar daarvoor op de maan geland. En hier had de luchtmacht deze technologie en ze zeiden er niets over en dat maakte mij heel kwaad.
ROBERT: Laten we een beetje teruggaan... toen je op die machine was zei je in een vorig gesprek iets dat je zag dat mij fascineerde. Hoe en wanneer zag je het interieur van de reactor? Kun je de kristallen beschrijven?
DAVID: Wat er gebeurde ging als volgt: ik vroeg toestemming om het beschadigde gebied te inspecteren, het binnenste van de motor, daar waar het was opengebarsten. Ze twijfelden bij dat verzoek.
ROBERT: Dat was voordat je ze kwaad maakte?
DAVID: Ja voordat ik echt pissig uit het beschadigde gebied kwam. Ze zeiden tegen mij, voordat ik naar binnen ging, dat ik het kort moest houden. Dus ik ging naar binnen en keek in het rond. Man, daar zag ik een ongelofelijke technologie, van boven tot onder in die motor. En ik kon niet verder dan 90 centimeter omdat er daarna een wand was. En deze wand... het leek net op een irissluiter van een cameralens. Het had veel gekoppelde vlakken die in elkaar schoven of zich openden en ik dacht dat het de mooiste deur ooit was. Wel, er was daar een klein rond ding waar ik mijn hand op kon leggen en toen ik dat deed schoof de wand open.
ROBERT: Het ging voor jou open?
DAVID: Het maakte een klein beetje geluid.
ROBERT: Misschien waren ze daardoor op het idee gekomen om het beveiligingssysteem te maken dat je zag bij de deur op Area-51?
DAVID:
Het zou kunnen maar ik heb geen idee.
ROBERT: Dus, nadat deze wand of deur open ging, was
je echt binnen in het interieur van de reactor?
DAVID: Ja. Ik kon verder naar binnen kijken. En wat ik zag was fascinerend. Het was spannend om daar te zijn omdat als ik aan mijn fusiemotors werkte alles zo klein was. Sommige delen moest ik maken onder de microscoop. Maar hier was een replica van mijn eigen basisontwerp dat groot genoeg was om er doorheen te lopen.
ROBERT: Het moet gevoeld hebben alsof je door een microscoop liep.
DAVID: Precies! Nu was ik een microbe die door zijn eigen motor kroop. Maar man dit ding... wat ik in mijn eigen motor had gemaakt om een bepaalde functie te bereiken daar had dit ding nog wel wat meer van in petto. En wat het had, was spul dat ik niet herkende. Er waren kristallen die tegenover elkaar waren geplaatst. Het waren schitterende kristallen en ze waren geïntegreerd in dat plasmabuis achtige ding. Bij mijn motor had ik de grootste moeite gehad om een cyclotron te maken, die de uitgaande stuwgolven kon afbuigen voor de aandrijving. Dit ding had een soort ontluchtingssysteem dat de mogelijkheid bood om hun plasma te laten stromen door wat leek op de kieuwen van een haai. Het hele ding leek organische gebouwd. Het leek op een levende machine – beide, zowel organisch als niet organisch samengevoegd. Het was een oxymoron. Hoe kan je zoiets verklaren? Maar goed, ik kon heel veel dingen daarbinnen zien die ik niet kon geloven.
ROBERT: Hoeveel minuten was je alleen in die ruimte?
DAVID: Ik denk niet dat ik daar meer dan vijf minuten binnen was. Ik weet dat het niet erg lang lijkt maar het voelde aan alsof ik er een week was.
ROBERT: En ik dacht dat je zei dat je een fotografisch geheugen had?
DAVID: Zeker. Ik was continu aan het klikken. Ik absorbeerde het allemaal en toen ik wegging raakte ik die knop niet aan, maar zodra ik die ruimte had verlaten sloot de deur zich meteen achter mij. Ik vertelde die luchtmachtjongens nooit dat ik in dat gedeelte was geweest.
ROBERT: Waarom niet?
DAVID: Ik denk dat ze nooit geweten hebben dat er zich daar een andere ruimte bevond, die ze konden betreden.
ROBERT: Waarom?
DAVID: Ik geloof niet dat het hen toestond om het te betreden. Er was ‘iets’ aanwezig in deze machine. Net zoals een ontmoeting tussen een persoon en een entiteit. Dus ik verliet de machine en was pisnijdig omdat ik wist dat wij het niet gebouwd konden hebben. Het gebruikte een soort kristal omsluitende veldenergie die we ons niet eens kunnen voorstellen. Ik zou er voor een lange tijd aan moeten werken om uit te vinden hoe ze dat met die onderdelen deden. Waar ik was, met het gebruik van plasma op een lineaire manier, was dit ding ontworpen om het plasma te laten stromen in iedere gewenste richting. Maar dat is onmogelijk.
ROBERT: Met een raket?
DAVID:
Ja. Dit ding kon alles doen. En ik vroeg mij echt af wie in ‘s
hemelsnaam dat ding had gebouwd. Dus toen ik naar beneden kwam via de
buitenkant van die motor of machine en nadat we een flinke discussie
hadden gehad, viel het mij op dat waar ik de machine aanraakte ik niet
meer van die mooie blauwe en witte golfpatronen van energie zag. Ze
waren veranderd in een rood oranjeachtig op vlammen lijkend patroon.
En toen ik hierover nadacht om erachter te komen hoe dat kon, veranderde
het weer in die blauw witte golfpatronen. Toen realiseerde ik mij dat
deze machine niet alleen warmte gevoelig was maar dat het ook reageerde
op mentale golven. Het is tweeledig en reageert op hoe je denkt en voelt.
Dit laat toe dat het met je reageert en dat betekent dat dit ding zich
hiervan bewust was. Het wist dat het daar was en ik wist dat het ook
wist, dat ik daar was.
(Op dit punt ging de conversatie door maar off the record.)
ROBERT: Kunnen we teruggaan naar de foto van de Chilbolton graancirkel?
DAVID: Oké. De eerste keer dat ik er naar keek viel mij op dat als je naar die drie cirkels kijkt en de manier waarop ze op elkaar ingrijpen, het verwijst naar een achtpatroon figuur dat ik al eerder opmerkte. Als je kijkt naar de uitvoering van de smallere cirkels die naar buiten bewegen t.o.v. de grotere cirkels, dan geeft dit aan dat die velden zich stabiliseren. Dat is kritisch voor de elektromagnetisch ingesloten fusiereactie. En toen je mij voor de eerste keer die afbeelding stuurde herinnerde ik mij meteen dat het leek op een zelfde afbeelding die ik zag in 1966, toen ik er via mathematica mee begon te werken op papier.
Graancirkel bij Chilbolton
ROBERT: Hoe zag je het in 1966?
DAVID: Wel, ik had steeds terugkerende dromen over die afbeelding en ik bouwde vervolgens de daarop gebaseerd elektromagnetische velden. Die - toen ik ze via mathematica had uitgewerkt - mij de mogelijkheid gaven om de krachtensamenstelling te stabiliseren. Ik was verbaasd toen ik naar afbeelding van de graancirkel bij Chilbolton keek en de twee kleine bochten zag aan de buitenkant van de grotere bogen. Dat is hoe je een herhalend echo effect bouwt in deze velden, dat je de mogelijkheid biedt om een tweede veld te bouwen bovenop het eerste veld. En de reden waarom het zo handig is, is omdat je maar in één veld de motor/reactor nodig hebt. Het andere leuke van de afbeelding van de graancirkel is, dat ik daarvan al in 1966 een driedimensionaal model had gebouwd. Probeer je een stapel donuts voor te stellen als zijnde de herhalende echo-effecten. De motor en het toestel bevinden zich in het gat van één donut. Als de velden rondom de motor beginnen te stabiliseren treed het echo effect op (je krijgt een stapel donuts: echo-efecten) en dat wordt in stand gehouden in het tweede veld. Je kan dus een immense krachtensamenstelling verkrijgen met deze krachtbron, het heeft wat weg van een paradox. Hoe kun je miljoenen malen sneller reizen dan het licht zonder de lichtsnelheid te overtreffen?
ROBERT: Hoe is dat mogelijk?
DAVID: Wel, je kan dat demonstreren met een stuk papier. Je plaatst twee stippen op een bepaalde afstand van elkaar op het papier. We denken dat de kortste afstand tussen deze twee punten een recht getrokken lijn van de één naar de ander is, maar er is een kortere manier. Stel je voor dat het stuk papier onvoorstelbaar groot is en de afstand tussen die twee punten is 200 miljoen lichtjaar. Dus zelfs als ons ruimteschip zou reizen met de snelheid van het licht zou het nog 200 miljoen jaar duren om die afstand te overbruggen. Maar als je de twee uiteinden waar de stippen zich bevinden zou kunnen pakken en naar elkaar toe buigt, dan raken de stippen zich op een bepaald moment en wordt de afstand tussen die stippen bijna nul. Dus wat er gebeurt gaat als volgt: het tweede veld laat de ruimte zich net zo gedragen als zijn neef, de één is kunstmatig en de ander puur natuur. Wat er dan nl. gebeurd is dat het de ruimte/tijd gaat verbuigen. Zoals alle zwarte gaten dat kunnen, zij buigen licht en ruimte om zichzelf. Dus de ruimte begint te buigen om het ruimteschip zelf. Zodra de velden rondom de motor stabiliseren begint de ruimte om het schip zich op te rollen, zoals een perkamentrol en zodra je gereed bent om je motoren te starten beweeg je op een lineaire manier, zodat je alleen de afstand hoeft te overbruggen van de dikte van het papier.
ROBERT: Dat is nog maar een fractie van één procent van de afstand!
DAVID: Precies, en na een paar minuten stop je de motoren en heb je 200 miljoen lichtjaren overbrugd. Je ging miljoenen malen sneller dan de lichtsnelheid zonder de snelheid van het licht te overschrijden.
ROBERT: Zou dat geen ongunstig effect hebben op de werking van de ruimte zelf?
DAVID: Nee, omdat voor zover wij weten de werking elastisch is. Ondanks dat het oprolt heeft het geen effect op alle tijd/materie systemen binnenin de ruimte. We praten over een transdimensionale sprong. Het is niet zonodig een sprong door de lineaire ruimte maar een reis door de transdimensionale ruimte. En daarom kan je op deze manier vliegen met dat soort motoren in die toestellen, op een toepasselijke manier. Star Trek wilde dit onderwerp nooit benoemen, maar als zij vlogen met Warp 9 om iemand te achtervolgen…
ROBERT: Wat zou je willen zeggen over de onderdelen van de afbeelding van de graancirkel van Chilbolton? Is het een blauwdruk voor een grote ingesloten fusiemotor?
DAVID: Ja... zo is het precies. Het ontwerp wat we nu bespreken hoeft niet per definitie een raketaandrijving te zijn waar je gas laat ontsnappen via een vernauwing om het toestel een versnelling naar voren te geven. Deze motoren...
ROBERT: We praten nu over echte ruimteschepen die hun motoren gebruiken voor warp space?
DAVID: Precies. Het type motoren van vandaag de dag gebruiken vloeibare en vaste stuwstoffen... die motoren geven niet alle stuwkracht die we eigenlijk echt willen hebben. Dus we moeten een andere stuwkracht hebben. En daar passen volgens mij de elektromagnetische ingesloten fusie motoren zeer goed in. Ik ben niet de enige die deze dingen bestudeerd. NASA begon haar eigen onderzoek in die tijd naast mijn onderzoek. Als je de NASA-website bekijkt, bij Huntsville Alabama, bij het Marshall Luchtvaart centrum dan zie je op hun planningafdelingen voor de lange termijn 77 types motoren staan. Dit zijn allemaal ontwerpen om je vanaf de Aarde te lanceren en ze gebruiken er nu pas twee. Dus er bestaan 75 motoren die je nog niet hebt gezien. En bij die 75, staat ook mijn systeem de: ‘elektromagnetisch ingesloten fusie motor’.
ROBERT: Is dat de echte naam ervoor?
DAVID: Ja, NASA heeft er ook aan gewerkt. Wat zij probeerden was het veld te stabiliseren en in te sluiten.
ROBERT: Is dat gelukt?
DAVID: Niet continu. Zo werd het hele mathematica systeem gestart. Ik kon het veld niet lang genoeg in stand houden totdat ik eindelijk hulp kreeg en we er samen verder aan werkten. Ik hield het ongeveer 4.5 seconden in stand, dat lijkt niet veel, maar ik geloof dat NASA het maar 0.0089 seconden in stand kon houden.
ROBERT: Maar, als we zo’n soort motor hadden, die zoveel energie kon genereren gedurende een langere tijdsduur... en we konden dat invoegen in een echo veld, dan ben jij er van overtuigd dat we op de één of andere manier door het buigen van de ruimte, van het ene naar het andere punt in de ruimte kunnen reizen, in een paar seconden?
DAVID: Ja, en binnen onze echte tijd. Star Trek benoemde dat aspect van fysica niet echt. Bij Warp 9 hadden ze eigenlijk nooit radio uitzendingen kunnen ontvangen en als ze naar hun basis terugkeerden zou iedereen die ze daar kenden al dood zijn. Zij wilden niet over die paradox praten omdat ze dat niet konden... het is te complex. Bij deze snelheid zouden ze sneller gaan dan de lichten op hun eigen schip! Zij willen niet over dit soort complexe problemen praten. Maar ik moest de problemen benoemen die verbonden waren met het type fysica van de motoren die ik bouwde. Ik moest het beschrijven op een hoog niveau, gebruiksklaar vanwege de mogelijkheid dat iets van dat alles in de toekomst kon gebeuren. Het geeft je een kik om aan dit soort nieuwe motoren te kunnen werken, omdat het niet een gewone motor voor raketaandrijving is. Als het al op die manier zou werken (als raketmotor), dan benut het niet zijn volle vermogen. Maar door het ingesloten te houden en het op andere manieren te gebruiken... wordt het een krachtcentrale.
ROBERT: Je bedoelt als je de energie weer aan zichzelf toevoegt... in plaats van een opening te maken in het achterste van de reactor?
DAVID: Precies. In mijn eerste twee raketten liet ik het fusie plasma ontsnappen zoals het werd gegenereerd en liet de ingesloten velden de vorm bepalen... het werkt wel op die manier, maar het probleem is dat alles zo complex is aan het einde van de mathematica. Ik ben er nog niet achter hoe ik de reactie moet laten bestaan in een stabiel veld.
ROBERT: Maar gebaseerd op de afbeelding in de graancirkel bij Chilbolton, denk jij dat er iemand is die het antwoord al weet? Jij merkte op dat het lijkt op een blauwdruk voor elektromagnetische ingesloten fusie motoren en een systeem om ruimte en tijd te buigen.
DAVID: Of het kan een boodschap zijn... omdat wat je daar ziet hetzelfde is als het echte ontwerp. Er is niets specifieks in de details dat mij zou helpen om het te gebruiken. De ingesloten velden zijn zo ingewikkeld. Dat is het probleem met fusie reactoren, ze zijn zo moeilijk in te sluiten. En als je het werkende acht figuur sluit en het staat op oneindig dan lijkt het erop dat ik het niet kan. Het probleem is dat je de mathematica modellen moet bouwen die je vervolgens in staat stellen het patroon te zien waarop die dingen werken - de algoritmes.
ROBERT: Daarom zei ik tegen jou om eens te kijken naar de: ‘Competitie Theorie’, als het beste model om te gebruiken.
DAVID: Precies, en de computer die ik nodig heb om dat te doen.
ROBERT: En de benodigde software daarvoor wordt nu pas ontwikkeld, omdat het Santa Fe Instituut in New Mexico dat nodig heeft.
DAVID: Ze hebben allemaal hetzelfde probleem. Stephen Hawkings en ik belandde op hetzelfde dode punt, omdat we nog maar 1Ghz computers hadden en we ongeveer 85Ghz nodig hebben.
ROBERT: Ik begrijp het.
DAVID:
Omdat je in staat moet zijn om die algoritmes zodanig uit te breiden,
dat je de herhalende patronen ziet ontstaan.
ROBERT: Ik weet het. Zij muteren op basis van hun genetische
geschiktheid.
DAVID: Dat doen ze... daar moet je op voorbereid zijn. Dus als ik er hier een klein beetje naast zit en ik vervolgens daar aankom, dan ben ik vanwege de grootte van het universum heel ver verwijderd van waar ik heen moest. Dus het is heel moeilijk om dit werk te doen zonder de juiste computersnelheid.
ROBERT: Jij merkte zelf nog iets op betreffende je dromen die je onlangs had over recente graancirkels.
DAVID: Ja! Dat was heel vreemd. Ik kreeg steeds dromen die zich herhaalden. En na een tijdje raakte ik hierdoor geïrriteerd. Maar goed, ik kreeg een mentaal bericht door dat ik deze dromen moest bespreken met iemand die bekend was met graancirkels. De enige persoon waarvan ik wist dat hij zich daarmee bezig hield was Colin Andrews. Gebaseerd op de afbeeldingen die ik gezien heb, is er ondubbelzinnig een intellect aan het werk waarvan we niets weten. Mijn droom was: neem de dagen van één maand en maak daar vijf weken van, gebruik die weken als een staafdiagram met vijf staven. Vervolgens zoek je de dagen waarop de graancirkels zijn gevormd en kruis die aan op de kalender. Als je die gegevens weer overzet in het staafdiagram, krijg je een soort muzieknoten, notenschrift. Als je er eenmaal genoeg van hebt (noten), dan zie je dat het hele wijsje verschijnt en het zich steeds herhaald.
ROBERT: Wist jij dat ze dit proces onlangs met DNA hebben gedaan?
http://news.bbc.co.uk/1/hi/sci/tech/222591.stm
DAVID: Echt? Nee dat wist ik niet. Mijn droom vertelde mij dat de wezens die deze graancirkels maken geen strottenhoofd hebben. Zij hebben geen stembanden... zij praten niet. Zij tonen hun gedachten via geluidsgolven en mathematica... wat wij muziek noemen. Zij dachten dat wij de boodschap nu wel begrepen hadden en dat wij het wijsje aan hen terug zouden zenden. Wij moeten dat afspelen via een digitale grootbereik antenne. Waarschijnlijk zoiets als SETI gebruikt. Dan zullen ze met ons gaan communiceren.
ROBERT: Ik realiseer mij net dat dit ook voorkomt in de film: ‘Close Encounters of the Third Kind’. De regering gebruikte hierin muziek om met de ET’s te communiceren.
DAVID: Precies. Ik stond hier ook niet bij stil. Ik belde Colin Andrews en vertelde hem van mijn droom. Hij zei dat de haren op zijn armen recht overeind gingen staan. Hij vertelde mij ook dat er veel mensen zijn die dit soort boodschappen krijgen en in het bijzonder mensen die normaal gesproken niets met graancirkels te maken hebben. Meteen na mijn droom zond jij mij de afbeelding van de graancirkel bij Chilbolton.
De achtvormige graancirkel bij Chilbolton
ROBERT: Die graancirkel verscheen één dag korter dan een jaar na de twee complexe rechthoekige graancirkels bij Chilbolton.
De twee rechthoekige graancirkels bij Chilbolton
DAVID: Zie je dat ze allemaal een verbintenis met elkaar hebben. Colin gaat verder met het onderzoeken van het muzikale gedeelte, maar ik vind de toevalligheid zeer interessant.
Robert M. Stanley
Indien men
graag de volledige Engelstalige versie wilt hebben, stuur dan een e-mail
met die vraag via de FEEDBACK pagina aan mij.